49

ἐπλήρους πάλιν αὐτὰς τῶν μολυσμά- των τε καὶ μιασμάτων." καὶ ὁ Θεόδωρος οὐκ ἐμβραδύνας, μηδέ τινα χρόνον ἀναβαλλόμενος, "διὰ τοῦτο" εφη "καὶ τὸ ἐμὸν ἐκχέαι αιμα οὐ κατοκνήσω, ινα μοι λύτρον τε καὶ λουτρὸν τῶν πεπλημ- μελημένων ἀναφανὲν τὴν βασιλείαν δώῃ αὐτοῦ, ῃ  ἀποδράσας τίς σου τῶν οἰκετῶν καὶ αυθις ἐπανακάμψας τήν σοι φίλην λειτουρ- γίαν ἐκτελοίη, εἰς τὴν συγγνώμης χώραν ἀλλ' οὐκ ἀγνωμοσύνης χωροίη." καὶ αμα εἰς τὸ τῆς ἀθλήσεως εἰσῄει ωσπερ τις ̓Ολυμ- πιονίκης στάδιον, καὶ πρὸς τὸν πατρίκιον Κωνσταντῖνόν φησι, τὴν ὑφέρπουσαν ωσπερ αὐτοῦ δειλίαν καὶ φόβον ἀποσοβῶν, "αγε δή, ω στρατιῶτα Χριστοῦ, τὸ πρόκριτος ειναι πάντων ἡμῶν πρὸς τὸν ἐπὶ γῆς βασιλέα λαχών, πρῶτος καὶ τὸν τοῦ μαρτυρίου ἀνα- λάμβανε στέφανον." ὁ δ' ἱερὸς Κωνσταντῖνος "σοὶ μᾶλλον ὡς γενναίῳ καὶ κρατερῷ" εφη "τὸ τοιοῦτον προσῆκεν ἀξίωμα, οθεν ἀκόλουθον εξεις με, σαυτὸν πρῶτον εἰς θάνατον παραδιδούς." ἐπιρρώσαντες ουν ἀλλήλους τοῖς παρακλητικοῖς, κατὰ τὰς κοσμι- κὰς ἀξίας πρὸς τὸν διὰ μαρτυρίου εκαστος ἐχώρει δὴ θάνατον, πάντων θαυμαζόντων τὴν μετὰ πεποιθήσεως καὶ γενναίας τούτων ψυχῆς αθλησιν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν υστερον. 135 37 Τότε δὲ ὁ βασιλεὺς Θεόφιλος οὐ φέρων τὴν ἐκ τῶν ̓Αγαρηνῶν ητταν καὶ ἀδοξίαν, πατρίκιον Θεοδόσιον, ος ουτως ἐλέ- γετο ὁ Βαβούτζικος, πρὸς τὸν ῥῆγα Φραγγίας ἐξαποστέλλει, στρα- τεύματα ἐκεῖ αἰτῶν γενναῖά τε καὶ πολυάνθρωπα. οὐδὲ γὰρ χει- ρῶν ἀσθενείᾳ η  ψυχῆς μαλακότητι τοὺς ἑαυτοῦ κέκρικεν ἡττᾶσθαι ποτέ, φυγομαχίᾳ δὲ καὶ ταὐτὸν εἰπεῖν προδοσίᾳ τοῦτο πάσχειν ἀεί. ἀλλὰ καὶ αν ελαβεν πεῖραν καὶ τῶν ων προσεκαλεῖτο ἐθνῶν δύνα- μιν καὶ ἰσχὺν [ῃσθετο] (μετ' εὐφροσύνης γὰρ τὴν πρὸς βασιλέα ἐπικουρίαν ὁ ῥὴξ ἀπεδέδεκτο) καὶ αυθις κατὰ τῶν ̓Αγαρηνῶν ἐστράτευσεν ὁ δυστυχὴς Θεόφιλος (ταύτην δὲ τὴν προσηγορίαν ἐκ τοῦ ἀεί πως ἡττᾶσθαι κατὰ πόλεμον ἐκληρώσατο), εἰ μὴ ὁ ἀποστα- λεὶς Θεοδόσιος ἐκ τοῦ βίου γενέσθαι προέφθασεν. ἐκείνου τε γὰρ ἡ ἀποβίωσις τὸν στρατὸν ἐκεῖνον πρὸς τὴν βασιλεύουσαν ἐλθεῖν οὐ πεποίηκε, καὶ τοῦ βασιλέως ἐπικρατήσασα ἡ τῆς δυσεντερίας νόσος θανατεῖν ἐποίει ἀλλ' οὐ πρὸς οπλα χωρεῖν. 38Ωρα δὲ καὶ τὰ τοῦ Θεοφόβου εἰς μέσον θεῖναι καὶ πᾶσι καταστῆσαι σαφῆ. εκ τε γὰρ τῆς εἰρημένης ηδη κατὰ τῶν ̓Αγαρηνῶν ἐν νυκτὶ τὸν πόλεμον συστήσεσθαι αἰτίας, ἀλλὰ καὶ τῆς κατὰ τὴν νύκτα γενομένης λαθραίας ὁμιλίας πρὸς τοὺς Σαρα- κηνούς, ὡς εφαμεν, καὶ αλλοθεν δέ ποθεν κατ' αὐτοῦ λοιδορίαι καθοσιώσεως ἐπιφυεῖσαι καὶ αὐξηθεῖσαι μισητὸν εἰργάζοντο τὸν ανδρα καὶ φοβερόν. καὶ ἐπεὶ μὴ οιός τε ην ἀντισχεῖν, εὐεξαπά- 136 τητον οντα εἰδὼς τὸν Θεόφιλον, φυγαδείᾳ χρησάμενος πρὸς τὴνΑμαστριν (πόλις δὲ αὐτὴ Ποντικὴ) μετὰ τέκνων ὁμοῦ χωρεῖ τε καὶ γυναικῶν καί τινων ἐκκρίτων ἀνδρῶν. ἀνήγετο ουν στόλος εὐθὺς κατ' αὐτοῦ, καὶ πόλεμος σφοδρὸς ἐξηρτύετο ὡς πρὸς ἐχθρὸν τοῦ βασιλέως κατάδηλον, καὶ τοῦ τοιούτου στόλου ἀρχηγὸς ὁ τῆς βίγλης δρουγγάριος ουτως ̓Ωορύφας λεγόμενος. ἀλλ' ὁ Θεόφο- βος τὸν τοῦ θεοῦ φόβον ἐν ἑαυτῷ συλλαβὼν οὐκ εφησε δίκαιον ειναι Χριστιανὸν οντα αιμασιν ἀνθρώπων χαίρειν πιστῶν· οθεν ὑπείκει τῷ βασιλεῖ ορκοις δελεασθείς, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐπανάγεται τοῖς ορκοις θαρρῶν. ἀλλ' ὁ Θεόφιλος τούτους θέμενος εἰς οὐδὲν νῦν μὲν εἱρκτῇ τινὶ καὶ φρουρᾷ τῇ κατὰ τὸν Βουκολέοντα τοῦτον τίθησι, φρουρεῖσθαι προστάξας· μιᾷ δέ τινι τῶν ἡμερῶν, ἐπεὶ εγνω ἑαυτὸν ηδη ἀποβιοῦντα καὶ τὰ εσχατα πνέοντα, κελεύει ἐν νυκτὶ ἐξ αὐθεντίας ἀποτμηθῆναι οιόν τι πικρὸν αὐτοῦ ἐντάφιον καὶ λυπηρόν, καὶ πρὸς ἑαυτὸν τὴν ἐκείνου ἀχθῆναι κεφαλήν. ἐπεὶ γοῦν ηχθη κατὰ τὸ πρόσταγμα, τῇ ἑαυτοῦ χειρὶ τὴν ἐκείνου ῥῖνα λαβὼν "νῦν γε" εφησεν "οὐδὲ σὺ Θεόφοβος οὐδ' ἐγὼ Θεόφιλος." εἰσὶ δὲ οι  τὸν θάνατον τοῦ Θεοφόβου τῷ ̓Ωορύφᾳ ἀλλ' οὐ τῷ βα- σιλεῖ διδόασιν, φάσκοντες ὡς αμα τῷ πιστεῦσαι τούτῳ αὐτόν, τὴν κεφαλικὴν ἐπαγαγεῖν τιμωρίαν αὐτῷ λάθρα διὰ νυκτός. ἐκεῖθεν ουν διαβεβόηται μέχρι τοῦδε