109

δεούσης καί φιλανθρώπου καί ἀγαθοῦ προνοίας, συγχωρῇ τῷ διαβόλῳ διά τῶν αὐτοῦ ὑπουργῶν, τάς ἐφ᾿ οἷς ἡμάρτομεν διαφόρους ποιεῖσθαι τιμωρίας. Καί δηλοῖ τοῦτο σαφῶς ἡ περί τοῦ Ἰώβ συγγραφή, μή δυνάμενον τῷ Ἰώβ προσπελάσαι τόν διάβολον ἀναγραφομένη δίχα τῆς θείας συγχωρήσεως.

Ἀλλά καί Ναβουχοδονόσορ αὐτός ὁ τῆς Βαβυλωνίας βασιλεύς, λαμβάνεται πολλάκις εἰς τόν φυσικόν νόμον. Καί τοῦτο δηλοῦσι γράφοντες τοῖς ἐν Ἱερουσολύμοις, οἱ τόν πνευματικόν νόμον στέρξαι μή δυνηθέντες, καί διά τοῦτο πρός τήν Βαβυλωνίαν κατασυρέντες γῆν· λέγω δέ τήν ἕξιν τῆς κατά τήν ὕλην συγχύσεως· εὔξασθαι ὑπέρ τῆς ζωῆς Ναβουχονόσορ βασιλέως Βαβυλῶνος, καί τῆς ζωῆς Βαλτάσαρ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ· τοῦ φυσικοῦ νόμου δηλαδή, καί τῆς αὐτοῦ κατά τήν κίνησιν ἕξεως· ὑφ᾿ οὕς τότε γεγόνασιν, ἵνα ὦσιν αἱ ἡμέραι αὐτῶν ὡς αἱ ἡμέραι τοῦ οὐρανοῦ. ∆ιά τούτων παρακαλοῦντες εὔξασθαι τούς ἐν τῇ ἀπαθείᾳ τῆς ἀρετῆς, καί τῇ ἀληθείᾳ τῆς γνώσεως μείναντας, ἵνα ὦσι τά νοήματα τοῦ κατά φύσιν νόμου, καί τῆς αὐτοῦ κατά τήν κίνησιν ἕξεως, ἐν ᾧ, τόν πνευματικόν ἀπολιπόντες νόμον, γεγόνασιν· ὡς τά θεῖα νοήματα τοῦ νόμου τοῦ πνεύματος· ἡμέρας καλέσαντες τά νοήματα· οὐρανόν δέ, τόν πνευματικόν νόμον· ἐζήτουν γάρ μή ἀπᾴδειν τοῦ πνευματικοῦ νόμου, τόν ὑφ᾿ ὅν γεγόνασι φυσικόν καί ἐπίμοχθον νόμον.

Τούτοις συμφωνεῖ καί τό πρός αὐτόν κατά τήν θείαν ἀπειλήν μυστικῶς εἰρημένον ὑπό τοῦ μεγάλου ∆ανιήλ, τό θεαθέν ὄναρ ἑρμηνεύοντος· Καί σέ ἐκδιώξουσιν ἀπό τῶν ἀνθρώπων, καί μετά θηρίων ἀγρίων ἔσται ἡ κατοικία [Seg. 1, κατοίκησίς] σου, καί χόρτον ὡς βοῦν ψωμιοῦσί σε, καί ἀπό τῆς δρόσου τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσῃ· καί ἑπτά καιροί ἀλλαγήσονται ἐπί σέ, ἕως οὗ γνῷς ὅτι κυριεύει ὁ Ὕψιστος τῆς βασιλείας τῶν ἀνθρώπων καί ᾧ ἐάν θέλει δώσει αὐτήν· καί ὅτι εἶπεν· Ἐάσατε τήν φυήν τοῦ δένδρου τῶν ῥιζῶν ἐν τῇ γῆ, ἡ βασιλεία σου σοί μενεῖ, ἀφ᾿ ἧς ἄν γνῷς τήν βασιλείαν τήν ἐπουράνιον. Ἐκδίωξιν μέν λέγων τάχα τήν εἰς τόν κόσμον τοῦτον διά τήν παράβασιν ἐκ τοῦ παραδείσου ἐκβολήν, καί τῆς μετά τῶν ἁγίων ἀγγέλων διαίτης ἀλλοτρίωσιν· ἤγουν τήν ἐκ τῶν νοητῶν θεαμάτων πρός τήν κατ᾿ αἴσθησιν τοῦ νόμου τῆς φύσεως σχέσιν· τήν δέ μετά τῶν ἀγρίων θηρίων κατοικίαν, τήν μετά τῶν παθῶν καί τῶν ἐνεργούντων αὐτά δαιμόνων καταμονήν, ἤγουν κατοικίαν καί συναναστροφήν σημαίνων. Ὁ δέ χόρτους ὅν ἐψώμισαν αὐτόν, [οἱ ἄνθρωποι Gisl. ἄγγελοι, ita etiam Fr. Ad marg.] δῆλον , ἀλλ᾿ οὐχί τά θηρία, μεθ᾿ ὧν ἔσχε τήν κατοικίαν· ἐκεῖνα γάρ οὐ ψωμιοῦσιν, (349) ἀλλά σπαράττουσιν), ἡ κατ᾿ αἴσθησίν ἐστι τῶν φαινομένων φυσική κατανόησις, καί κατ᾿ ἀρετήν ἐπίπονος πρᾶξις. Ἅπερ ὡς χόρτον χορηγοῦσι τοῖς ἀνθρώποις οἱ ἄγγελοι.

Τό δέ ἀπό τῆς δρόσου τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθῆναι, τό διά τῆς θείας προνοίας ἐσχηκέναι τήν ἐν τούτοις οὖσαν δύναμιν. ∆ρόσον γάρ οὐρανοῦ, τήν πρόνοιαν ἐκάλεσεν ὁ λόγος, δι᾿ ἧς ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ μετά τήν τῶν ἀπηριθμημένων τήν συντήρησιν ἔσχεν ὁ ἄνθρωπος· ἤτοι ὁ κατά φύσιν νόμος, παντελῶς μή διαφθει ρόμενος· ἤ τυχόν ἡ διά τῶν φαινομένων γινομένη κατά χάριν Θεοῦ περί τῶν νοουμένων σύμμετρος γνῶσις· δι᾿ ἥν ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ἐνταῦθα τῇ ἐλπίδι τῶν μελλόντων κρατούμενος.

Τό δέ, Ἑπτά καιροί ἀλλαγήσονται ἐπί σέ, τήν κατά τόν αἰῶνα τοῦτον ἑβδοματικήν τοῦ χρόνου παράτασιν δηλοῖ, ὑφ᾿ ἥν γέγονε, τήν φυλακήν τῆς οἰκείας ἕξεως καί ἐνεργείας ἐάσας ὁ κατά φύσιν νόμος, καί μεθ᾿ ἥν συντελουμένην κατά τήν προσδοκωμένην ἀνάστασιν, διά τῆς ἀποβολῆς τῶν ἰδιωμάτων τῶν ἀλόγων, πρός ἑαυτόν ἐπανελεύσεται πάλιν, τήν ἐξ ἀρχῆς εὐκληρίαν τῆς βασιλείας ἀπολαμβάνων· ἐπιγνούς διά τῆς κατά τόν αἰῶνα τοῦτον προνοητικῆς οἰκονομίας, τό κράτος τῆς ἀληθοῦς βασιλείας. Τό γάρ, Ἐάσατε τήν φυήν τῶν ῥιζῶν τοῦ δένδρου ἐν τῇ γῇ, φάναι, τό μή τῆς φύσεως ἀναιρεθῆναι τελείως διά παράβασιν τό σπέρμα, καί τάς