64

θέλησιν ἐπί τῆς οἰκονομίαις τοῦ Χριστοῦ τήν διά σαρκός εἰσαγόντων ἐπεκράτει ληρωδοῦσα, καί διατάγματά τινα τήν τοιαύτην περιέχοντα βλασφημίαν κατά τήν ἀγοράν ἐπόμπευεν, καί ἐπί τῆς μεγάλης προὔκειτο Ἐκκλησίας, οὗτος οὐκ ἀνεχόμενος τῇ τῶν ἀσεβῶν κοινωνίᾳ συνασεβεῖν, ἀφείς τάς κοσμικάς ἀρχάς καί τιμάς, εἵλετο μᾶλλον ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ παρεῤῥίφθαι, ἤ ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν κατοικεῖν. Καί καταλαβών τό ἐν Χρυσοπόλει μοναστήριον, τήν κόμην ἀπέθετο· οὗ καί καθηγητής ὕστερον γέγονεν. Εἶτα θείῳ ζήλῳ ὥσπερ ὑπό πυρός ἐξαφθείς, τήν πρεσβυτέραν Ῥώμην κατέλαβεν, καί Μαρτῖνον τόν μακάριον πάπαν παρεσκεύασεν, τοπικήν ἀθροίσαντα σύνοδον, ἀναθεματίσαι τούς εἰσηγητάς τοῦ ἀνοσίου δόγματος, τῶν μίαν ἐπί Χριστοῦ βλασφημούντων θέλησιν· καί εἰς ἔλεγχον τῶν οὕτως φρονούντων λόγους συγγράψας, καί ἐπιστολάς λογικαῖς ἀποδείξεσι καί γραφικαῖς τῆς καθ᾿ ἡμᾶς πίστεως συστατικάς, πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἐξέπεμψεν. Ἀναζεύξας δέ ἀπό Ῥώμης μετά τῶν δύο Ἀναστασίων τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, εἰς εὐθύνας παρά τῆς συγκλήτου καθίσταται, ὁμοδοξούσης τῇ τοῦ βασιλέως αἱρέσει· ὅτι πάντων ὑπεικόντων τῷ βασιλεῖ, αὐτός τε μόνος ἀνθίσταται, καί τούς ἄλλους εἰς ἀποστασίαν κινεῖ, ἐναντία διά τῶν ἐπιστολῶν φρονεῖν μεταπείθων αὐτούς. Ἐπί τούτῳ πέμπεται ἐν φρουρᾷ κατά τήν Θράκην· καί ἐπιμένων τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει, τήν χεῖρα καί τήν γλῶτταν ἀκροτηριάζεται, κἀκεῖθεν εἰς τήν ὑπερορίαν κατά τήν Λαζικήν πέμπεται· ἔνθα ἐπί τρισί χρόνοις διαγαγών, καί ταῖς οἰκείαις τοῦ σώματος χρείαις αὐτός ὑπηρετησάμενος, καί πλήρης ἡμερῶν ὤν, μικρόν νοσήσας, ἀνεπαύσατο ἐν Κυρίῳ· καί κατετέθη ἐν τῇ μονῇ τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου ἐν αὐτῇ χώρᾳ τῶν Λαζῶν, πολλάς θαυμάτων ἐνεργείας καθ᾿ ἑκάστην τελῶν.

Λέγεται δέ μετά τήν ἐκτομήν, αὖθις ὑπό Θεοῦ (212) παραδόξως ἀποκαταστῆναι τήν γλῶτταν, καί τρανῶς φθέγγεσθαι, μέχρις ἄν ἐν τῷ βίῳ ὑπῆρχεν. Τῶν δέ δύο αὐτοῦ μαθητῶν, ὁ μέν πρεσβύτερος Ἀναστάσιος, ἴσα τῷ διδασκάλῳ τήν γλῶτταν καί τήν χεῖρα τμηθείς, μακράν ἐξωρίσθη· ὁ δέ νεώτερος, ἕν τινι τῶν κατά Θράκην φρουρίων πεμφθείς, τόν βίον κατέλυσεν.

ᾨδ. ζ΄. Ὁ ἐν ἀρχῇ τήν σήν. Σύ τήν στολήν τῆς φυσικῆς ἀξίας, αἵματι σῷ κατέστιξας, θεόφρον· σιγῶσαν,

Πάτερ, καί φθεγγομένην ἀπόδειξιν παρασχώντα ταύτης τοῖς λόγοις σου. Ὥσπερ χρυσός οἱ τρεῖς δοκιμασθέντες ἐν τῷ πυρί τῶν πειρασμῶν ἐκείνων,

καθαρωτέραν τήν πίστιν ὑμῶν προσήξατε τῷ Χριστῷ, Πατέρες τίμιοι. ∆εῦτε λοιπόν, Πατέρες θεοφόροι, κράζει Χριστός, τούς πόνους τῶν καμάτων

ἀπολαβόντες καί τά βραβεῖα, αὐλίζεσθαι ἐν χαρᾷ εἰς αἰωνίους σκηνάς. Θεοτ. Ὁ μυστικήν εἰκόνα τῆς Παρθένου τήν ἐν Σινᾶ σύ προτυπώσας βάτον, τήν

καιομένην, οὐ φλεγομένην, εὐλογητός εἶ, Χριστέ, ὁ τῶν Πατέρων. ᾨδή η ΄ . Τόν ἐν ὄρει ἁγίῳ. Τήν ἀκτῖνα τῆς θείας δᾳδουχίας ἐν καρδίᾳ δεξάμενος, θεόφρον, τόν φωτισμόν

τῆς γνώσεως ἐπλούτησας· καί τόν τῆς σοφίας θησαυρόν ἀπέθου ἐν τῇ ψυχῇ σου, Πάτερ.

Τόν χιτῶνα τόν τῆς ἀσκήσεώς σου, μαρτυρίου κατέστησας, εἰκόνα, καί ἱεροῖς

σου τοῦτον κατεποίκιλας ἄθλοις, θεοφόρε, αἵμασι φοινίξας τοῖς ὑπέρ ἀληθείας.