QUAESTIO XXXIX

An sequatur, hoc interest per se, igitur de necessitate, quam consequentiam facit Aristoteles

Aristotel. 6. hujus text. 15 . Abusamar in libro de Demonstrat. Averroes in comment.hujus loci.D. Thom. sect. 13. in primum Poster. Coaimbr. in expos.cap.6.hujus. Paulus Venetus ibid. Cajet. et aegid. super textum cii.

Quod non videtur. Superficies per se est alba, et tamen non sequitur, igitur de necessitate est alba; quia consequens est falsum, et antecedens verum. Antecedens patet ; quia superficies est alba, aut igitur per additum, aut per se ; si per se, habetur propositum: si per additum,adhuc illud additum denominat superficiem. Quaero tunc, aut igitur per se, aut per additum: si per additum,processus erit in infinitum: si per se, eadem ratione standum fuit in primo.

ltem,hoc falsum contingens, per se est falsum: quia praedicatum cadit in definitionem subjecti, et tamen non est de necessitate falsum : igitur, etc. Probatio consequentiae : si hoc falsum contingens de necessitate est falsum, igitur de necessitate est non verum,igitur de necessitate non est verum, a termino infinito ad negatum, et ulterius, igitur non potest esse verum ; quia ista aequivaleret ulterius sequitur ; igitur est impossibile: igitur a primo, si hoc falsum contingens de necessitate est falsum : igitur hoc falsum contingens est impossibile, consequens falsum, igitur antecedens.

Item,haec est per se, Socrates est mortalis, sive corruptibilis ; non tamen est necessaria : igitur non sequitur, Hoc inest per se, igitur hoc de necessitate inest.

Hic dicitur, quod sequitur, Socrates est mortalis, igitur de necessitate est mortalis, et consequens verum est, sicut antecedens.

Contra, si Socrates de necessitate est mortalis, sive corruptibilis, Socrates non potest esse non mortalis; et si sic, nunquam morietur ; consequens est falsum, igitur et antecedens. Secunda consequentia patet, quia ex opposito sequitur oppositum, quia si Socrates sit mortuus, Socrates potest non esse mortalis; quia quando est mortuus, non est mortalis : et sequitur non est mortalis, igitur non de necessitate est mortalis, igitur potest non esse, etc.

Item ista, Socrates de necessitate est mortalis, ponit opposita: igitur non est vera, sed impossibilis. Antecedens patet, quia necessarium ponit non posse non esse, et mortale ponit posse non esse : et ista opponuntur.

Item sequitur, Socrates de necessitate est mortalis ; igitur de necessitate est, consequens est falsum: ergo et antecedens. Consequentia patet, quia accidens reale alicui inesse subjectum praesupponit esse: mortale est accidens reale.

Ad primam illarum rationum dicitur, quod haec, Socrates de necessitate est mortalis, non ponit opposita, quia haec est necessitas diminuta : necessitas enim respectu mori est necessitas diminuta, et ideo illa necessitas non ponit non posse non esse.

Contra illud, sive illud sit verum, vel non, nihil ad rationem: quia concessa est haec consequentia, Socrates per se est mortalis, igitur de necessitate est mortalis, et Aristoteles intelligit illam propositionem, Quae per se insunt, de necessitate insunt, de necessitate absoluta ; cum igitur haec sit per se, Socrates est mortalis, ut concessum est, igitur haec erit necessaria per se absolute.

Item, quod hic non sit necessitas diminuta videtur, quia modus necessitatis est modus compositionis, et non extremi: igitur non est immediata dispositio extremi, nec e contra: igitur ab extremo non diminuitur, nec e contra ; quia enim mortuum non est determinatio immediata hominis, sicut dicendo, Homo est mortuus) mortuum tamen diminuit ab homine, sequitur igitur, quod si hic sit necessitas absoluta, igitur de necessitate est mortalis, sicut in aliis.

Item, si propositio diceretur necessaria diminute propter extremum additum, tunc haec esset necessaria,Socrates de necessitate currit, quia quando currit, de necessitate Currit ; vel saltem haec est vera,Socrales de necessitate est, quia sicut mortale hominem consequitur necessario dum existit: ita esse consequitur hominem necessario dum existit.Videtur igitur quod haec non sit necessaria necessitate diminuta, Socrates est mortalis.

Item,quod haec sit impossibilis videtur: quia ponit opposita, quia necessitas in hoc a contingentia distinguitur, quod propositio contingens est, quae cum sit vera, potest tamen esse falsa: igitur si propositio sit necessaria est semper vera, ita quod pro nullo instanti, vel tempore est falsa: igitur si Socrates de necessitate est mortalis, Socrates semper est mortalis; et non potest non esse mortalis. Sed si sit mortalis, potest non esse : igitur adhuc ponuntur opposita.

Aliter dicitur ad rationem, quod haec,

Socrates est mortalis, nec est per se, nec necessaria, et instantia est vana.

Contra, quod sit per se, potest probari tripliciter, quia quod per se inest superiori, per se inest inferiori, (licet non primo) mortale per se, et primo inest superiori, ut animali; igitur inest inferiori per se, ut Socrati. Minor patet,quia mortale est quoddam accidens inhaerens huic, et illi. Sed non huic primo, nec illi primo, quia si huic primo non inesset illi: eadem ratione si inesset illi primo, non inesset huic primo: igitur primo inest alicui communi reperto in illo, et in hoc : hoc non potest esse nisi animal, igitur animali primo inest mortale.

Item, Aristoteles in 10. Metaphysicae dicit, quod corruptibile,et incorruptibile sunt differentiae secundum substantiam ; igitur eadem ratione mortale et immortale, essent differentiae secundum substantiam .Sed differentiae substantiales per se praedicantur de speciebus, et de contentis quibus insunt, igitur mortale per se praedicatur de Socrate.

Item, illa propositio est per se,quando in subjecto est causa praedicati. Sed Socrates habet causam intrinsecam respectu mortalis: igitur, etc. Minor patet; quia in Socrate est materia, et materia est principium quo res potest esse, et non esse.

Item, propositio est necessaria, quando praedicatum consequitur conceptum subjecti necessario, accipio tunc Socratem, ut est simul totum, ut concipitur cum conditionibus materialibus. Sed ista sunt causa corruptibilitatis, quia, ut prius habitum est, materia est qua res potest esse, et non esse: igitur haec est necessaria, Socrates est mortalis sive corruptibilis, quia ut Socrates concipitur cum causa corruptionis.

Item, ostendo quod haec sit necessaria, quia sequitur, si Socrates de necessitate est mortalis, igitur Socrates de necessitate est immortalis, consequens est necessarium, igitur antecedens. Consequentia patet, quia conditionalis praesupponit suum antecedens, et quod praesupponitur ponitur, igitur per hanc conditionalem ponitur suum antecedens : et quod ponitur sequitur ; sequitur igitur, quod consequentia sit bona. Probatio antecedentis ; una enim conditionalis accipitur loco antecedentis, quae vera est ; sequitur enim, Socrates de necessitate est mortalis, igitur non potest non esse mortalis, et ulterius ; igitur semper est mortalis, et ulterius: igitur numquam erit mortuus ; igitur de necessitate est immortalis, igitur a primo, Si Socrates de necessitate est mortalis : de necessitate est immortalis.

Item, haec est simpliciter per se, ut prius probatum est,igilur necessaria.

Item,haec est per se ; Omnis homo est animal, et tamen non est necessaria. Antecedens patet, quia praedicatum cadit in intellectum subjecti. Minor patet, quia ex illa, Omnis homo est animal ; sequitur illa, Socrates est animal; consequens est contingens : igitur et antecedens, quia ex necessario non sequitur contingens. Quod haec sit contingens, Socrates est animal, patet; quia Socrates potest esse, et non esse, ut est suppositum animalis, quia sub ratione singularis est suppositum, et sub illa ratione potest esse, et non esse ; igitur sub ratione suppositi potest esse, et non esse: igitur potest non habere rationem suppositi respectu animalis,et per consequens haec erit contingens, Socrates est animal, quia aliquando Socrates est suppositum animalis, et aliquando non.

Hic dicitur, quod duplex est singulare ; singulare, quod est hoc aliquid, et singulare quod est synolon; singulare primo modo non est corruptibile : aliud singulare est corruptibile. Primo modo Socrates est suppositum animalis. Secundo modo non.

Contra, quandocumque aliqua duo sunt conjuncta in re necessario, corrupto uno, necessarium est aliud corrumpi. Sed hoc aliquid, et simul totum in re, sunt necessario conjuncta, quia non est ponere naturam speciei existere, sicut ponit Plato, praeter singularia: igitur corrupto synolon necessario corrumpitur hoc aliquid (licet per accidens) et tunc ulterius; sub ratione qua hoc aliquid est suppositum, igitur corrumpitur, sub ratione suppositi.

Ad oppositum est Aristoteles. Probat enim quod demonstratio est ex propriis necessariis, quia est ex propositionibus per se, et accipit hanc propositionem, Quae per se insunt, de necessitate insunt. Hoc patet in demonstratione : quia propositio per se, sicut demonstratio utitur per se, aut est conclusio demonstrationis, aut principium. Si conclusio, sequitur quod necessaria: quia quod scitur impossibile est aliter se habere, per definitionem ejus quod est scire: conclusio scitur per demonstrationem: igitur, etc. Similiter si propositio per se sit principium demonstrationis, adhuc est necessaria ; quia necessitas conclusionis non est nisi ex necessitate principiorum : cum igitur conclusio in demonstratione sit necessaria, principia erunt necessaria, quia necessarium non scitur nisi ex necessariis : sequitur igitur hoc est per se, ergo necessarium : loquendo de perseitate, quae pertinet ad demonstrationem. Unde sciendum est, ut supra dictum est, quod perseitas sumitur duobus modis. Uno modo, ut pertinet ad demonstrationem. Accipitur perseitas alio modo, ita quod praedicatum insit subjecto non per medium, sicut est haec per se, Superficies est alba,et Ille homo est quantus.Sed de talibus non considerat demonstrator in suis demonstrationibus,et de talibus non habet haec propositio intelligi, Quae per se insunt,de necessitate insunt.

Ad primum argumentum patet per id quod nunc ultimo dictum est in positione, quod illud exemplum non est contra intellectum Aristotelis.

Ad secundum dicitur quod haec est Vera, Falsum contingens de necessitate est falsum.

Ad probationem, concedo omnes consequentias usque ad hanc, Falsum contingens non potest esse verum : igitur est impossibile. Quia omnibus consequentiis praedictis hoc falsum contingens accipitur, ut per se suppositum falsi, et ita comparatur ad praedicata ut quid in omnibus consequentiis intermediis. Sed cum infertur, igitur falsum contingens est impossibile, accipitur falsum contingens ac si acciperetur per modum denominantis, ut quale, et ita interpretatur quid esse quale. Et ad probationem, dicitur quod haec propositio, Quod non potest esse verum, est impossibile, distinguenda est, ex eo quod ly quod, potest referre complexum, sive incomplexum. Si referat complexum, sic est vera, quia illud complexum, Quod non potest esse verum, est impossibile. Si referat incomplexum, ut puta hoc, falsum contingens, quod est qualitas complexi, sic intelligendo propositionem, falsa est, et ideo non valet haec consequentia : Hoc falsum contingens non potest esse verum ; igitur hoc falsum contingens est impossibile.

Tu dices, haec est definitio impossibilis : Impossibile enim est quod non potest esse verum. Dicitur quod haec non est definitio impossibilis, sed est definitio subjecti, sive signi. Unde iste est sensus, illud complexum, quod non potest esse verum, est impossibile.

Contra illud, haec est vera, Falsum contingens est contingenter falsum ; quia praedicatur idem de se: igitur illa est falsa, Falsum contingens de necessitate est falsum: quia contingens non est necessarium. Hic dicitur quod istae simul stant, nec praedicatur idem de se, Falsum contingens est contingenter falsum.

Contra : Comparatur quid ad quid.

Dicitur, quod falsum contingenter, denominat falsum contingens : et ad ipsum comparatur ut quale ; quia si contingenter significatum adverbialiter comparatur ad contingens significatum nominaliter ut quid, hic esset nugatio, ut inesse bene est bonum, et universaliter ubi adverbium et nomen significantia idem conjunguntur. Sed hoc est falsum ; igitur, etc.

Ad aliud,quod haec,Socrates est mortalis, nullo modo est per se ; quia mortale sive sequatur pro apto nato mori, sive pro potentia ad moriendum, semper denominat aliquid pertinens ad defectum Speciei, et ideo non praedicatur per se de Socrate, nec de homine, eo modo quo demonstrator utitur per se. Similiter primo inest supposito sub ratione esse existere, et non naturae Speciei: et ideo non inest per se sicut passio : passio enim non sonat in defectum, quia passio causatur a natura Speciei. Sed defectus quilibet est ratione additi naturae Speciei. Similiter passio primo inhaeret naturae Speciei, igitur, etc.

Intelligendum tamen quod haec, Socrates de necessitate est mortalis, distinguenda est ; supponendo quod mortale accipiatur pro potentia ad moriendum, ex hoc quod necessitas potest dicere inevitabilitatem : vel ex quo potest dicere perpetuam veritatem. Primo modo haec est necessaria, Socrates de necessitate est mortalis ; quia Socrates inevitabiliter morietur, sicut Sol inevitabiliter orietur cras. Secundo modo haec est falsa, sicut illa: Sol semper orietur cras, et hujus ratio est ; quia haec ponit opposita, quia si Socrates de necessitate est mortalis, Socrates semper est mortalis : et si sic, igitur semper est. Similiter si Socrates de necessitate est mortalis, est mortalis: et si mortalis, igitur tunc potest mori, et potest non esse aliquo tempore. Sed illa non stant simul, Socrates pro omni tempore est, et pro aliquo tempore potest non esse, quantum est ex materia. Similiter si Socrates de necessitate est mortalis, non potest non esse, quia quod de necessitate est in potentia ante actum, et semper nunquam potest esse sub actu : et si est mortalis, potest non esse ; igitur ponuntur opposita, sic igitur haec est vera : Socrates da necessitate est mortalis, secundum quod necessitas accipitur pro inevitabilitate pro aliquo tempore. Sed secundum quod necessitas accipitur pro perpetua veritate : sic est falsa includens opposita, et incompossibilia.

Intelligendum, quod si mortale denotet aptum natum mori, sic est haec vera, Socrates de necessitate est mortalis, quia sive sit,

sive non, aptus natus est mori: et hoc patet ad rationem qualiter est necessaria, et qualiter non.

Ad rationes quae probant quod haec non est vera, Socrates, etc. dicendum est ad primam, negando consequentiam ; Socrates de necessitate est mortalis; igitur non potest non esse mortalis, simpliciter loquendo, secundum quod accidens consequitur esse verum ; quia necessitas quae est inevitabiliter, non ponit non posse non esse pro omni tempore, sed ponit non posse non esse pro aliquo tempore. Et ad probationem cum dicitur, quod necessitas ponit non posse non esse ; dicitur, quod hoc non ponit absolute, sed pro aliquo tempore determinate. Per hoc enim differt a necessitate quae est perpetua veritas.

Ad aliud dicitur, negando hanc consequentiam, Socrates de necessitate est mortalis ;igitur de necessitate est (accipiendo necessitatem sicut prius,) sed tantum sequitur, igitur Socrates de necessitate est pro aliquo tempore determinato sed non simpliciter.

Ad illas quae probant quod in illa, Socrates de necessitate est mortalis, diminuitur necessitas per additionem hujus termini mortale concedendae sunt ; est tamen quodammodo necessitas aequivoce, respectu necessitatis, quae est perpetua veritas, sive alterius rationis.

Ad rationes contra secundam responsionem, quae probant quod haec sit simpliciter per se, et etiam necessaria. Dicitur ad primam quod mortale non per se inest primo animali, nec primo huic individuo, inquantum est hoc; nec illi, inquantum est illud, ut ratio probat: nec alicui communi abstracto ab his. Sed primo inest alicui naturae in hoc, et in illo, quae non est sine hoc, vel illo, haecceitas tamen non est causa positiva.

Ad aliud, quod corruptibile, et incorruptibile non sunt differentiae substantiales ; quia corruptibile sonat in defectum et posse non esse, similiter et mortale. Sed differentia substantialis conducit ad esse rei: ideo haec non sunt differentiae substantiales. Sed Aristoteles intelligit quod haec praesupponunt differentiam substantialem, et specificam in illis in quibus insunt ; quia corruptibilia (ut ista inferiora) et substantiae separatae alterius Speciei sunt, ideo substantialiter differunt.

Ad aliud, quod hic est fallacia Consequentis, Mortale inest Socrati per cautam intrinsecam : igitur per se. Non enim omne quod inest per causam intrinsecam, inest per se, sed quod inest subjecto per causam naturae Speciei intrinsecam; unde natura Speciei inest sibi per se. Sed mortale non inest Socrati per causam intrinsecam Socratis, ut homo est, sed per causam pertinentem ad individuum, et per materiam individualem ut individuata est.

Ad alias rationes quae probant quod haec sit necessaria. Dicitur ad primam, quod Socrates ut est synolon, includit causam necessariam respectu mortalis, secundum talem necessitatem, quae est inevitabiliter: ideo sequitur quae sit necessaria necessitate, quae est inevitabilitas, non tamen habet mortale causam perpetuam in Socrate, quia qui imaginatur quod mortale habeat causam perpetuam in Socrate, imaginatur incompossibilia ; imaginatur enim quod Socrates sit semper in potentia ante actum ad moriendum, et ita quod semper sit, imaginatur enim Socratem habere potentiam, ut aliquando non sit, quia si Socrates est mortalis, Socrates est in potentia, ut aliquando moriatur, et sic per consequens ut aliquando non sit.

Ad aliud dicitur negando consequentiam, quia antecedens conditionalis non sequitur ad conditionalem, quia veritas conditionalis consistit in habitudine consequentis ad antecedens. Sed habitudo hujus ad hoc non ponit antecedens actualiter, nec consequens actualiter : ideo neutrum sequitur.

Ad probationem dicitur negando hanc consequentiam, antecedens in conditionali supponitur ; igitur ponitur per conditionalem tanquam per consequens, quia instantia est si dico, Homo mortuus ;mortuum

praesupponit hominem, sicut dispositio disponibile, et tamen non sequitur, homo mortuus est, igitur homo est. Ad aliud patet quod non est per se.

Contra illud fundamentum responsionis, quod est quod haec, Socrates de necessitate est mortalis, est impossibilis ; ut necessitas dicit perpetuam veritatem, quia ponuntur opposita. Contra illud, est una propositio : igitur non ponuntur opposita. Antecedens patet, quia haec est una, Socrates est mortalis, quia modus inhaerentiae non facit pluralitatem. Consequentia patet, quia plura, ut plura, non clauduntur in uno intellectu. Sed opposita sub ratione qua sunt opposita sunt plura : igitur opposita secundum quod talia, non clauduntur in uno intellectu. Sed propositio una intellectum unum habet; igitur si haec sit una, non includit opposita. Item, si includit opposita, aut igitur utrumque sub ratione communis, quod falsum est ; quia contradictoriis nihil est commune ; aut unum sub ratione alterius, et tunc non sequeretur opposita; sicut nec sequitur, Scio me nihil scire, igitur nihil scio; quia oppositum reflexum supra suum oppositum diminuit ab eo,nec utrumque sub propria ratione ponit, quia tunc haec esset plures : igitur haec nullo modo ponit opposita.

Item, modus rei non repugnat, sed de necessitate importat modum inhaerentiae ; igitur non repugnat mortali ; ex hoc arguo, quando propositio ponit opposita, tunc ponit opposita ratione aliquorum materialium repugnantium, positorum in propositione : sicut hic, Scio me esse lapidem ; quia huic ponitur scire per hoc quod dico, scio, per hoc quod ponitur, me esse lapidem, ponitur me non scire. Sed in illa propositione non sunt duo talia, quia modus rei non repugnat.

Item haec, Socrates mortalis, non ponit opposita, sed unum intellectum : si igitur illa, Socrates de necessitate est mortalis, ponit opposita : igitur hoc est ratione modi necessitatis, sequitur igitur quod modus necessitatis ponit alterum illorum. Sed hoc est inconveniens, quia incomplexum non ponit complexum.

Item, sequitur, Socrates est mortalis, igitur de necessitate est mortalis. Antecedens possibile est ; ergo et consequens. Consequentia patet per Aristotelem in lib. de Caelo et mundo, Omne corruptibile de necessitate corrumpetur, igitur mortale de necessitate morietur. Eadem ratione sequitur, De necessitate morietur, igitur de necessitate est mortalis.

Item, si ratione materialium repugnantium illa poneret opposita : tunc illa poneret opposita ; Contingens de necessitate est contingens, mortale de necessitate est mortale.

Ad ista dicitur, ad primum, quod illa ratio concludit verum : propositio enim una non includit opposita, nisi extendamus claudere ad claudere in virtute. Sed proprie debemus dicere quod ponit opposita, si ita sit quod opposita sequantur. Et ad probationem, cum dicitur, quod unus intellectus non claudit duos, verum est, proprie loquendo : verumtamen unus intellectus potest duos in virtute claudere ; sed hoc est extendendo claudere.

Ad aliud, quod haec propositio una est, et cum infertur ; igitur non ponit opposita, neganda est consequentia. Et ad probationem, cum quaeritur, aut ponit opposita sub propriis rationibus, etc. dicitur quod ponit opposita sub ratione communis. Et ad probationem cum dicitur, quod contradictoriis nihil est commune, verum est secundum praedicationem, tamen contradictoriis aliquid est commune communitate antecedentis : etiam his quae sunt contradictoria ali-, quid est communo communitate praedicationis, possum enim praedicare aliquod praedicatum de utroque, tamen secundum quod contradicunt, nihil est commune ipsis secundum praedicationem univoce. Tu dices, haec propositio, Socrates de necessitate est mortalis, seque primo ponit opposita, igitur plures est.

Dicitur quod non sequitur; instantia enim est in simili ; quia Homines currunt simul,

ponit plura, et tamen non est plures. Eodem modo propositio ponens opposita una est, quia non primo ponit opposita ; sed primo ponit unum intellectum, ad quem sequuntur opposita ex consequenti.

Ad aliud, quod in illa, Socrates de necessitate est mortalis, ponuntur duo materialia, ratione quorum non ponuntur opposita. Et ad probationem, cum dicitur, quod modus rei non repugnat, dicitur quod modus secundum se non repugnat rei ; unde ille modus necessitatis, et mortale, in se considerata non habent aliquam oppositionem : verumtamen secundum quod modus necessitas est dispositio inhaerentiae, et significat extrema uniri pro omni tempore ; ideo ex consequenti ponuntur opposita,non ratione illorum materialium in se consideratorum, sed ratione perpetuae veritatis, quae designatur ex hoc, quod hoc huic unitur sub tali medio.

Ad aliud, quod haec, Socrates est mortalis, non ponit opposita, et tamen illa ponit, Socrates de necessitate est mortalis. Et cum dicitur, hoc est ratione modi, conceditur. Et cum infertur : igitur modus ponit unum oppositorum in propositione; dicitur, quod non sequitur, licet enim modus medianter sit illud ratione cujus ponitur complexum: non tamen est illud quod ponit. Unde est quo, sed non quod. Sed tota propositio est illud quod ponit opposita, quia ratione unius incomplexi ponit unum, et ratione alterius ponit alterum oppositum, sicut patet in hoc exemplo, Tu scis te esse lapidem.

Ad aliud, quod haec propositio non est vera, Socrates de necessitate est mortalis, ut necessitas dicit perpetuam veritatem ; et sic non sequitur ad hanc, Socrates est mortalis, sequitur tamen secundum quod necessitas dicit inevitabilitatem. Et ad probationem dicitur, quod haec propositio, Omne corruptibile de necessitate corrumpetur, intelligenda est de necessitate quae est inevitabilitas, non tamen quae est perpetua veritas, et illo modo concedendum est consequens.

Ad aliud, quod haec non includit opposita, Contingens de necessitate est contingens, quia hic comparatur idem ad seipsum, et idem respectu suiipsius, (sicut cum dicitur Homo est homo, homo praedicatur in quid de homine) dicit quid, et ideo haec non ponit opposita ; nec illa, Mortale de necessitate est mortale, propter eamdem causam, et rationem. Illa tamen ponit opposita, Socrates de necessitate est mortalis, hic enim mortale non comparatur ad seipsum, nec ad Socratem ut quid : sed ut quale sub modo necessitatis, et ideo hic poni possunt opposita, sed non in aliis.

Ad aliud principale, quod haec per se, Omnis homo est animal, et est necessaria, et etiam illa : Ille homo est animal, intelligendo per illum hominem hoc aliquid distinctum contra synolon. Et cum probatur, quod hoc aliquid sit corruptibile per accidens, conceditur. Sed ulterius cum dicitur ; quod suppositum animalis ratione suppositi corrumpitur per accidens, neganda est consequentia. Ad probationem dicitur,quod hic est fallacia Accidentis, Natura, ut est hoc aliquid, est suppositum, et natura, ut est hoc aliquid, est corruptibile per accidens : igitur suppositum sub ratione suppositi est corruptibile per accidens. Consequentia est neganda ; quia sub diversa ratione est suppositum, et corruptibile per accidens, quia natura habens modum essendi, quo est hoc aliquid, est corruptibile per accidens, propter hoc quod natura sub illo modo essendi conjungitur sub modo essendi ipsius synolon. Sed natura habens modum hoc aliquid est suppositum, non quia conjungitur cum synolon, hoc aliquid dicitur, sed quia includit naturam communem synolon,secundum quod unum individuum materialiter ab alio distinguitur, sed ut sic extraneatur sibi conjuncto cum quibuslibet, quae sunt causa corruptionis. Sed est suppositum eo, quod includit eam essentiam, quam includit suum commune, ut habet habitudinem ad suum commune ; ut habitudo hujus quod est hoc aliquid inest sive res sit, sive non sit ; ideo manet suppositum, sive sit, sive non. Unde si ratio hujus quod est hoc aliquid absolute,et ratio suppositi essent totaliter eadem, circumscribendo habitudinem, ratio concluderet, etc.