134. De Annuntiatione BMV.

1. Fortis ut mors dilectio,
Qua durum fit suave,

Ut sacra refert lectio,
Amor nos traxit a vae,

Dum de caelesti solio
Fit Gabrielis Ave
In virginis conclave:
O felix, inquit, ave,

In te fiet conceptio,

Sed non pudoris laesio,
Tu tamen Deo fave.

2. Auditis his obstupuit
Puella Deo grata,
Et, ut pudicam decuit,
Silebat salutata;
Ne fieret turbata,
Mox angelus retexuit,
Modum prius exposuit,
Quo foret illibata ;
Qua serie prolata
Vexillum crucis claruit,
Dum virgo verbo paruit
Et mansit impraegnata.

3. Archangelus regreditur,
Qui venit haec narrare,
Et gravida relinquitur
Puella sine pare,
O decus singulare,
Virgo mater efficitur,
Creator est, qui gignitur
Et Dei salutare;
O pectus singulare,
Thesaurus in te tegitur,
Virtute cuius regitur
Caelum, tellus et mare.

4. Magna sunt haec miracula,
Quae manant ex amore,
Dum virgo sumit verbula,
Frondescit Aaron virgula
Omni carens humore,
Et vellus madet rore,
Nec terram tangit stili ala,
Dum virgo sine macula
Meretur mater fore.

5. Mira matris integritas
In ventre Deum vexit,
Et subolis divinitas
Portantem se protexit,
Pro nobis se despexit
Vera Dei sublimitas,
Dom infirmatur sanitas,
Quae mori non neglexit,
Sed, quando resurrexit,
Vera patebat deitas,
Et sic probatur caritas,
Qua Deus nos dilexit.
6. Virgo mente purissima,
Te reus hinc honoro,
Dei mater castissima,
Virili carens thoro,
Te postulans exoro,
Ut, quae feci, nequissima
Pellantur et turpissima,
Ne hostis trahat, oro,
Condonans, quod ignoro,

Ad gaudia clarissima
Nos transfer, beatissima,
Iungens caelesti choro.