51

οὐχ εἷς κατά τήν οὐσίαν γνωρίζεται Λόγος μιᾶς ἐνεργείας, οὐδέποτε καθοτιοῦν ἀμφοτέρων γνωσθήσεται κίνησις. Ὁ γάρ ἀεί κατά φύσιν ὑπάρχων Θεός, ὑπεραπείρῳ δυνάμει γενόμενος, ὡς ἠθέλησεν, ἄνθρωπος ἀναμάρτητος, ὅπερ ἦν, ἐστί, μεθ᾿ ὅσων νοεῖται Θεός· καί ὅπερ γέγονεν, ἐστί, μεθ᾿ ὅσων νοεῖται καί γνωρίζεσθαι πέφυκεν ἄνθρωπος. Ἑαυτοῦ καθ᾿ ἑκάτερον ἀεί μένων ἀνέκπτωτος, οἷς θεϊκῶς ὁμοῦ καί ἀνθρωπίνως ἐνήργησε, τέλειον κατά τόν ἑκάτερον λόγον σώζων ἑαυτοῦ φυσικῶς ἀναλλοίωτον.

Τοῦ αὐτοῦ, ἐκ τοῦ αὐτοῦ λόγου ε΄.

ΚΑ΄. Βήρων γάρ τις ἔναγχος, μεθ᾿ ἑτέρων τινῶν, τήν Βαλεντίνου φαντασίαν ἀφέντες,

χείρονι κακῷ κατεπάρησαν, λέγοντες· Τήν μέν προσληφθεῖσαν τῷ λόγῳ σάρκα γενέσθαι ταυτουργόν τῇ θεότητι, διά τήν πρόσληψιν· τήν θεότητα δέ γενέσθαι ταυτοπαθῆ τῇ σαρκί, διά κένωσιν· τροπήν ὁμοῦ καί φύρσιν καί σύγχυσιν, καί τήν εἰς ἀλλήλους ἀμφοτέρων μεταβολήν δογματίζοντες. Εἰ γάρ ἡ προσληφθεῖσα σάρξ γέγονε κενωθεῖσα τῇ σαρκί ταυτουργός τῇ θεότητι, δηλονότι καί φύσει Θεός, μεθ᾿ ὅσων φυσικῶς νοεῖται Θεός. Καί εἰ γέγονε κενωθεῖσα τῇ σαρκί ταυτοπαθής ἡ θεότης, δηλονότι καί φύσει σάρξ, μεθ᾿ ὅσων φυσικῶς γνωρίζεσθαι πέφυκε σάρξ. Τά γάρ ἀλλήλοις ὁμοεργῆ καί ταὐτουργά, καί ὁμόφυλα πάντως καί ταυτοπαθῆ διαφοράν οὐκ ἐπιδέχεται φύσεως· καί φύσεως αὐτῶν συγκεχυμένων, ἔσται δυάς ὁ Χριστός, καί προσώπων μεμερισμένων τετράς, τό φευκτότατον. Καί πῶς αὐτοῖς εἷς καί ὁ αὐτός Θεός ὁμοῦ φύσει καί (185) ἄνθρωπος, ὁ Χριστός; Ποίαν δέ κατ᾿ αὐτούς ἕξει τήν ὕπαρξιν, μεταβολῇ θεότητος γενόμενος ἄνθρωπος, καί σαρκός μεταποιήσει Θεός; Ἡ γάρ εἰς ἀλλήλας τούτων μετάπτωσις, παντελής ἐστιν ἀμφοτέρων ἀναίρεσις· σκοπείσθω δέ πάλιν ἡμῖν ἑτέρως ὁ λόγος.

Τοῦ αὐτοῦ, ἐκ τοῦ αὐτοῦ λόγου στ΄.

ΚΒ΄. Εὐσεβές κεκύρωται δόγμα Χριστιανοῖς· κατ᾿ αὐτήν τε φύσιν καί τήν ἐνέργειαν,

καί πᾶν ἕτερον αὐτῷ προσφυές, ἴσον ἑαυτῷ καί ταυτόν εἶναι τόν Θεόν, μηδέν ἑαυτῷ τῶν ἑαυτοῦ παντελῶς ἄνισον ἔχοντα καί ἀκατάλληλον. Εἰ τοίνυν κατά Βήρωνα τῆς αὐτῆς αὐτῷ προσληφθεῖσα φυσικῆς ἐνεργείας γέγονεν ἡ σάρξ, δηλονότι καί τῆς αὐτῆς αὐτῷ γέγονε φύσεως, μεθ᾿ ὅσων ἡ φύσις, ἀναρχίας, ἀγεννησίας, ἀπειρίας, ἀϊδιότητος, ἀκαταληψίας, καί τῶν ὅσα τούτων καθ᾿ ὑπεροχήν ὁ θεολογικός ὑπερφυῶς ἐνορᾷ τῇ θεότητι λόγος· καί τροπήν ἀμφότερα πέπονθεν, μηδετέρου τόν τῆς φύσεως οὐσιώδη λόγον ἔτι σωζόμενον ἔχοντος. Ὁ γάρ ἑτεροφυῶν εἰδώς ταυτουργίαν, σύγχυσιν ὁμοῦ φυσικήν, καί διαίρεσιν αὐτῶν εἰσηγεῖται προσωπικήν· ἀδιαγνώστου παντελῶς τῇ τῶν ἰδιωμάτων μεταβολῇ τῆς φυσικῆς αὐτῶν γενομένης ὑπάρξεως.