145

ε΄. Γωνίας ἁπλῶς λέγει, τάς τῶν ὄντων διαφόρους ἑνώσεις· ἤγουν τάς τῶν διαφόρων γενικωτέρων φύσεων πρός ἀλλήλας εἰς μίαν σύννευσιν ἑνώσεις.

στ΄. Ὅτι πᾶσα ἕνωσις τῶν εἰρημένων κτισμάτων, λόγον ἔχει σοφίας, καθ᾿ ὅν γίνεται· οὕστινας πύργους γωνιῶν εἶπεν ὁ λόγος. Ὀχύρωμα γάρ καί πύργωσίς ἐστιν ἑκάστου τῶν ὄντων, ὅ τε κατ᾿ οὐσίαν τῆς ἐπ᾿ αὐτῷ γνώσεως, καί ὁ πρός ἄλληλα πάντων συνδετικός εἰς μίαν σύννευσιν λόγος.

ζ΄. Λάκκους ἐκάλεσεν, τάς δεκτικάς τῶν οὐρανίων χαρισμάτων τῆς ἁγίας γνώσεως καρδίας, λατομουμένας τῷ στεῤῥῷ λόγῳ τῶν ἐντολῶν· καί ἀποβαλλομένας καθάπερ πωρώματα τήν τε πρός τά πάθη φιλίαν, καί τήν πρός τά αἰσθητά τῆς φύσεως σχέσιν· καί πληρουμένας τῆς ἄνωθεν φερομένης ῥυπτικῆς τε τῶν παθῶν, καί ζωοποιητικῆς τῶν ἀρετῶν ἐν πνεύματι γνώσεως.

η΄. Τά κτήνη τῆς Σεφιλά, τουτέστιν ἠθικήν παιδευομένους διά πολλῶν θλίψεων φιλοσοφίαν, δεομένους τήν ὑπομονήν διδασκόντων λόγων φησίν.

θ΄. Τά κτήνη τῆς πεδεινῆς φησιν, τούς εὐδρομοῦντας ἐν ἀρεταῖς, καί ἀπαθεῖς τοῦ χείρονος διαμένοντας, δεομένους τῶν περί εὐχαριστίαν λόγων τε καί διδαγμάτων.

ι΄. Τήν ἁπλῶς ὀρεινήν λέγει, τήν ὑψηλόν ἐν πνεύματι θεωρίαν τῆς φύσεως, ἥν γεωργοῦσιν οἱ τῶν αἰσθητῶν ἀπογενόμενοι φαντασιῶν, καί πρός τούς διά μέσων τῶν ἀρετῶν διαβάντες λόγους.

ια΄. Κάρμηλος μέν ἐστι τό ὕψος τῆς κατά τήν (445) περιτομήν ἐπιγνώσεως. Περιτομή δέ καθέστηκεν, ἤ τε τῆς κατά φύσιν πρός γένεσιν ἀφαίρεσις διαθέσεως, ἤ τε τῆς τοῦ νοῦ πρός τά ὄντα κατά διάθεσιν σχέσεως ἀπογένεσις. Ταύτης δέ προδήλως ἄμπελός ἐστι τῆς καταστάσεως, ὁ τήν σώφρονα διδούς ἔκστασιν τῆς Προνοίας λόγος· ὅν γεωργοῦσιν οἱ περί μόνην τήν ἁπλῆν καί ἄναρχον μονάδα κινούμενοι ἄνδρες καί λογισμοί. Ὁ γάρ πρός μόνην ταύτην κινούμενος, ὥσπερ ἀκροβυστίαν ἀπέτεμεν ἑαυτοῦ, τήν καλύπτουσαν τήν αἰτίαν γῆς γενέσεως τῶν ὄντων διάθεσιν.

ιβ΄. Ἄλλος τῶν αὐτῶν θεωρίας τρόπος. ιγ΄. Ἀπορίας γενναία, τοῦ μή δύνασθαι κατά τόνδε τόν τόπον συμβαίνειν τήν

ἱστορίαν τῶν πραγμάτων. ιδ΄. Φόβον Κυρίου κέκληκε τήν πρακτικήν φιλοσοφίαν· ἐκ τῆς ἀρχῆς τό τέλος.

Ἀρχή γάρ σοφίας, φόβος Κυρίου. ιε΄. Ὁ περί θεότητος ὑψηλός λόγος, πύργος ἐστί κατά ψυχήν, ταῖς τῶν ἐντολῶν

ἐνεργείαις ὠχυρωμένος. ιστ΄. Τίς ἡ πύλη τῆς γωνίας; ιζ΄. Οἱ τῶν ἐπί μέρους λόγοι φησίν, τοῖς καθ᾿ ὅλου προσχωροῦντες, τάς τῶν

διῃρημένων ἑνώσεις ποιοῦνται. ∆ιότι τῶν μερικωτέρων ἑνοειδῶς οἱ καθολικώτεροι τούς λόγους περιλαμβάνουσι· πρός οὕς φυσικῶς τήν ἀναφοράν ἔχει τά κατά μέρος.

ιη΄. Ὅτι καί τούτων ἔστι τις σχετικός ἐν πνεύματι λόγος, τήν πρός ἄλληλα διδούς αὐτοῖς ἕνωσιν.

ιθ΄. Σκόπει πῶς δεῖ, φησί, λαμβάνειν τό, κατίσχυσε. κ΄. Ὁ τήν εὐσεβῆ περί ἑκάστου δόξαν κτησάμενος, οὐ δέδοικε τούς διά τῶν

φαινομένων τούς ἀνθρώπους πλανῶντας δαίμονας. κα΄. Ἡ ἄμπελος οἶνον ποιεῖ· ὁ οἶνος, μέθην ἡ μέθη, ἔκστασιν· οὐκοῦν καί ὁ

ἐνεργής λόγος, ὅπερ ἐστίν ἡ ἄμπελος, γεωργούμενος ταῖς ἀρεταῖς, γεννᾷ τήν γνῶσιν· ἡ δέ γνῶσις, τήν καλήν ἔκστασιν, τήν τόν νοῦν τῆς κατ᾿ αἴσθησιν σχέσεως ἐξιστῶσαν.