220

τοῦ Θεοῦ καί Πατρός εὐλογία· τῆς καθ᾿ ἁμαρτίαν ἀρᾶς ἀρά γινομένη, πρός ἀναίρεσιν τῆς πρός γένεσιν καρπῶν ἀδικίας αὐξηθείσης παρακοῆς, ἵνα λάβῃ στέρησιν τῆς καθ᾿ ἁμαρτίαν αὐξήσεως ἡ κτίσις. Κατάρα γάρ δι᾿ ἐμέ, καί ἁμαρτία γέγονε, κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον ὁ τήν ἐμήν λύων κατάραν, καί τοῦ κόσμου αἵρων τήν ἁμαρτίαν.

∆ύο γάρ κατάρας εἶχον ἐγώ· μίαν μέν, καρπόν οὖσαν τῆς ἐμῆς προαιρέσεως· τουτέστι τήν ἁμαρτίαν· δι᾿ ἧς εἰς τήν γῆν τό κατ᾿ ἀρετήν τῆς ψυχῆς ἀπέπεσε γόνιμον· ἑτέραν δέ, τόν καταψηφισθέντα δικαίως διά τήν ἐμήν προαίρεσιν θάνατον τῆς φύσεως· ἐκεῖσε πρός ἀνάγκης καί μή βουλομένην τήν φύσιν ὠθούμενον, ἔνθα τῆς ἐμῆς προαιρέσεως ἐνεσπάρη κατά γνώμην ἡ κίνησις. Τήν οὖν κατακριθεῖσαν τῆς φύσεως, ὁ τῆς φύσεως ὑποστήσας τήν γένεσιν Θεός, ἑκουσίως ὑπελθών κατάραν· φημί δέ, τόν θάνατον· τήν ζῶσαν ἐν ἐμοί κατά προαίρεσιν τῆς ἁμαρτίας κατάραν, τῷ οἰκείῳ θανάτῳ διά σταυροῦ κατασφάξας ἀπέκτεινε· καί γέγονε ἡ τοῦ Θεοῦ μου κατάρα, τῆς ἐμῆς ἁμαρτίας κατάρα καί θάνατος, μή συγχωροῦσα πρός γένεσιν καρπῶν ἀδικίας ἐλθεῖν τήν παράβασιν· τῆς δέ κατ᾿ ἐντολήν θείας δικαιοσύνης εὐλογία, καί ζωή ἀτελεύτητος.

Τοῦτο τό δρέπανον, ἤγουν ὁ Κύριος ἡμῶν καί Θεός Ἰησοῦ Χριστός, συντελεῖ τόν κλέπτην καί ἐπίορκον· καί τόν οἶκον αὐτοῦ καταλύει. Κλέπτης δέ κατ᾿ ἀλήθειάν ἐστι καί ἐπίορκος, ὁ πονηρός διάβολος. Κλέπτης μέν, ὡς συλήσας δι᾿ ἀπάτης δόλῳ τοῦ παραδείσου τόν ἄνθρωπον· ἔργον καί κτίσμα Θεοῦ καί κτῆμα τίμιον ὑπάρχοντα, καί εἰς τόνδε τῆς κακώσεως ἀγαγών τόν τόπον· καί τό τῆς θείας ἀπεικόνισμα (653) δόξης, πολλαῖς ἁμαρτημάτων κηλῖσιν καταρυπώσας· ἰδίαν περιουσίαν ζητῶν ποιήσασθαι τόν ἀλλότριον πλοῦτον, τῶν ἀλλοτρίων κακῶς ἐφιέμενος ἀγαθῶν· οὐχ ἵνα τηρήσῃ, ἀλλ᾿ ἵνα κλέψῃ καί θύσῃ καί ἀπολέσῃ. Ἐπίορκος δέ, ὡς ψεύστης καί παραλογιστής. Ὑποσχόμενος γάρ τῷ Ἀδάμ δώσειν θειότητος δόξαν, πρός ἀτιμίαν κτηνῶν ἀλόγων καί ὕβριν κατέβαλε· καί παντός κτήνους, ἵνα τό κυριώτερον εἴπω, πεποίηκεν ἀτιμώτερον· τοσοῦτον πλέον ἔχοντα τῶν κτηνῶν κατά τήν ὕβριν τῆς ἀλογίας, ὅσον τῶν κατά φύσιν τό παρά φύσιν ἐστί βδελυκτότερον· καί τῆς ἀθανασίας αὐτόν ἀποξενώσας, τῇ περιβολῇ τῆς φθορᾶς κατεμόλυνεν.

Οἶκος δέ τούτου τοῦ κλέπτου καί ἐπιόρκου, ὁ παρών τῆς φθορᾶς καί τῆς ἀλλεπαλλήλου συγχύσεως καθέστηκε κόσμος· ὅν τυχόν ἐσφετερίσατο λῃστεύσας τόν ἄνθρωπον· ἐν ᾧ καί λῃστεύειν συνεχωρήθη, δι᾿ ἅς οἶδεν αἰτίας, ὁ λῃστεύειν αὐτόν συγχωρήσας Θεός, μέχρις ἄν ὁ κυκλικός τοῦ χρόνου συνέστηκε δρόμος.

Ἐν τούτῳ τῷ κόσμῳ καταλύσας ὡς ἐν οἴκῳ διά τῆς ἀφράστου σαρκώσεως ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος, τόν τε διάβολον δήσας, κατήργησε, καί τά ξύλα καί τούς λίθους τοῦ κόσμου τούτου, παντελῶς συνετέλεσε· τά ξόανα καί τούς βωμούς, καί τά τῶν ἀγαλμάτων ἱδρύματα διολέσας παντελῶς καί ἀφανίσας· δι᾿ ὧν θεός τις πολύμορφος καί ἀλλόκοτος, ὁ τῆς πλάνης πατήρ διάβολος προσκυνεῖσθαι παρά τῶν πλανηθέντων ᾤετο· τήν ἐκείνων ἄνοιαν δόξης ἰδίας, ὡς πολύ τῶν πλανωμένων ἀνοητότερος, ὕλην ποιούμενος. Τί γάρ τοῦ δοκεῖν, οὐκ ὄντος κατ᾿ ἀλήθειαν φύσει τοῦ πράγματος, ἀφρονέστερον; Ἐν τούτῳ τοῦ κλέπτου καί ἐπιόρκου, τοῦ διαβόλου, τῷ οἴκῳ· λέγω δή τῷδε τῷ κόσμῳ· ὁ φιλάνθρωπος τῶν ψυχῶν ἡμῶν λυτρωτής καί τῶν σωμάτων, διά σαρκός καταλύσας, ὅλον κατέστρεψε κατά τόν τῆς προτέρας πλάνης τρόπον· καί ὅλον πάλιν κατά τόν τῆς ἀληθοῦς ἐπιγνώσεως ἐπανωρθώσατο λόγον. Καί ἁπλῶς εἰπεῖν, τόν λῃστήν διωθήσας τῶν ἀλλοτρίων κτημάτων, αὐτός πάλιν ὡς δεσπότης δι᾿ ἀρετῆς τῶν οἰκείων κεκράτηκε· κατά πᾶσαν τήν ὑπ᾿ οὐρανόν τήν ἁγίαν αὐτοῦ μεγαλοπρεπῶς Ἐκκλησίαν δειμάμενος.

Ἤ τυχόν κλέπτης ἐστίν ὁ διάβολος, ὡς δι᾿ ἀπάτης δόλῳ τήν ἑκάστου πρός ἑαυτόν μεταφέρειν μέχρι καί νῦν μηχανώμενος ἔφεσιν. Ἐπίορκος δέ καί ψεύστης, ὡς παραλογιστής ὁμοῦ, καί τῇ τῶν ἀμεινόνων ἐλπίδι τούς κουφοτέρους τῶν τέως ἐν