146

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΜΘ΄.

Τί ἐστι πάλιν ἐν τῇ αὐτῇ βίβλῳ· "Καί εἶδεν Ἐζεκίας ὅτι ἤκει Σενναχειρίμ, καί τό πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ πολεμῆσαι, ἐν (Sgt. ἐπί) Ἱερουσαλήμ· καί ἐβουλεύσατο μετά πρεσβυτέρων αὐτοῦ καί δυνατῶν, ἐμφράξαι τά ὕδατα τῶν πηγῶν, ἅ ἦν ἔξω τῆς πόλεως· καί συνεπίσχυσαν αὐτῷ. Καί συνῆγε λαόν πολύν, καί ἐνέφραξε τά ὕδατα τῶν πηγῶν, καί τόν ποταμόν τόν διορίζοντα διά τῆς πόλεως;" Τί θέλει ταῦτα σημαίνειν κατά θεωρίαν;

Ἀπόκρισις. Ὁ μετά γνώσεως τήν πρακτικήν φιλοσοφίαν νοῦς, καί πᾶσαν διάκρισιν θείαν

διεζωσμένος κατά τῆς ἐναντίας δυνάμεως, Ἐζεκίας ἐστί, κατα τοὔνομα (448) αὐτοῦ κράτος θεῖον ἑρμηνευόμενος· καί διά τοῦτο βασιλεύων τῆς Ἱερουσαλήμ, ἤγουν τῆς ψυχῆς, ἡ τῆς ὁράσεως τῆς εἰρήνης· τουτέστι, τῆς παθῶν ἀπηλλαγμένης γνωστικῆς θεωρίας. Ὅς ἐπειδάν κεκινημένην ἴδῃ κατ᾿ αὐτοῦ τήν ἀντικειμένην δύναμιν, δεόντως βουλεύεται μετά τῶν πρεσβυτέρων αὐτοῦ καί δυνατῶν, ἐμφράξαι τά ὕδατα τῶν ἔξω τῆς πόλεως πηγῶν. Ἄρχοντες δέ τυγχάνουσι τοῦ τοιούτου νοός, ὁ τῆς πίστεως λόγος, καί ὁ τῆς ἐλπίδος, καί ὁ τῆς ἀγάπης, πρεσβυτικῶς δυναστεύοντες πάντων τῶν κατά ψυχήν θείων νοημάτων τε καί λογισμῶν· καί σοφῶς τῷ νῷ συμβουλεύοντες, κατά ταυτόν ὁμοῦ καί συνεπισχύοντες κατά τῆς ἐναντίας δυνάμεως, καί τούς τρόπους τῆς αὐτῆς καθαιρέσεως ὑποδεικνύντες. Χωρίς γάρ πίστεως, καί ἐλπίδος, καί ἀγάπης, οὐδέν οὔτε τῶν κακῶν καταργεῖται παντελῶς, οὔτε τῶν καλῶν κατορθοῦται τό σύνολον.

Ἡ μέν γάρ πίστις πείθει τῷ Θεῷ προσχωρεῖν τόν νοῦν πολεμούμενον, πάσης αὐτῷ γινομένη παρασκευῆς ὅπλων πνευματικῶν πρός τό θαῤῤεῖν παραμύθιον. Ἡ ἐλπίς δέ, τῆς θείας αὐτῷ καθίσταται βοηθείας ἐγγυητής ἀψευδέστατος, τήν τῶν ἐναντίων καθαίρεσιν ἐπαγγελλομένη δυνάμεων. Ἡ δέ ἀγάπη, δυσμετακίνητον· μᾶλλον δέ πάμπαν ἀκίνητον τῆς θείας στοργῆς αὐτόν εἶναι παρασκευάζει καί πολεμούμενον, προσηλοῦσα τῷ θείῳ πᾶσαν αὐτοῦ τήν τῆς φύσεως δύναμιν.

Καί συνᾴδει γε τούτοις τοῖς ῥήμασιν, ἑρμηνευόμενα τά τῶν ἀρχόντων ὀνόματα. Ἄρχοντες δέ τοῦ Ἐζεκίου κατ᾿ ἐκεῖνον ὑπῆρχον τόν χρόνον, Ἐλιακίμ ὁ τοῦ Χελκίου οἰκονόμος, καί Σομνάς ὁ γραμματεύς, καί Ἰωάχ, ὁ τοῦ Ἀσάφ ὁ ὑπομνηματογράφος [Sgt. ὁ ἀναμιμνήσκων]· ἑρμηνεύεται δέ, ὁ μέν Ἐλιακίμ, Θεοῦ ἀνάστασις· ὁ δέ πατήρ αὐτοῦ Χελκίας, μερίς Θεοῦ. Οὐκοῦν θείας μερίδος, ἤγουν γνώσεως ἀληθοῦς, υἱός πρῶτός τε καί μόνος, ὁ κατά τήν πίστιν τῆς ἐν ἡμῖν θείας ἀναστάσεώς ἐστι λόγος, μετά τῆς δεούσης κατά τήν γνῶσιν οἰκονομίας, ἤγουν διακρίσεως, καλῶς διαφέρων τάς τε τῶν ἑκουσίων καί ἀκουσίων πειρασμῶν ἐπαναστάσεις.

Σομνάς δέ ὁ γραμματεύς ἑρμηνεύεται, ἐπστροφή· σαφῶς μηνύουσα δι᾿ ἑαυτῆς τόν πληρέστατον τῆς θείας ἐλπίδος λόγον, οὗ χωρίς, οὐδαμῶς οὐδενί καθοτιοῦν πρός Θεόν ἐπιστροφή γίνεσθαι πέφυκεν· εἴπερ ἐλπίδος ἴδιον τό γραμματεύειν, ἤγουν διδάσκειν τε καί ὑπ᾿ ὄψιν ἄγειν ὡς παρόντα τά μέλλοντα, καί μηδαμῶς ἀπεῖναι πείθειν τῶν πολεμουμένων ὑπό τῆς ἀντικειμένης δυνάμεως, τόν (449) ὑπερασπίζοντα θεόν· ὑπέρ οὗ, καί δι᾿ ὅν τοῖς ἁγίοις ὁ πόλεμος.

Ἰωάχ δέ ὁ τοῦ Ἀσάφ ὁ ὑπομνηματογράφος, ἑρμηνεύεται ἀδελφότης Θεοῦ· καί Ἀσάφ ὁ πατήρ αὐτοῦ συναγωγή. Οὐκοῦν τῆς κατά τό αὐτό περί τά θεῖα συναγωγῆς τε καί ἑνώσεως τῶν ψυχικῶν δυνάμεων, τουτέστι, τῆς λογικῆς καί θυμικῆς καί ἐπιθυμητικῆς, ἡ ἀγάπη καθέστηκε γέννημα· καθ᾿ ἥν ἐγγράγοντες τῇ μνήμῃ τό τῆς θείας ὡραιότητος κάλλος, οἱ τό ἰσότιμον ἤδη πρός Θεόν διά τῆς χάριτος κομισάμενοι· τῆς γάρ ἰσοτιμίας τήν χάριν σημαίνεται προδήλως ἡ ἀδελφότης,