172

τελείαν χαρίζεται ῥῶσιν· διά μέν τῆς Παλαιᾶς, ποιούμενος τήν τῆς κακίας ἀναίρεσιν· διά τῆς Νέας δέ, τήν θέσιν τῆς ἀρετῆς ἐργαζόμενος.

Ἤ πάλιν, πτέρυγές εἰσιν, ἡ Πρόνοια καί ἡ κρίσις, δι᾿ ὧν ἱπτάμενος ὁ Λόγος, ἀγνώστως ἐπιβατεύει τοῖς οὖσι· σοφίας μέν λόγοις θεραπεύων τούς θέλοντας· παιδείας δέ τρόποις, τούς πρός ἀρετήν δυσκινήτους ἰώμενος· καί τοῖς μέν, σαρκός μολυσμόν ἐκκαθαίρων· τοῖς δέ, ψυχῶν κηλίδας ἰώμενος.

Οὗτός ἐστιν ὁ τήν αἰχμαλωσίαν τοῦ ἀληθινοῦ Ἰσραήλ ἐπανάγων· οὐκ ἀπό γῆς εἰς γῆν, καθώς ὁ παλαιός πέπραχε Ζοροβάβελ, ἀπό βαβυλῶνος εἰς ( 520) τήν Ἰουδαίαν τόν λαόν μεταβιβάσας· ἀλλ᾿ ἀπό γῆς εἰς οὐρανόν, καί ἀπό κακίας εἰς ἀρετήν, καί ἀπό ἀγνωσίας εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας· καί ἀπό φθορᾶς εἰς ἀφθαρσίαν, καί εἰς ἀθανασίαν ἀπό θανάτου· καί συντόμως εἰπεῖν, ἀπό τοῦ φαινομένου κόσμου καί ῥέοντος, εἰς τόν σταθηρόν νοούμενον· καί ἀπό τῆς διαλυομένης ζωῆς, εἰς τήν ἀδιάλυτον καί μένουσαν.

Οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινός οἰκοδόμος τοῦ διαρυέντος τοῖς παραπτώμασι λογικοῦ ναοῦ, καί ἐμπρησθέντος ἀλλοτρίῳ πυρί· ὅπερ ἡμεῖς ἐξεκαύσαμεν, πορευθέντες τῷ φωτί τοῦ πυρός ἡμῶν, καί τῇ φλογί, ᾗ ἐξεκαύσαμεν· οὐ μόνον τῷ σαρκικῷ φρονήματι τό τῆς ψυχῆς νοερόν ἕπεσθαι δουλικῶς παρασκευάσαντες, ἀλλά καί τήν τῶν παθῶν ὕλην ἀναίδην δι᾿ ἐνεργείας ἐξάψαντες.

Οὗτός ἐστιν ὁ πείσας διά σοφίας ∆αρεῖον τόν βασιλέα· τουτέστι, τόν νόμον τῆς φύσεως· οὐ γάρ θέμις κατά τόν τόπον τοῦτον εἰς τόν διάβολον λαμβάνειν τόν ∆αρεῖον, συνεργόν μέν γεγενημένον ἑκουσίως τῆς κατά τήν ἄφεσιν τοῦ λαοῦ χάριτος· πεισθέντα δέ, μηδέν ἰσχυρότερον εἶναι μηδέ τῇ φύσει πρός σωτηρίαν λυσιτελέστερον, πίστεως καί ἀγαθῆς συνειδήσεως. Ἀληθείας γάρ λόγον ἠ πίστις ἐπέχει· καί διά τῆς τῶν γυναικῶν ἀλληγορικῶς νοουμένης θείας ἀγάπης, ἡ ἀγαθή συνείδησις ἐπιφέρεται τύπον [Fr. τόπον]· ἐν ᾗ τό παράπαν θείων ἐντολῶν οὐκ ἔστι παράβασις.

Οὗτός ἐστιν, ὁ δειμάμενος ἐν ἑαυτῷ καθ᾿ ἕνωσιν ἄῤῥητόν τε καί ἀδιαίρετον τήν σκηνήν ∆αβίδ τήν πεπτωκυῖαν· λέγω δέ τήν διά τήν ἁμαρτίαν τῷ θανάτῳ διαφθαρεῖσαν φύσιν.

Οὗτός ἐστιν ὁ Ζοροβάβελ, ὁ μετά δόξης ἐγείρας πεπτωκότα τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ· περί οὗ φησι τό Πνεῦμα· Ἔσται ἡ δόξα τοῦ οἴκου τούτου ἡ ἐσχάτη ὑπέρ τήν προτέραν. ∆ευτέραν γάρ κοινωνίαν ὁ Λόγος ἐκοινώνησε τῇ φύσει, πολύ τῆς προτέρας παραδοξοτέραν· ὅσῳ πρῶτον τοῦ κρείττονος μεταδούς, ὕστερον μετέλαβε θέλων τοῦ χείρονος· ἵνα καί τήν εἰκόνα σώσῃ, καί τήν σάρκα ἀθανατίσῃ· καί τόν ἐνηχηθέντα τῇ φύσει λόγον τοῦ ὄφεως, παντελῶς ἐξαφανίσας, ὡς ἐξ ἀρχῆς καθαράν πάλιν παραστήσῃ τήν φύσιν, τῇ θεώσει πλεονεκτοῦσαν τήν πρώτην διάπλασιν· καί ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς μή οὖσαν ὑπεστήσατο, οὔτω διαῤῥυεῖσαν ἀνασώτηται, στομώσας πρός ἀπτωσίαν τῇ ἀτρεψίᾳ· καί τήν ἐπ᾿ αὐτῇ πᾶσαν βουλήν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἐπιτελέσῃ, θεώσας αὐτήν τῇ δυνάμει τῆς ἐνανθρωπήσεως· Αἱ χεῖρες γάρ, φησί, Ζοροβάβελ (τοῦ νοητοῦ) ἐθεμελίωσαν τόν οἶκον τοῦτον (τουτέστι τόν ἄνθρωπον)· καί αἱ χεῖρες αὐτοῦ ἐπιτελοῦσιν αὐτόν· τήν προτέραν λέγω διάπλασιν καί τήν ἐν αὐτῷ καθ᾿ ἕνωσιν ἄῤῥητον τελευταίαν ἀνάπλασιν.

Οὗτός ἐστιν ὁ Ζοροβάβελ, ὁ τῶν αἰχμαλώτων λυτρωτής· ὁ ἔχων ἐν τῇ χειρί τόν λίθον τοῦ κασσιτέρου [Fr. κασσιτέρινον], τόν τοῖς ἑπτά τοῦ Κυρίου κοσμούμενον ὀφθαλμοῖς, δι᾿ ὧν ὁ Θεός ἐπιβλέπει ἐπί ( 521) πᾶσαν τήν γῆν. Καί κατά μέν τήν ἱστορίαν, οὐδαμῶς ἐσχηκώς φαίνεται Ζοροβάβελ ἐν τῇ χειρί κασσιτέρινον λίθον ἑπτά ὀφθαλμούς ἔχοντα, καί αὐτούς τοῦ Κυρίου, ἐπιβλέποντας ἐπί πᾶσαν τήν γῆν· οὐκοῦν ἐπειδή παντελῶς ἀμήχανον τοῦτο στῆναι κατά τήν λέξιν, ἐπί τήν τῶν γεγραμμένων χωρῶμεν διάνοιαν.