104

γεννήσαντος αὐτόν Νοῦν καθέστηκε γνῶσις, ὡς ἐν ἑαυτῷ δεικνύντος ὑφιστάμενον κατ᾿ οὐσίαν τόν Νοῦν, πρός ὅν ἀνάγει τόν ἐφιέμενον τῆς πρός Θεόν (333) κατά χάριν ταυτότητος νοῦν, ἀπολυθέντα τῆς ἐν πλήθει τῶν ὄντων κατά τήν νόησιν διαφορᾶς καί ταυτότητί τε καί ἁπλότητι τῆς περί Θεόν ἐπιστατικῆς ἀεικινησίας.

Πᾶς τοιγαροῦν πρακτικός νοῦς προσευχόμενος ἤ προφητεύων, τουτέστι τούς τῶν ἀρετῶν ἐξαιτούμενος λόγους (οὕτω γάρν νοητέον τό, προσευχόμενος), ἤ τούς αὐτῶν τοῖς ἔργοις ἐκφαίνων τρόπους (οὕτω γάρ ἐκληπτέον τό, προφητεύων), μόνον ὁρᾷν ὤφειλε γυμνόν τόν τῆς πίστεως λόγον, μηδέν νοῶν ἤ λογιζόμενος, ἤ ποιῶν κατά πρόσκλισιν ἐπικαλύπτων τήν κεφαλήν, ὑπέρ αὐτήν ἄλλο τι τιθέμενος. Καί πᾶσα γυνή, τουτέστι πρακτικοῦ νοός ἕξις, προσευχομένη ἤ προφητεύουσα, ἤτοι κατά διάθεσιν ἀφανῶς κινουμένη, ἤ τοῖς ἐκτός ἤθεσι διαπλάττουσα τήν ἀρετήν, ἄνευ λογικῆς διακρίσεως, καταισχύνει τήν κεφαλήν αὐτῆς· πρός πάθος μετερχομένη τό ἀγαθόν, οἷα τοῦ καλλωπίζοντος, ὡς ἐπιβλήματος, ἐστερημένη λόγου. Καί πᾶς νοῦς τήν φυσικήν ἀσκούμενος θεωρίαν, προσευχόμεος ἤ προφητεύων, κατά κεφαλῆς ἔχων, τουτέστι, γνωστικῶς τούς τῶν ὄντων λόγους ἐπιζητῶν, ἤ τούτους διδασκαλικῶς ἄλλοις παραδιδούς, μετά τῆς πρός ἄλλο τι καθ᾿ οἷον δήποτε τρόπον ῥοπῆς, ἄνευ τοῦ κατ᾿ εὐσέβειαν σκοποῦ, καταισχύνει τήν κεφαλήν αὐτοῦ, ὡς ὑπερθέμενός τι τῶν παρερχομένων τῆς ὀρθῆς κατ᾿ εὐσέβειαν γνώσεως. Καί πᾶσα γυνή, τουτέστιν αἴσθησις, φυσικῶς τοῖς αἰσθητοῖς προσβάλλουσα, κατά κεφαλῆς μή ἔχουσα τούς νοερούς τῶν εἰρημένων λόγους αὐτήν περικαλύπτοντας, καταισχύνει τήν κεφαλήν αὐτῆς, πρός πάθος διά τήν φυσικήν σχέσιν, τῶν ὁρωμένων ἐπερχομένη θεωρίαν. Καί πᾶς νοῦς μυστικῆς γενόμενος ἐραστής θεολογίας, προσευχόμενος ἤ προφητεύεων, κατά κεφαλῆς ἔχων, τουτέστι ταῖς ἀδύτοις ἐμβατεύων ἀγνώστως θεωρίαις, ἤ διδάσκων καί μυσταγωγῶν ἄλλους πρός θεολογίαν, εἴ τινα μορφήν σχοίη νοήσεως, τόν ὑπέρ νόησιν Λόγον μυσταγωγούμενος ἤ μυσταγωγῶν, καταισχύνει τήν κεφαλήν αὐτοῦ· τόν ἁπλοῦν καί ὑπέρ ἐπέκεινα πάσης νοήσεως, ὑποθείς τινι τῶν ὄντων καί γινωσκομένων· δέον πάσης αὐτόν γυμνόν ἐννοίας καί γνώσεως ἀνομμάτως ὁρᾷν τόν ληθινόν Θεόν Λόγον, γινώσκοντα σαφῶς, ὡς ἐπί Θεοῦ μᾶλλον αἱ καθ᾿ ὑπεροχήν στερήσεις ἀληθεύουσι, ποσῶς μηνύουσαι τήν θείαν θέσιν, διά τῆς τῶν ὄντων παντελῶς ἀφαιρέσεως. Καί πᾶσα γυνή, διάνοια τοῦ τοιούτου νοός, προσευχομένη ἤ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτῳ κεφαλῇ, τουτέστιν, ἄφετος τῆς ἐπ᾿ αὐτῇ τοῖς πολλοῖς πεπυκνωμένης μυστικοῖς θεωρήμασι νοερᾶς δυνάμεως, καταισχύνει τήν κεφαλήν αὐτῆς, ἀποβαλλομένη τήν ὡς κεφαλήν καλύπτουσαν τόν νοῦν, θείαν καί ἀπόῤῥητον γνῶσιν.

Πᾶς οὖν ἀνήρ, ἤγουν νοῦς πρακτικός, ἤ φυσικός, (336) ἤ θεολογικός, προσευχόμενος ἤ προφητεύων, τουτέστι διδασκόμενος, ἤ διδάσκων, ἀκατακάλυπτον ἐχέτω τήν κεφαλήν, τόν Χριστόν· ὁ μἐν πρακτικός, μηδέν πίστεως καί ἀρετῆς προκρίνων· ὁ δέ φυσικός, μηδένα τοῦ πρώτου λόγου ποιούμενος ἄλλον ἀνώτερον· ὁ δέ θεολογικός, τόν ὑπέρ νόησιν καί γνῶσιν καθοτιοῦν μή σχηματίζων ταῖς διά τῶν ὄντων νοήσεσι. Καί πᾶσα γυνή, τουτέστιν ἕξις πρακτικοῦ, ἤ αἴσθησις φυσικοῦ, ἤ σοφή διάνοια θεολογικοῦ νοός, κατακαλυπτέσθω τήν κεφαλήν· ἡ μέν πρακτική ἕξις, τῶν ποιητέων καί οὐ ποιητέων ἐπικειμένην ἔχουσα τήν τοῦ λόγου διάκρισιν· ἡ δέ αἴσθησις, τήν ἐπί τοῖς ὁρωμένοις ἐπιστημονικήν τοῦ λόγου δύναμιν· ἡ δέ διάνοια, τήν παντελῶς ἀναπόδεικτον τῶν ὑπέρ νόησιν γνῶσιν. Πᾶσα γάρ ἕξις, ἤ αἴσθησις, ἤ διάνοια, μή καλυπτομένη κατά τόν ἀποδοθέντα τρόπον, οὐδέν διαφέρει τῆς ἐξυρημένης, τουτέστι, τῆς μηδένα λόγον ἐχούσης ἀρετῆς, ἤ θεοσεβείας, ἤ γνώσεως μυστικῆς καί θείας ἀγάπης.

Ὀφείλει οὖν ἔχειν, καί διά τό εἰκός, πᾶσα τοιαύτη γυνή, τήν ἐξουσίαν τοῦ λόγου διά παντός ἐπί τῆς κεφαλῆς, λέγω δέ τήν λογικήν ἐπιστασίαν, καί μάλιστα διά τούς