258
Πεντηκοστῆς οὖν ἐστι τό μυστήριον, ἡ πρός τήν Πρόνοιαν ἄμεσος τῶν προνοουμένων ἕνωσις, ἤγουν ἡ πρός τόν λόγον κατά τήν τῆς Προνοίας ἐπίπνοιαν φύσεως ἕνωσις, καθ᾿ ἥν οὐδεμία τό παράπαν ἐστίν χρόνου καί γενέσεως ἔμφασις. Σάλπιγξ δέ πάλιν ἡμῶν ἐστι ὁ λόγος, ὡς τάς θείας καί ἀῤῥήτους ἡμῖν ἐνηχούμενος γνώσεις· ἱλασμός δέ, ὡς ἐν ἑαυτῶ τά ἡμέτερα, καθ᾿ ἡμᾶς γενόμενος, διαλύων ἐγκλήματα, καί τῇ δωρεᾷ τῆς χάριτος ἐν πνεύματι, τήν ἁμαρτήσασαν φύσιν θεοποιῶν· σκηνοπηγία δέ, ὡς τῆς ἡμῶν κατά τήν θεομίμητον ἕξιν περί τό καλόν ἀτρεψίας πῆξις, καί τῆς πρός ἀθανασίαν μεταποιήσεως συνεκτικός ὑπάρχων δεσμός.
Σφαγαῖς δέ ζώων ἀλόγων, καί ῥαντισμοῖς αἱμάτων ἡδόμενον τόν Θεόν, καί οἷον τῆς θεραπείας μισθόν, τήν τῶν ἁμαρτημάτων παρεχόμενον τοῖς προσφέρουσιν ἄφεσιν, τῇ Γραφῆ φυσικῶς ἐπιβάλλοντες, οὐ πιστεύομεν, ἵνα μή Θεόν ἐμπαθῆ λάθωμεν σέβοντες, ὡς ἐμπαθῶς ἐκείνων διά πολλῆς ἐφιέμενον τῆς σπουδής, περί ἅ καί ἀνθρώπους περιπαθῶς ἔχοντας ἄν θεωρήσωμεν, ὡς ἀκολάστους καί ἀκρατεῖς διαβάλλομεν. Θυσίας γάρ πνευματικάς εἶναι γινώσκομεν, οὐ μόνον τήν τῶν παθῶν νέκρωσιν, σφαττομένων τῇ μαχαίρᾳ τοῦ πνεύματος, ὅπερ ἐστί ῥῆμα Θεοῦ, καί πάσης τῆς ἐν σαρκί ζωῆς ὡς αἵματος τήν κατά πρόθεσιν κίνησιν [κένωσιν]· ἀλλά καί τῶν κατά φιλοσοφίαν ἠθῶν, καί πασῶν τῶν κατά φύσιν δυνάμεων, προσαγωγήν, ἀφιερουμένων Θεῷ, καί τῷ πυρί τῆς ἐν πνεύματι χάριτος πρός τήν θείαν λῆξιν ὁλοκαυτουμένων. Οὕτως ἕκαστον τῶν ἐμφερομένων τῇ Γραφῇ συμβόλων φυσικῶς ἑποτεύοντες, ὡς ἐν ὄρει τῶ ὕψει τῆς μυστικῆς θεωρίας, καθάπερ ἄνδρας ἑπτά τῶν υἱῶν Σαούλ, τήν χρονικήν ἀποκτένομεν καί πρόσκαιρον τοῦ νόμου παράδοσιν· καί ἀφανίζομεν τόν Σαούλ, τουτέστι τόν ἐν μόνῳ τῷ ῥητῷ τῆς Γραφῆς χοϊκόν νοῦν, τοῦ μή ἑστάναι αύτόν ἐν παντί ὁρίῳ Ἰσραήλ· τουτέστι, τρόπῳ θεωρίας πνευματικῆς. Οὗτος γάρ ζῶν ἐπ᾿ ἀληθείας, συντελεῖ, καί διώκει, καί ἀπόλλυσι, σαρκί μόνῃ τόν νόμον περιγράφων, (761) τούς κατά φύσιν λόγους καί λογισμούς· τιμῶν ὡς θεῖα τά πάθη τῆς ἀτιμίας, ἅπερ οἱ κατά φύσιν λογισμοί, λαμβάνοντες ἄδειαν ὑπό τοῦ νόμου τοῦ πνεύματος, ἀποκτένουσιν ἐπιτοαυτό καί θανατοῦσιν ἐν ἀρχῆ θερισμοῦ κριθῶν. Ἀρχή δέ θερισμοῦ κριθῶν ἐστιν, ἡ κατά τήν πρακτικήν φιλοσοφίαν μετά τινος συμμέτρου λόγου τῶν ἀρετῶν συλλογή· καθ᾿ ἥν τό γεῶδες τῶν Γραφῶν ἀποκτένεσθαι πέφυκε, και πᾶν χοϊκόν παντελῶς ἀφανίζεσθαι κίνημα. Ἅμα γάρ τις τήν τῶν ἀρετῶν λογικῶς μετέλθοι φιλοσοφίαν, ἅμα καί τήν τῶν Γραφῶν πρός τό πνεῦμα φυσικῶς μετήνεγκεν ἐκδοχήν, ἐν καινότητι πνεύματος πρακτικῶς διά τῶν ὑψηλῶν θεωρημάτων τῷ Θεῷ λατρεύων, καί οὐ παλαιότητι γράμματος, διά τῆς κατ᾿ αἴσθησιν πρός σῶμα ταπεινοτέρας τοῦ νόμου παραδοχῆς, τροφεύς παθῶν κατά τούς Ἰουδαίους γινόμενος, καί ἁμαρτίας θεραπευτής. Πράξει γάρ χρή, διά τῶν κατά φύσιν λογισμῶν, τήν ἐμπαθῆ καί σωματικήν τοῦ νόμου διάνοιαν διαχειρίζεσθαι, καθώς ὁ τῆς Γραφῆς ὑφηγεῖται λόγος, φάσκων· Καί ἔλαβεν ὁ βασιλεύς τούς δύο υἱούς Ῥεσφᾶς θυγατρός Ἀΐα παλλακῆς τοῦ Σαούλ, τόν Ἐρμονθί καί τόν Μεμφιβοσθέ· καί τούς πέντε υἱούς τῆς Μερώβ τῆς θυγατρός Σαούλ, οὕς ἔτεκε τῶ Ἐσδριήλ· καί ἔδωκεν αὐτούς ἐν χειρί τῶν Γαβαωνιτῶν. Χείρ ἐστι τῶν Γαβαωνιτῶν, ἡ κατ᾿ ἀρετήν πρᾶξις τῶν φυσικῶν λογισμῶν, δι᾿ ἧς οἱ υἱοί Ῥεσφᾶς Ἐρμονθί καί Μεμφιβοσθέ, τουτέστιν, ἡ ἐκ τῆς ἐν μόνῃ τῇ προφορᾷ τοῦ λόγου σωματικῆς τοῦ νόμου διδαχῆς γεννωμένη τῶν παθῶν ἐνέργεια, καί ἡ τῶν λογισμῶν ἀκόλαστος κίνησις, ἀποκτένονται. Πρός δέ καί οἱ πέντε υἱοί τῆς Μερώβ, τουτέστιν, οἱ ἐκ τῆς τρυφῆς γεννώμενοι κατά τήν