72

ἐπιμονάς τε καί προσεδρείας ταχυτέρας ἤ βραδυτέρας· καί οἷον τάς ὡς ἐν δικαστηρίῳ πρός τήν ψυχήν δικαιολογίας καί τάς δῆθεν κατά διάνοιαν γινομένας ψήφους· τάς τε φαινομένας ἥττας ἤ νίκας· τίς τε ἡ ἐφ᾿ ἑκάστῳ διάθεσις· καί διά ποίαν αἰτίαν ἑνί πολλά πάθη τῇ ψυχῇ συγχωροῦνται προσβάλλειν, καί τοῦτο ἤ καθ᾿ ἑαυτούς ἤ σύν ἀλλήλοις καί ποίῳ λογισμῷ [Fr. λόγῳ] ἀναφέρουσιν ἑαυτοῖς ἀχρόνως τάς οἰκείας ὕλας, δι᾿ ὧν κεκρυμμένως πρός ἡμᾶς τόν πικρόν συμπλέκουσι πόλεμον· ὡς ἐπί παροῦσιν ἐργωδῶς τοῖς μηδαμῶς οὖσιν διαπονουμένους, καί οἷον ὁρμῶντας ταῖς ὕλαις, ἤ φεύγοντας. Τό μέν, δι᾿ ἡδονήν· τό δέ, δι᾿ ὀδύνην πάσχοντας. Τόν τε τρόπον τῆς ἐν ἡμῖν ὑπάρξεως αὐτῶν, καί τῆς πολυπλόκου καί διαφόρου κατά τόν ὕπνον αὐτῶν ἐν ὀνείροις φαντασίας· καί εἰ ἔν τινι μέρει καθείργνυνται τῆς ψυχῆς, ἤ τοῦ σώματος· ἤ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ, καί ἐν ὅλῳ τῷ σώματι· καί εἰ ἐντός ὄντες, διά τῶν ψυχικῶν παθῶν τά ἐκτός ἐπισπᾶσθαι πείθουσι τήν ψυχήν διά μέσου τοῦ σώματος, καί πλανῶσι, τῆς αἰσθήσεως μόνης ὅλην γενέσθαι, τῶν κατά φύσιν οἰκείων ἀφεμένην· ἤ ἐκτός ὄντες, διά τῆς ἔξωθεν ἐπαφῆς τοῦ σώματος, τήν ἀόρατον ψυχήν πρός τά ὑλικά σχηματίζουσιν, σύνθετον αὐτῇ μορφήν ἐπιτιθέντες, τῆς ἀναλειφθείσης (Fr. ἀναληφθείσης] κατά τήν φαντασίαν ὕλης τό εἶδος, προσπλάττοντες· καί εἰ τάξις ἐστίν ἐν αὐτοῖς, καί εἱρμός κακούργως ἐπινενοημένος, διά τῶνδε τῶν παθῶν πρότερον ἀπόπειραν λαβεῖν τῆς ψυχῆς, καί οὕτως διά τῶν ἄλλων ἀκολούθως αὐτῇ μάχεσθαι· καί τίνες τίνων προηγοῦνται, τίνες τε τίσιν συνέπονται πάλιν, ἤ παρέπονται, ἤ φύρδην ἀτάκτως, ὡς ἔτυχεν, δι᾿ οἵων δήποτε παθῶν τήν ψυχήν ἐκταράττουσιν· καί εἰ προνοίας δίχα τα τοιαῦτα πάσχειν ὑπ᾿ αὐτῶν ἡ ψυχή συγχωρεῖται, ἤ κατά πρόνοιαν· καί τίς ὁ τῆς προνοίας ἐφ᾿ ἑκάστῳ πάθει τῆς ἐγκαταλείψεως τῆς ψυχῆς λόγος· τίς τε τῆς ἑκάστου τῶν ἀπηριθμημένων παθῶν ἀναιρέσεως ὁ τρόπος· καί ποίοις ἔργοις, (252) ἤ λόγοις, ἤ λογισμοῖς ἡ ψυχή τούτων ἐλεθεροῦται, καί τῆς συνειδήσεως τόν μολυσμόν ἐκτινάσσεται· ποίῳ δέ πάθει ποίαν ἀρετήν ἀντιθεῖσα νικήσει, τόν πονηρόν φυγαδεύσασα δαίμονα, συναφανίσασα παντελῶς αὐτῷ καί τήν αὐτήν τοῦ πάθους κίνησιν· καί πῶς μετά τήν τῶν παθῶν ἀπαλλαγήν, τά οἰκεῖα καλῶς διασκοπῆσαι δυνήσεται· καί διά ποίων λόγων ἤ τρόπων τάς ἀπαθεῖς τῶν αἰσθητῶν πρός τάς αἰσθήσεις οἰκειωσαμένη διά τοῦ κατά φύσιν λόγου σχέσεις, μορφώσει πρός ἀρετάς, ὡς διά τῶν παθῶν αὐτή πρότερον ἐμορφοῦτο πρός ἁμαρτίαν· καί πῶς τήν καλλήν ποιήσεται δή δεόντως ἀντιστροφήν, τοῖς δι᾿ ὧν τό πρίν ἐπλημμέλει, χρωμένη πρός γένεσιν ἀρετῶν καί ὑπόστασιν· πῶς δέ τούτων πάλιν ἀπαλλαγεῖσα τῶν σχέσεων, τούς τῶν γεγονότων λόγους διά τῆς εν πνεύματι φυσικῆς θεωρίας, ἀφέτους τῶν ἐν αὐτοῖς αἰσθητῶν συμβόλων γενομένους, ἐπιστημονικῶς ἀναλέξεται· πῶς τε αὖ μετά τούτους πάλιν τοῖς νοητοῖς προσβαλοῦσα, καθαρῷ τῆς ἐπ᾿ αἰσθήσεσιν διανοίας γενομένῳ τῷ νῷ, τάς ἁπλᾶς δέξεται νοήσεις, καί τήν τά πάντα συνδέουσαν ἀλλήλοις κατά τόν ἀρχικόν τῆς σοφίας λόγον, ἁπλῆν ἀναλήψεται γνῶσιν· μεθ᾿ ἥν, ὡς πάντα τά ὄντα περάσασα, μετά τῶν αὐτοῖς προσφυῶν νοημάτων, πάσης ὑπολελυμένη καθαρῶς, καί αὐτῆς πρός τό νοεῖν οἰκείας δυνάμεως, πρός αὐτόν πάθῃ τόν Θεόν τήν ὑπέρ νόησιν ἕνωσιν· καθ᾿ ἥν ἀφράστως παρ᾿ αὐτοῦ δεχομένη τῆς ὄντως ἀληθείας, σπέρματος δίκην, τήν μάθησιν, πρός ἀμαρτίαν οὐκέτι τραπήσεται χώρας οὐκ οὔσης ἔτι τῷ διαβόλῳ πρός κακίαν αὐτήν πιθανῶς ὑποσύρεσθαι, διά τήν ἄγνοιαν τοῦ φύσει καλοῦ, καί πάντα τά μετέχειν αὐτοῦ δυνάμενα καλλωπίζοντος.

Ἐπειδή τούτων, καί τῶν τοιούτων ἐζητήσατε τούς λόγους καί τούς τρόπους, καί τάς αἰτίας ἐγγράφως ὑμῖν καταθέσθαι, κελευόντων ὑμῶν, ἀναμεινάτω μικρόν τέως ὁ περί τούτων λόγος· ἄν διδῷ Θεός, ἐν ἄλλοις εὐκαιρότερον ἐξετασθησόμενος καί φιλοπονώτερον βασανισθησόμενος, εἴπερ ὅλως αἴσθωμαι δυνάμεως κατά νοῦν νυκτικῆς, καί τούτου τοῦ μεγάλου καί βαθέως κατατολμῆσαι πελάγους ἀνεχομένης·