111. Ad Spiritum Sanctum.

O princeps pacis et principium pietatis,
O verum lumen, retinens par cum patre numen,
Spiritus o sancte, quo constant cuncta volante,
His quoque personis unus semper specularis,
Ordine qui miro finis constas et origo
Leges aeternas ac solus iure gubernas,
Qui genus humanum miseratus mortificatum
Vivere fecisti pretioso sanguine Christi,
Cuius iudicio statuentur cuncta sub aequo.
Da sentire fidem, qua felix fert sibi finem,
Ut credam recte nec sint aliae mihi sectae
Atque sciam plane, quod iustum sit vel inane;
Spem concede mihi, qua possit vita videri;
Virtus in his prima restat dilectio bina,
Quam Deus infunde sub viscera cordis abunde,
Aures adverte, rogo, sint mihi semper apertae,
Ne reminiscaris delicta mei puerilis,
Sed pius ignosce factis veniam quoque posce.
Non mea mens, quaeso, laedatur more superbo,
Adveniat rite custos patientia vitae,
Mors et perditio discedat, ecce, libido,
Nunquam deliciis confundar crimine ventris,
Ne polluta caro somno turbetur amaro.
Obsecro, me frenas, cum videro res alienas,
Sint procul invidia, iactantia, lis, sed et ira,
Nec rebus vanis me laus seducat inanis,

Fructificaque, mihi quaecunque talenta dedisti,
Sicque meos mores, precor, in aetate decores,
Ut mea sit cura, quod gestat vita futura,
Ac regis veri merear sic talis haberi,
Qui sancto tecum cum flamine regnat in aevum.