89

τῆς κρίσεως· καί πρόσφορον τήν ἐπ᾿ αἰῶσιν ἀτελευτήτοις ψῆφον συνεκφέρων μετά δικαιοσύνης, τοῖς αγαθοῖς αὐτοῦ δόγμασιν.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΙΒ΄.

Τίς ὁ ἀπό τῆς σαρκός ἐσπιλωμένος χιτών. Ἀπόκρισις. Ὁ πολλοῖς πλημμελήμασι τῶν ἐκ τῆς σαρκός παθῶν (παθημάτων)

κεκηλιδωμένος βίος, χιτών ἐστιν ἐσπιλωμένος. Ὡς ἔκ τινος γάρ ἐνδύματος τῆς κατά τόν βίον ἀναστροφῆς ἕκαστος τῶν ἀνθρώπων διαφαίνεσθαι πέφυκεν, εἴτε δίκαιος, εἴτε ἄδικος· ὁ μέν, χιτῶνα καθαρόν ἔχων, τόν ἐνάρετον βίον· ὁ δέ, πονηροῖς ἐσπιλωμένην ἔργοις τήν ζωήν κεκτημένος. Ἤ μᾶλλον, ἐσπιλωμένος ἀπό τῆς σαρκός ἐστι χιτών, ἡ κατά συνείδησιν μορφοῦσα διά τῆς μνήμης τῶν ἐκ τῆς σαρκός πονηρῶν κινημάτων τε καί ἐνεργημάτων τήν ψυχήν ἕξις τε καί διάθεσις· ἥν ὁρῶσα διά παντός καθάπερ χιτῶνά τινα περί ἑαυτήν, δυσωδίας πληροῦται παθῶν. Ὡς γάρ ἀπό τοῦ πνεύματος διά τῶν ἀρετῶν ἀλλήλαις κατά λόγον συνυφαινομένων, ἀφθαρσίας γίνεται καλή καί ἐπίδοξος· οὕτω καί ἀπό τῆς σαρκός, τῶν παθῶν ἀλλήλοις κατά τήν ἀναλογίαν συνυφαινομένων, γίνεταί τις χιτών ἀκάθαρτος καί ἐσπιλωμένος, ἐξ ἑαυτοῦ δεικνύς γνώριμον τήν ψυχήν, μορφήν ἄλλην αὐτῇ καί εἰκόνα παρά τήν θείαν ἐνθέμενος.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΙΓ ΄.

Τί ἐστι, "Τά γάρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπό κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται· ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καί θειότης; "Τίνα τά ἀόρατα τοῦ Θεοῦ, καί τίς ἡ ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καί θειότης;

Ἀπόκρισις. Οἱ τῶν ὄντων λόγοι προκαταρτισθέντες τῶν αἰώνων (296) Θεῷ, καθώς οἶδεν

αὐτός, ἀόρατοι ὄντες· οὕς καί ἀγαθά θελήματα καλεῖν τοῖς θείοις ἔθος ἐστίν ἀνδράσιν· ἀπό τῶν ποιημάτων νοούμενοι καθορῶνται. Πάντα γάρ τά ποιήματα τοῦ Θεοῦ κατά φύσιν μετά τῆς δεούσης ἐπιστήμης γνωστικῶς ὑφ᾿ ἡμῶν θεωρούμενα, τούς καθ᾿ οὕς γεγένηνται λόγους κρυφίως ἡμῖν ἀπαγγέλλουσι, καί τόν ἐφ᾿ ἑκάστῳ ποιήματι θεῖον σκοπόν ἑαυτοῖς συνεκφαίνουσι· καθ᾿ ὅ καί Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, καί τό στερέωμα τήν τῶν χειρῶν ἀναγγέλλει ποίησιν. Ἀΐδιος δέ δύναμίς ἐστι καί θειότης, ἡ συνεκτική τῶν ὄντων πρόνοια, καί ἡ κατά ταύτην ἐκθεωτική τῶν προνοουμένων ἐνέργεια.

Ἤ τάχα τά ἀόρατα τοῦ Θεοῦ εἰσιν οὐκ ἄλλο τι παρά τήν ἀΐδιον αὐτοῦ δύναμιν καί θειότητα, ἔχουσαν διαπρυσίως κήρυκας τάς τῶν γεγονότων ὑπερφυεῖς μεγαλοπρεπείας. Ὡς γάρ ἐκ τῶν ὄντων τόν κυρίως ὄντα Θεόν ὅτι ἔστι πιστεύομεν· οὕτως καί ἐκ τῆς τῶν ὄντων οὐσιώδους κατ᾿ εἶδος διαφορᾶς, τήν κατ᾿ οὐσίαν ἔμφυτον αὐτοῦ σοφίαν ὑφεστῶσαν, καί τῶν ὄντων συνεκτικήν διδασκόμεθα. Καί πάλιν, ἐκ τῆς οὐσιώδους κατ᾿ εἶδος τῶν ὄντων κινήσεως, τήν κατ᾿ οὐσίαν ἔμφυτον αὐτοῦ ζωήν ὑφεστῶσαν, καί τῶν ὄντων συμπληρωτικήν μανθάνομεν· ἐκ τῆς κατά τήν κτίσιν σοφῆς θεωρίας, τόν περί τῆς ἁγίας Τριάδος, Πατρός λέγω, καί Υἱοῦ καί ἁγίου Πνεύματος, λόγον λαμβάνοντες· Θεοῦ γάρ ἀΐδιος ἐστιν ὡς ὁμοούσιος δύναμις ὁ Λόγος, καί θειότης ἀΐδιος τό Πνεῦμα ἅγιον. Κατάκριτοι τοιγαροῦν οἱ μή