96

ὁ λόγος· ἥν ὁ τῆς σωτηρίας ὀρεγόμενος πάντων ἀνθρώπων, καί πεινῶν αὐτῶν τήν ἐκθέωσιν, ὡς ἄκαρπον καταρώμενος ἀποξηραίνει· ὅπως τοῦ δοκεῖν εἶναι δίκαιοι, τό εἶναι μᾶλλον προκρίναντες, τόν μέν καθ᾿ ὑπόκρισιν τῆς ἠθικῆς ἐπιδείξεως ἐκδυσάμενοι χιτῶνα, τόν ἐνάρετον δέ καθώς ὁ θεῖος βούλεται λόγος, ἀνοθεύτως μετελθόντες, εὐσεβῶς τήν ζωήν διενέγκωσι· Θεῷ μᾶλλον τῆς ψυχῆς τήν διάθεσιν, ἤ τοῖς ἀνθρώποις τόν ἐκτός ἐπιδεικνύμενοι περί τά ἤθη σχηματισμόν.

(312) Εἰ δέ καί τῶν Χριστιανῶν ἐσμέν τοιοῦτοί τινες, τήν εὐλάβειαν διά τῶν τρόπων σχηματιζόμενοι δίχα τῆς ἐπ᾿ ἔργοις δικαιοσύνης, ἐκδεξώμεθα τόν λόγον ὡς φιλάνθρωπον, ἡμῶν πεινῶντα τήν σωτηρίαν, ἀποξηραίνοντα τῆς ψυχῆς τό τῆς κακίας σπέρμα τήν οἴησιν, μηκέτι φθορᾶς καρπόν φέρουσαν τήν ἀνθρωπαρέσκειαν [Fr.ἀνθρωπαρεσκίαν]. Ἔχετε κατά τήν ἐμήν πενιχράν δύναμιν, τοῦ λόγου τήν δύναμιν· κατά τήν ἐκδοθεῖσαν ἀφήγησιν καλῶς πεινῶντα τόν Κύριον, χρησίμως τε τήν συκῆν καταρώμενον, καί εὐκαίρως ξηραίνοντα δείξασαν, ὡς ἐμποδιστικήν τῆς ἀληθείας, εἴτε κατά τήν παλαιάν κατά τόν νόμον τῶν σωματικῶν τύπων παράδοσιν, εἴτε τῶν Φαρισαίων καί ἡμῶν ἐπί τοῖς ἤθεσιν οἴησιν.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΚΑ΄ .

Τί ἐστιν, "Ἀπεκδυσάμενος τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας," καί τά ἑξῆς; Πῶς δέ καί ἦν αὐτάς ὅλως ἐνδυσάμενος, ἁμαρτίας χωρίς γεγενημένος;

Ἀπόκρισις. Ὁ κατά πάντα τρόπον ὅμοιος ἡμῖν, δίχα μόνης ἁμαρτίας, ἀτρέπτως ὑποδύς τήν

ἡμετέραν φύσιν θεαρχικός Λόγος, τέλειος γενόμενος ἄνθρωπος, τόν πρῶτον Ἀδάμ εἶχε, τοῖς κατά γένεσίν τε καί γέννησιν τρόποις φαινόμενον· οἷον ὁ ἄνθρωπος, ἐκ Θεοῦ τό εἶναι λαβών, καί γενόμενος κατ᾿ αὐτήν τοῦ εἶναι τήν γέννησιν, φθορᾶς ἦν καί ἁμαρτίας ἐλεύθερος. Οὐ γάρ συνεκτίσθη αὐτῷ φθορά καί ἁμαρτία. Ὅτε δέ τήν ἐντολήν παραβάς ἥμαρτε, γέννησιν καταδικάζεται, διά πάθους καί ἁμαρτίας συνιστάμενην, ἐν τῷ δι᾿ αὐτήν παθητῷ, τῆς ἁμαρτίας ἐχούσης ὡς ἐν νόμῳ λοιπόν κατά τήν φύσιν τήν γένεσιν· καθ᾿ ὅν οὐδείς ἐστιν ἀναμάρτητος, ὑποκείμενος (313) φύσει τῷ νόμῳ τῆς μετά τήν γένεσιν διά τήν ἁμαρτίαν ἐπεισαχθείσης γεννήσεως.

Ἐπειδή τοίνυν διά τήν παράβασιν ἡ ἁμαρτία, διά δέ τήν ἁμαρτίαν τό παθητόν κατά τήν γέννησιν τῇ φύσει τῶν ἀνθρώπων ἐπεισῆλθε, καί συνήκμαζεν ἀεί τῷ παθητῷ τῆς γεννήσεως διά τῆς ἁμαρτίας ἡ πρώτη παράβασις, οὐκ ἦν ἐλπίς ἐλευθερίας, δεσμῷ πονηρῷ δεθείσης ἀλύτως κατά γνώμην τῆς φύσεως. Ὅσον γάρ πρός τήν οἰκείαν ἔσπευδε διά τῆς γεννήσεως σύστασιν ἡ φύσις, τοσούτῳ πλέον ἑαυτήν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας ἐπέσφιγγεν, ἐνεργουμένην ἔχουσα κατά τό παθητόν τήν παράβασιν. Ἐν αὐτῷ γάρ τῷ παθητῷ διά τήν φυσικήν περίστασιν ἔχουσα τῆς ἁμαρτίας τήν αὔξησιν, πασῶν εἶχε τῶν οὐρανίων ∆υνάμεων, Ἀρχῶν τε καί Ἐξουσιῶν, κατά τήν ἐν τῷ παθητῷ γενικήν ἁμαρτίαν, διά τῶν παρά φύσιν παθῶν, ἐγκεκρυμμένας τοῖς κατά φύσιν πάθεσι τάς ἐνεργείας. ∆ι᾿ ὧν πᾶσα πονηρά δύναμις ἐνήργει, κατά τό παθητόν τῆς φύσεως, εἰς τήν [Fr.καί τήν] φθοράν τῶν παρά φύσιν παθῶν, τήν γνώμην διά τῶν κατά φύσιν ἐλαύνουσα.

Γενόμενος γάρ οὖν ὑπέρ φιλανθρωπίας ὁ τοῦ Θεοῦ μονογενής Υἱός καί Λόγος, τέλειος ἄνθρωπος, διά τό ταύτης τῆς πονηρᾶς ἐξελέσθαι τήν τῶν ἀνθρώπων φύσιν ἀμηχανίας, ἐκ μέν τῆς κατά τήν γένεσιν τοῦ Ἀδάμ πρώτης συστάσεως, λαβών εἶχε δίχα τῆς ἀφθαρσίας τό ἀναμάρτητον· ἐκ δέ τῆς ὕστερον διά τήν ἁμαρτίαν ἐπεισαχθείσης τῇ φύσει γεννήσεως, μόνον εἴληφε δίχα τῆς ἁμαρτίας τό παθητόν. Ἐπεί τοίνυν ἐν τῷ παθητῷ τῷ κατά τόν Ἀδάμ, ὡς ἔφην, διά τήν ἁμαρτίαν, αἱ