45. Verba Christi consolatoria.

1. Et ego quid demerui?

Pendens inter latrones
Oravi nec obtinui

Carnis petitiones,
Calicem mortis sorbui,
Patri placere studui

Per carnis passiones.
2. Ergo non murmur exeat,

Si non fit, quod orasti,
Nec orasse paeniteat,

Quamvis non impetrasti,
Si fraudet desiderium,
Ad maius beneficium

Datorem obligasti.
3. Ad me si levas oculum,

Vides argento vendi,
Tradi quoque post osculum

Et dire comprehendi
Et alligari funibus
Et affici verberibus,

Sine lege suspendi.

4. Relinquor ab amantibus
Velut iam desperatus,
Praesentor pontificibus
Velut latro ligatus,
Si quos amavi fortius,
Ab illis, inquam, citius
Sum spretus et negatus.

5. Ibi clamor, derisio,

Severitas minarum
Et capitis velatio

Et ictus maxillarum,
Omnes impune feriunt,
Et quidquid mihi faciunt,

Videtur esse parum.
6. Saturatus opprobiis

Reducor ad Pilatum,
Revocatis iniuriis

Ruunt in accusatum,
Tandem latronem liberant
Et me cruenter verberant

Ad crucem iudicatum.

7. Ibi nil valet veritas
Suum ius allegando,
Sed aemula clamositas
Praevalet insultando,
Nec praeses dat praesidia,
Nec curam gerit curia
De iusto liberando.

8. Tamquam vile mancipium
Dant in Herodes manus,
Mox reducor in medium,

Deludor ut insanus,
Tandem remissus Pontio
Dirae mortis opprobrio
Condemnor ut profanus.

9. Ultra muros proicior
Et ipse crucem fero,
Matre vidente spolior

Vestimentis, quae gero,
Tandem clavis perfodior,
In cruce sed dum morior,
De vita non despero.

10. Ergo, miser, non mireris,
Licet non obtinetur
Tam cito, quod a patre quaeris,

Nec putes, quod negetur,
Sed placide tu patieris,
Cum per adversa promereris,
Et gratia sequetur.