49
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ ( Τόμ. Β'. Σελ. 180 ) Ἐπισκόπου Πόρτου, ἤγουν τοῦ λιμένος, Ῥώμης, καί μάρτυρος τῆς ἀληθείας.
Ἐκ τοῦ κατά Βήρωνος καί Ἥλικος τῶν αἱρετικῶν περί θεολογίας καί σαρκώσεως κατά στοιχεῖον, οὗ ἡ ἀρχή· "Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ ἀσιγήτῳ φωνῇ βοῶντα τά Σεραφίμ τόν Θεόν δοξάζουσιν."
ΙΖ΄. Ἀπειραδυνάμῳ θελήσει τοῦ Θεοῦ καί γέγονε πάντα, καί σώζεται τά γενόμενα,
κατά τούς ἑαυτῶν εὐκρινῶς ἕκαστα συντηρούμενα λόγους, αὐτῷ τῷ κατά φύσιν ἀπειροδυνάμῳ Θεῷ καί ποιητῇ τῶν ὅλων· τῆς θείας αὐτοῦ θελήσεως, ᾗ τά παντα πεποίηκέ τε καί κινεῖ, τοῖς ἑαυτῶν ἕκαστα φυσικοῖς διεξαγόμενα νόμοις, ἀκινήτου συνδιαμενούσης. Τό γάρ ἄπειρον κατ᾿ οὐδένα τρόπον ἤ λόγον ἐπιδέχεται κίνησιν, οὐκ ἔχον ὅποι καί περί ὅ κινηθήσεται. Τροπή γάρ τοῦ κατά φύσιν ἀπείρου, κινεῖσθαι μή πεφυκότος, ἡ κίνησις. ∆ιό καί καθ᾿ ἡμᾶς ἀληθῶς γενόμενος ἄνθρωπος χωρίς ἁμαρτίας ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος, ἐνεργήσας τε καί παθών ἀνθρωπίνως ὅσα τῆς φύσεώς ἐστιν ἀναμάρτητα, καί φυσικῆς σαρκός περιγραφῆς ἀνασχόμενος δι᾿ ἡμᾶς, τροπήν οὐχ ὑπέμεινεν, μηδ᾿ ἑνί παντελῶς ᾧ ταὐτόν ἐστι τῷ Πατρί, γενόμενος ταὐτόν τῇ σαρκί διά τήν κένωσιν· ἀλλ᾿ ὥσπερ ἦν δίχα σαρκός, πάσης ἔξω περιγραφῆς μεμένηκε· καί διά σαρκός θεϊκῶς ἐνεργήσας ἅπερ θεότητός ἐστιν. Ἀμφότερα δεικνύς ἑαυτόν, δι᾿ ὧν ἀμφοτέρως, θεϊκῶς δή φημι καί ἀνθρωπίνως, ἐνήργησε κατ᾿ αὐτήν τήν ὄντως ἀληθῆ καί φυσικήν ὕπαρξιν· Θεόν ἄπειρον ὁμοῦ καί περιγραπτόν ἄνθρωπον ὄντα τε καί νοούμενον· τήν οὐσίαν ἑκατέρου τελείως πελείαν ἔχοντα, μετά τῆς αὐτῆς ἐνεργείας, ἤγουν φυσικῆς ἰδιότητος· ἐξ ὧν μένουσαν ἀεί κατά φύσιν δίχα τροπῆς τήν αὐτῶν ἴσμεν διαφοράν· ἀλλ᾿ οὐχ ὥς τινές φασι, κατά σύγκρισιν· ἵνα μή τόν αὐτόν κατά τό ἑαυτό, αὐτῷ παρ᾿ ὅ δεῖ, μείζονα καί μείονα λέγωμεν. Ὁμοφυῶν γάρ, οὐχ ἑτεροφυῶν, αἱ συγκρίσεις· Θεῷ δέ ποιητῇ τῶν ὅλων, ποιητόν· ἀπείρῳ, περατόν· καί ἀπειρίᾳ τέρας κατ᾿ οὐδένα συγκρίνεται λόγον, ἀεί κατά πάντα φυσικῶς, ἀλλ᾿ οὐ συγκριτικῶς, ἀλλήλων διαφέροντα· κἄν ἄῤῥητός τις καί ἄῤῥηκτος εἰς μίαν ὑπόστασιν ἀμφοτέρων γέγονεν ἕνωσις, πᾶσαν παντός γεννητοῦ παντελῶς διαφεύγουσα γνῶσιν. Τό γάρ Θεῖον, ὡς ἦν πρό σαρκώσεως, ἔστι καί μετά σάρκωσιν κατά φύσιν ἄπειρον, ἄσχετον, ἀπαθές, ἀσύγκριτον, ἀναλλοἰωτον, ἄτρεπτον, αὐτοσθενές, καί τό πᾶν εἰπεῖν, ὑφεστώς οὐδιῶσες, μόνον ἀπειροσθενές ἀγαθόν.
(181) Τοῦ αὐτοῦ ἐκ τοῦ αὐτοῦ λόγου β΄.
ΙΗ΄ . Γέγονεν οὖν ἀληθῶς, κατά τάς Γραφάς, μή τραπείς ὁ τῶν ὅλων Θεός, ἄνθρωπος
ἀναμάρτητος· ὡς οἶδεν αὐτός μόνος, ὑπάρχων τεχνίτης φυσικός τῶν ὑπέρ ἔννοιαν· κατ᾿ αὐτήν ἅμα τήν σωτήριον σάρκωσιν, τῆς ἰδίας θεότητος ἐμποιοῦσα τῇ σαρκί τήν ἐνέργειαν, οὐ περιγραφομένην αὐτῇ διά τήν κένωσιν· οὐδ᾿ ὥσπερ τῆς αὐτοῦ θεότητος, οὕτω καί αὐτῆς φυσικώς ἐκφυομένην· ἀλλ᾿ ἐν οἷς ἄν σαρκωθείς θεϊκῶς ἐνήργησε δι᾿ αὐτῆς ἐκφαινομένην οὐ γάρ γέγονε φύσει θεότητος, μεταβληθεῖσα τήν φύσιν, ἡ σάρξ, γενομένη τῇ φύσει θεότητος σάρξ· ἀλλ᾿ ὅπερ ἦν, καί θεότητι συμφυεῖσα, μεμένηκε· ἤγουν σάρξ, ἀσθενής καί παθητήν τήν φύσιν καί τήν