113

ἐκφανεῖς, τυπούσας αὐτοῦ τό ἡγεμονικόν πρός τό θειότερον. Ὁ γοῦν οἰκῶν Ἰόππην πρακτικός ἐστι, καταθεωρῶν τῶν ἐναντίων τά θήρατρα· ὁ δέ κατοικῶν ἐν Σιών, γνωστικός ἐστι μόνην κατά νοῦν τῶν θείων θεωρῶν τήν εὐπρέπειαν.

Εἰ δέ πάλιν εἰς οὐρανόν ἀνασπασθῇ τό σκεῦος τῆς ὀθόνης, νοήσωμεν ὅτι μετά τό δειχθῆναι τῷ μεγάλῳ Πέτρῳ τούς τῶν αἰσθητῶν πνευματικούς λόγους τοῖς νοητοῖς συνυπάρχοντας, πάλιν ἀνέλκει πρός ἑαυτόν τούτους ὁ Θεός· διδάσκων, ὡς οὐδέν ὧν οἱ λόγοι παρ᾿ αὐτῷ μένουσιν, ἐστίν καθάπαξ ἀκάθαρτον. ∆ιό γνούς τῶν ὁραθέντων τήν δύναμιν ὁ μέγας Ἀπόστολος, ἔμαθε μηδένα λέγειν ἀκάθαρτον ἄνθρωπον, μηδέ προσωποληψίαν εἶναι παρά τῷ Θεῷ, ποιουμένην ἄδικον τήν τῶν ὄντων διαίρεσιν. Ὅθεν μηδέν μελλήσας, τό θεῖον ἐπλήρωσε πρόσταγμα, θύσας πρός ζωήν πνευματικήν τούς τήν καρδίαν ἑκουσίως περιτεμνομένους τῷ λόγῳ τῆς χάριτος, καί πᾶσαν ἀπιστίας, κακίας τε καί ἀγνωσίας ἀκαθαρσίαν καθάπερ ἀκροβυστίαν ἀποβαλλομένους [Fr. ἀποβαλλομένους]· τῆς δέ σαρκός, μηδέν τῶν προσόντων αὐτῇ φυσικῶς περιτέμνοντας· ὧν οὐκ ἐξ ἐμπαθοῦς γνώμης ἡ σύστασις, ἀλλ᾿ ἐκ θείας δημιουργίας ἡ γένεσις. Οὐδέν γάρ (360) τῶν κατά φύσιν ἀκάθαρτον, ὅτι Θεόν ἔχει τῆς ὑπάρξεως αἴτιον.

ΣΧΟΛΙΑ. α΄. Ζωῆς μετάθεσίν φησι καί λατρείαν ἀγγελικήν, καί πρός σῶμα ψυχῆς

ἑκούσιον ἀλλοτρίωσιν· καί ἐν πνεύματι θείας μεταποιήσεως γένεσιν, τό τῆς νέας ∆ιαθήκης καταγγέλλει μυστήριον.

β΄. Ἕτερος, φησίν, ὁ τῆς ἐντολῆς ἐστι λόγος, καί ἕτερος ὁ τοῦ γίνεσθαι τῆς ἐντολῆς ὁ τρόπος. Λαβών οὖν ὁ μέγας Πέτρος περί τῶν ἐθνῶν τοῦ κηρύγματος ἐντολήν, ἀγνοῶν διά τῆς ὀθόνης τῆς ἐντολῆς ἐδιδάσκετο τόν τρόπον· ὅτι δίχα περιτομῆς, καί τῶν λοιπῶν τοῦ νόμου σωματικωτέρων,τῶν ἐθνῶν χρή γίνεσθαι τήν κλῆσιν· πνευματικήν γάρ οἶδεν ὁ λόγος περιτομήν, ἐμπαθοῦς σχέσεως πρός σῶμα τῆς ψυχῆς ἐκτομήν.

γ΄. Fr. Πᾶς λόγος θείας ἐντολῆς χρῄζει πάντως διδαχῆς τοῦ πῶς ὀφείλει πραχθῆναι· ὅπερ ὁ μέγας Ἀπόστολος ἱκανότητα λέγει.

δ΄. Ὁ μή τοῖς σχήμασι τῶν ὁρατῶν ἐναπομένων διά τήν αἴσθησιν, ἀλλά κατά νοῦν τούς λόγους αὐτῶν ἀναζητων, ὡς νοητῶν τύπους, ἤ λόγους αἰσθητῶν θεώμενος κτισμάτων, οὐδέν ἀκάθαρτον εἶναι τῶν ὁρωμένων διδάσκεται. Πάντα γάρ φύσει καλά λίαν καθέστηκεν.

ε΄. Ὁ τῇ κινήσει φησί τῶν αἰσθητῶν μή συναλλοιούμενος, ἀκίβδηλον τήν τῶν ἀρετῶν μετέρχεται πρᾶξιν. Ὁ δέ τοῖς αὐτῶν σχήμασι μή διατυπώσας τόν νοῦν, τήν ἀληθῆ περί τῶν ὄντων ἀπείληφε δόξαν. Ὁ δέ καί αὐτήν τήν οὐσίαν τῶν ὄντων τῇ διανοίᾳ παρέδραμεν, ὡς ἄριστος θεολόγος μετά ταύτην ἀγνώστως τῇ μονάδι προσέβαλεν. Οὐκοῦν ὁ τρίτον ἐν ἑαυτῷ καταθύσας τήν κτίσιν τῶν ὁρωμένων, τῆς τῶν τελείων ἄξιος γέγονε τάξεως.

στ΄. Ἰόππη μέν ἕξις ἐστίν ἀρετῆς, φησίν, τήν ἐκ τῶν παρακειμένων αἰσθητῶν φυλαττομένη βλάβην. Ἡ δέ Σιών ἕξις ἐστί γνωστική, τήν τῶν νοητῶν σκοπεύουσα χαρισμάτων ὑποδοχήν.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΚΗ΄ .

Τό· "∆εῦτε, καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν τάς γλώσσας," πρός τίνας ἔλεγεν ὁ Θεός; Ἀπόκρισις.