112
φαινομένων ἔθυσε κίνησιν, καί τήν πρακτικήν κατορθώσας ἔφαγεν ἀρετήν. Ὁ δέ τῆς ψευδοῦς περί τῶν ὄντων δόξης ἀναστάς, τά μέν τῶν φαινομένων ἔθυσε σχήματα· τούς δέ μή φαινομένους λόγους φαγών, τήν ἐν πνεύματι φυσικήν θεωρίαν κατώρθωσεν· ὁ δέ τῆς πολυθέου πλάνης ἀναστάς, αὐτήν μέν τῶν ὄντων τήν οὐσίαν κατέθυσε· τήν δέ τῶν ὄντων αἰτίαν κατά πίστιν φαγών, θεολογικῆς ἐνεφορήθη δυνάμεως.
Πᾶς οὖν θεωρητικός νοῦς ἔχων τήν μάχαιραν τοῦ πνεύματος, ὅ ἐστι ῥῆμα Θεοῦ, ἐν ἑαυτῷ τῆς φαινομένης κτίσεως ἀποκτείνας τήν κίνησιν, κατώρθωσεν ἀρετήν· καί τῶν αἰσθητῶν σχημάτων ἑαυτοῦ τήν φαντασίαν ἀποτεμών, τήν ἐν τοῖς λόγοις τῶν ὄντων εὗρεν ἀλήθειαν· καθ᾿ ἥν ἡ φυσική θεωρία συνέστηκε· καί τῆς οὐσίας τῶν ὄντων ὑπεράνω γενόμενος, τόν τῆς θείας καί ἀμάχου μονάδος δέχεται φωτισμόν, καθ᾿ ὅν τῆς ἀληθοῦς θεολογίας συνέστηκε τό μυστήριον.
Ἤ τυχόν ἐκελεύετο θεόθεν ἡ τῶν ἀποστόλων ἀκρότης, Πέτρος ὁ πανένδοξος, ἀναστάς τῆς συμ[με]μετρημένης τῇ φύσει δυνάμεως, ἐπί τήν κατά χάριν θείαν εὐκληρίαν, μετά Θεοῦ καταθῦσαι τῇ μαχαίρᾳ τοῦ λόγου τά ἐν ἀνθρώποις πάθη τῆς μοχθηρίας, καί ποιῆσαι βρῶμα καλόν, καί τῷ Λόγῳ πρόσφορον, καί εἰς πέψιν πνευματικήν ἀναδιδόμενον, τῇ ἀποθέσει τῆς προτέρας ἐμπαθοῦς καί θηριώδους ζωῆς. Φασί γάρ ζωῆς σύμβολον εἶναι τό αἷμα, ὅπερ παντός ἀποῤῥεῖν σφαττομένου ζώου πέφυκεν. Καί δηλοῖ τάχα τῶν δειχθέντων ζώων ἠ διαφορά, τήν ἐν ἀνθρώποις τῶν παθῶν ποικιλίαν σημαίνουσα. Τά μέν γάρ ἑρπετά, τούς ἅπαν τό ἐπιθυμητικόν τοῖς γηΐνοις ἐπισυρόμενον ἔχοντας προδείκνυσι· τά δέ θηρία, τούς ὅλον τό θυμικόν εἰς τήν ἀλλήλων φθοράν ἐκμανῶς διεγείροντας· τά δέ πετεινά, τούς ὅλον τό λογικόν πρός τήν ὕβριν τῆς ὑπερηφανίας ἀνώσαντας, καί τήν ἐξ αὐτῆς ὑψηλοφροσύνην, καί ἀδικίαν λαλοῦντας εἰς ὕψος, καί θεμένους εἰς οὐρανόν τό στόμα αὐτῶν· ἅπερ οἷα Θεῶ συνεργός ὁ μέγας Πέτρος καταθύσας τῷ λόγῳ τοῦ πνεύματος, τούς μέν ἐποίησε τῶν οὐρανίων ἐπιθυμητάς, τούς δέ ἡμέρους καί φιλανθρώπους, καί ἀλλήλων ἀνθεκτικούς· τούς δέ φιλοθέους καί ταπεινόφρονας.
Τί δέ καί Ἰόππη βούλεται δηλοῦν διά τῆς ἑρμηνείας τοῦ οἰκείου ὀνόματος, ἐν ᾗ ταύτην εἶδε τήν ὀπτασίαν ἡ μεγάλη τῆς Ἐκκλησίας κρηπίς, Πέτρος ὁ πανάγιος, κατίδωμεν. Ἰόππη κατασκοπή ἑρμηνεύεται, (357) τήν πρακτικήν πρέπουσαν φυλακήν σημαίνουσα. Παρ᾿ αὐτήν γάρ κειμένη τῆς θαλάσσης τήν ὄχθην, πολλοῖς ἀνεβάλλετο κύμασιν, εἰ μή ἐφ᾿ ὕψος εἶχε τήν θέσιν ἡ πόλις. Ὅθεν μοι φαίνεται δηλοῦν τόν ἐπί τό ὕψος τῆς γνώσεως, καθάπερ πόλιν οἰκοδομοῦντα τήν ἀρετήν· οὐ μακράν δέ τῶν ἀκουσίων ὄντα πειρασμῶν, ἔχοντα παρακειμένην ἐγγύθεν καθάπερ θάλασσαν, τήν μήπω τελείως ἀποῤῥαπισθεῖσαν σχέσιν τῶν αἰσθητῶν, καί διά τοῦτο κατασκοπῆς δεόμενον, μήπως λαθόντες διά τῶν ἀκουσίων πειρασμῶν, ποιήσωνται τήν τῶν ἑκουσίων παθῶν ἐπιδρομήν οἱ ἀκάθαρτοι δαίμονες· ἀλλά καί τῆς μερίδος τυγχάνουσα τῆς φυλῆς [al. φυλακῆς]. Ἰσσάχαρ Ἰόππη· μισθός δέ καί κάματος οὗτος ἑρμηνεύεται· δίδωσι πλέον νοεῖν, ὅτι πρακτικῆς ἐστιν ἕξις φυλακτική Ἰόππη, τάς ἀοράτους ἐφόδους φυλαττομένη τῶν πνευμάτων τῆς πονηρίας. Ταύτης οὖν ἀναστάντα πρός τήν τῶν ὑψηλῶν γνῶσιν μεταθεῖναι τόν νοῦν ἴσως ἐκελεύετο ὁ μέγας ἀπόστολος.
Ὁ τοίνυν τῆς πρακτικῆς φιλοσοφίας οἰκῶν τό τῆς κατασκοπῆς ὕψος, ἐν Ἰόππῃ λεγέσθω εἶναι· ὁ δέ τήν ἐν Ἱεροσολύμοις Σιών κατοικῶν, τουτέστι τό σκοπευτήριον, τό κατα τήν ὄρασιν τῆς εἰρήνης ἱδρυμένον· τοῦτο γάρ Ἱερουσαλήμ ἑρμηνεύεται, πάσης μακράν γέγονε τῆς κατ᾿ αἴσθησιν σχέσεως, ὅσον ἱστορικῶς, τοῦ τόπου τῆς Σιών κατά τήν θέσιν, ἡ θάλασσα· καί σκοπεύει μόνον κατά τό ὕψος τυγχάνων τῆς γνώσεως, τά νοητά τῶν ὄντων θεάματα· τῇ κατά νοῦν περιαιρέσει τῶν φαινομένων ἐν τοῖς οὖσι σχημάτων· καί δέχεται τάς τῶν θείων ἐμφάσεις κατά τό θεμιτόν