82

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ∆΄ .

Πῶς τοις μαθηταῖς ἐνετείλατο ὁ Κύριος, μή κτήσασθαι δύο χιτῶνας, αὐτός πέντε κεκτημένος, κατά τόν ἅγιον εὐαγγελιστήν Ἰωάννην, ὡς ἐκ τῶν μερισαμένων αὐτά δῆλόν ἐστι· καί τίνα ταῦτα τά ἱμάτια;

Ἀπόκρισις Ὁ Σωτήρ οὐκ ἔσχε πέντε χιτῶνας, ἀλλ᾿ ἕνα τόν ἐπί τοῦ σώματος, καί τήν ἔξω

περιβολήν· ὧν τό μέν ἐντός ἐπί τοῦ σώματος, καλοῦσι χιτώνιον· τήν ἔξω δέ περιβολήν, προσαγορεύουσιν ἱμάτιον. Ἀλλά μυστικῶς τῷ ῥητῷ τῆς ἱστορίας τό τῆς θεωρίας ἄῤῥητον ὁ μέγας ἐξέδωκεν διά τοῦ Πνεύματος εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἵνα τόν ἡμέτερον νοῦν διά τῶν ἱστορουμένων, ἐπί τήν ἀλήθειαν ὁδηγήσῃ τῶν νοουμένων. Ὁ μέν οὖν ἄνωθεν ὑφανθείς διόλου χιτών τοῦ Σωτῆρος, ὅν οὐκ ἔσχισαν οἱ σταυρώσαντες, κἄν ἐκδύσαι συνεχωρήθησαν, ἡ διάλληλος τῶν ἀρετῶν καί ἀδιάστατός ἐστι συνοχή τε καί συμπλοκή· καί ἡ παρ᾿ ἡμῶν τῷ Λόγῳ κατάλληλός τε καί πρέπουσα σκέψις· ἤ ἡ ἄνωθεν τοῦ νέου κατ᾿ αὐτόν ἀνθρώπου διά τοῦ Πνεύματος ὑφασμένη χάρις. Ἡ ἔξω δέ περιβολή ὁ αἰσθητός ἐστι κόσμος, στοιχείοις τέσσαρσι διαιρούμενος, ὅν ὡς τέσσαρα ἱμάτια μερίζονται οἱ νοητῶς ἐν ἡμῖν σταυροῦντες τόν Κύριον.

Μερίζονται τοίνυν οἱ δαίμονες τήν φαινομένην (277) κτίσιν τῶν τεσσάρων στοιχείων, πρός πάθος ὁρᾷν κατ᾿ αἴσθησιν ἡμᾶς παρασκευάζοντες, τούς ἐν αὐτῇ θείους ἀγνοήσαντας λόγους· τόον δέ χιτῶνα τῶν ἀρετῶν κἄν ἐπαίρωσιν ἐξ ἡμῶν διά τῆς τῶν καλῶν ἀπραξίας· ἀλλά τήν ἀρετήν κακίαν εἶναι πεῖσαι οὐ δύνανται. Μή τοίνυν πλεονεξίας ἀφορμήν ποιήσωμεν τά πέντε τοῦ Σωτῆρος ἱμάτια, ἀλλά γνῶμεν τί τῆς Γραφῆς ὑπάρχει τό βούλημα, καί πῶς ἐν ἡμῖν ἀμελοῦσι τῶν καλῶν, ὁ Κύριος σταυροῦται, καί γυμνοῦται διά τῆς ἡμῶν ἐν τοῖς καλοῖς ἀργίας· καί πρός ὑπηρεσίαν παθῶν δι᾿ ἡμῶν, ὥσπερ ἱμάτια μερίζονται τήν αὐτοῦ κτίσιν οἱ δαίμονες· καί ἀσφαλεῖς γενώμεθα φύλακες τῶν ἐκ Θεοῦ χαρισθέντων ἡμῖν ἀγαθῶν· καί τήν κτίσιν, καλῶς πρός μόνην τήν αὐτοῦ θεασώμεθα δόξαν· καί τόν χιτῶνα τοῦ λόγου τῆς γνώσεως, φημί δέ τάς ἀρετάς, διά τῆς σπουδῆς τῶν ἀγαθῶν ἔργων ἀναφαίρετον τηρήσωμεν.

Εἰ δέ βούλεσθε πρός τοῖς εἰρημένοις χιτῶνα μέν νοεῖν ἄνωθεν ὑφαντόν, τόν τῶν ἀσωμάτων καί νοητῶν οὐσιῶν κόσμον, τήν ἐξω δέ περιβολήν, ἥν εἰς τέσσαρα μέρη ὡς στοιχεῖα διεῖλεν ὁ λόγος, εἰς τήν σωματικήν φύσιν νοεῖν, οὐχ ἁμαρτήσεσθε τῆς ἀληθείας· ὧν τό μέν σῶμα τῇ φθορᾷ διέλυσαν, ἰσχύν λαβόντες καθ᾿ ἡμῶν τοῦ νόμου τῆς ἐντολῆς τήν παράβασιν· τήν δέ ψυχήν, ὡς τῆς ἄνωθεν συγγενείας ὑπάρχουσαν, οὐ κατέσχισαν.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ Ε΄.

Τίς ἡ κατηραμένη γῆ ἐν τοῖς ἔργοις τοῦ Ἀδάμ κατά τήν ἀναγωγήν, καί τί τό ἐν λύπαις αὐτήν φαγεῖν· καί τί τό, μετά τό ἀνατεῖλαι ἀκάνθας καί τριβόλους, τόν χόρτον ἐσθίειν· καί τί τό τελευταῖον, ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου αὐτοῦ τόν ἄρτον φαγεῖν; Καί μέν τοι οὐδέποτε ὤφθη ἄνθρωπος γῆν ἐσθίων, οὐδέ χόρτον· οὐδέ οἱ τόν ἄρτον ἐσθίοντες, κατά τήν ἀπόφασιν τῆς ἱστορίας, ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου ἐσθίουσιν.

Ἀπόκρισις. Ἡ καταραμένη γῆ ἐν τοῖς ἔργοις τοῦ Ἀδάμ ἐστιν ἡ σάρξ τοῦ Ἀδάμ, ἀεί γινομένη

διά τῶν ἔργων τοῦ Ἀδάμ, λέγω δέ τῶν παθῶν τοῦ γεωθέντος νοῦ, κατηραμένη τῇ