102
δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν· ὧν τῆς ἀπιστίας ἀπώλετο τό μνημόσυνον μετ᾿ ἤχου· ἀλλ᾿, ὡς ἔφην, τόν πιστόν καί πνευματικόν Ἰσραήλ, καί ὁρῶντα Θεόν διά τῆς πίστεως· τόν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν συνειλεγμένον, κατ᾿ ἐκλογήν χάριτος, εἰς περιποίησιν, λαόν, καί ἅγιον ἔθνος, καί βασιλικόν ἱεράτευμα, ἐπηγγείλατο δώσειν διά τοῦ ἀγγέλου πρός τήν Παρθένον χρηματίζων ὁ Θεός, τῷ ἐξ αὐτῆς τεχθησομένῳ Σωτῆρι Θεῷ τῶν ὅλων. Ὅπερ δι᾿ αὐτῆς τῆς τῶν πραγμάτων ἐκβάσεως τήν οἰκείαν ἐδέξατο πίστωσιν· τοῦ Κυρίου τάς πρός τούς πατέρας ἐπαγγελίας πληρώσαντος, καί πάντα τά ἔθνη ἐν τῷ νοητῷ Ἀβράαμ εὐλογήσαντός τε καί υἱοθετήσαντος, καί πάντων τῶν ἐθνῶν καταστήσαντος ἐν πνεύματι διά τῆς πίστεως αὐτόν πατέρα τόν Ἀβράαμ· καί καθεσθέντος ἐν τῷ πνευματικῷ θρόνῳ τοῦ ∆αβίδ, καί βασιλεύοντος ἐπί τόν πιστόν οἶκον Ἰακώβ εἰς τούς αἰῶνας, βασιλείαν πέρας οὐκ ἔχουσαν.
ΣΧΟΛΙΑ. α΄. Ἐπί τοῦ Ἱεροβάμ ἀπέστη ὁ Ἰσραήλ τοῦ οἴκου ∆αβίδ ἀπιστήσας τῷ Θεῷ. β΄. Ἀπαρίθμησις τῶν ἀπό τοῦ αἰῶνος ἐκβεβλημένων πρωτοτόκων, οἷς
εἰκαζόμενος καί ὁ Ἰσραηλίτης λαός· καί δῶμεν περί αὐτοῦ συμπεριφορικῶς εἰρῆσθαι τό· Υἱός μου πρωτότοκος Ἰσραήλ, ὡς πρωτότοκος ἀποβέβληται διά τήν τοῦ μετ᾿ αὐτόν εἰσποιηθέντος λαοῦ τῶν ἐντεῦθεν διά πίστεως κλῆσιν.
γ΄. Τούς ὑποβουλευθέντας ὑπό τῶν πρωτοτόκων ἀδελφούς, φέρειν τύπον φησί τοῦ Κυρίου καί τοῦ κατά πίστιν νέου λαοῦ.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ Κ∆΄.
Τί ἐστι τό ἐν ταῖς Πράξεσι περί τοῦ Πέτρου κείμενον· " ∆ιελθόντες πρώτην φυλακήν καί δευτέραν, ἤλθομεν (ἦλθον) ἐπί τήν πύλην τήν σιδηρᾶν;"
Ἀπόκρισις. Ὁ πιστός, κατά Πέτρον τόν ἅγιον, καί πρακτικός (329) νοῦς, ὑπό Ἡρώδου
κρατούμενος, τοῦ δερματίνου νόμου (δερμάτινος γάρ ὁ Ἡρώδης ἑρμηνεύεται· Ὅπερ ἐστί, τό φρόνημα τῆς σαρκός, ὑπό δύο συγκλείεται φύλακε [Fr.φυλακάς] καί μίαν πύλην σιδηρᾶν), πολεμούμενος ἔκ τε τῆς τῶν παθῶν ἐνεργείας, καί τῆς κατά διάνοιαν ἐπί τοῖς πάθεσι συγκαταθέσεως· ἅστινας καθάπερ φυλακάς, ἤτοι εἰρκτάς διά τοῦ λόγου τῆς πρακτικῆς φιλοσοφίας, ὡς δι᾿ ἀγγέλου διαπεράσας, ἔρχεται ἐπί τήν πύλην τήν σιδηρᾶν, τήν φέρουσαν εἰς τήν πόλιν· τήν πρός τά αἰσθητά λέγω τῶν αἰσθήσεων στεῤῥάν καί ἀπότομον καί δυσκαταμάχητον σχέσιν· ἥν ὁ τῆς φυσικῆς ἐν πνεύματι θεωρίας διανοίγων λόγος, αὐτομάτην πρός τά συγγενῆ νοητά λοιπόν ἀφόβως τόν νοῦν παραπέμπει, τῆς Ἡρώδου μανίας ἐλεύθερον.
ΣΧΟΛΙΟΝ. α΄. Φυλακάς εἶπεν τήν ἕξιν τῆς κακίας καί τήν ἐνέργειαν· χαρακτήρ γάρ τῆς
ἕξεως ἡ συγκατάθεσις· ἐφ᾿ ἅς ὁ πονηρός ποιεῖν ἀγωνίζεται τούς ἁγίους. Πύλην δέ σιδηρᾶν τήν πρός τά αἰσθητά φυσικήν τῶν αἰσθήσεων σχέσιν, ὧν καθάπερ ἄγγελος ἐξαιρεῖται τόν ἀληθῶς πιστόν, ὁ τῆς πρακτικῆς γνώσεως λόγος.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΚΕ ΄.
Τί ἐστι, "Θέλω ὑμᾶς εἰδέναι, ὅτι παντός ἀνδρός ἡ κεφαλή ὁ Χριστός ἐστι, κεφαλή δέ γυναικός ὁ ἀνήρ, κεφαλή δέ Χριστοῦ ὁ Θεός· καί πᾶς ἀνήρ προσευχόμενος ἤ προφητεύων κατά κεφαλῆς ἔχων καταισχύνει τήν κεφαλήν αὐτοῦ· πᾶσα δέ γυνή προσευχομένη ἤ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτῳ τῇ κεφαλῇ καταισχύνει τήν κεφαλήν αὐτῆς· ἕν γάρ καίτό