147
ἀνεπίληστον ἔχουσι, τῆς τῷ ἡγεμονικῷ τῆς ψυχῆς ὑπομνηματογραφούσης τε καί ἐντυπούσης τό ἀκήρατον κάλλος, τῆς θείας ἀγάπης τήν ἔφεσιν.
Ἐπειδή τοίνυν ταῦτα τοῦτον ἔχει τόν τρόπον, καί ποσῶς ἐκ τῆς τῶν ὀνομάτων ἑρμηνείας κατεστοχάσατο τῆς ἀληθείας ὁ λόγος· πᾶς νοῦς κατά τόν Ἐζεκίαν θείῳ κράτει διεζωσμένος, καθάπερ πρεσβυτέρους τινάς καί ἄρχοντας κέκτηται· τήν τε λογικήν δύναμιν, ἐξ ἧς ἡ γνωστική γεννᾶσθαι πέφυκε πίστις· καθ᾿ ἥν ἀεί παρόντα τόν Θεόν ἀῤῥήτως διδάσκεται· καί ὡς παροῦσι συγγίνεται διά τῆς ἐλπίδος τοῖς μέλλουσι· καί τήν ἐπιθυμητικήν δύναμιν, καθ᾿ ἥν ἡ θεία συνέστηκεν ἀγάπη· δι᾿ ἧς ἑκουσίως ἑαυτόν προσηλώσας τῷ πόθῳ τῆς ἀκηράτου θεότητος, ἄλυτον ἔχει τοῦ ποθουμένου τήν ἔφεσιν. Ἔτι μήν καί τήν θυμικήν δύναμιν, καθ᾿ ἥν ἀπρίξ τῆς θείας εἰρήνης ἀντέχεται, ἐπιστύφων πρός τόν θεῖον ἔρωτα τῆς ἐπιθυμίας τήν κίνησιν. Ταύτας δέ ἔχει τάς δυνάμεις πᾶς νοῦς συνεργούσας αὐτῷ, πρός τε τήν τῆς κακίας καθαίρεσιν καί τήν τῆς ἀρετῆς σύστασίν τε καί συντήρησιν· ὡς μέν πρεσβυτέρους, ὅτι πρῶται τῆς ψυχῆς καί συμπληρωτικαί τῆς αὐτῆς οὐσίας δυνάμεις ὑπάρχουσιν· ὡς ἄρχοντας δέ, ὅτι καί τῶν ἐξ αὐτῶν κινημάτων ἔχουσι τήν ἀρχήν, καί τῶν ὑφ᾿ αὐτάς ἐνεργημάτων βουλήσει τοῦ κινοῦντος νοός τήν ἐξουσίαν. Αὗται, καί συμβουλεύουσιν αὐτῷ, καί συνεπισχύουσιν, ἵνα ἐμφράξῃ καί ὕδατα τῶν πηγῶν, ἅ ἦν ἐξω τῆς πόλεως· μᾶλλον δέ κυριώτερον εἰπεῖν, ὑπάρχουσιν. Ἀεί γάρ τό διά τῆς ἱστορίας παρελθόν, ὡς παρόν μυστικῶς διά τῆς θεωρίας ἐνέστηκε.
Ταύτας ἔχων ὑγιεῖς κα ἀνεξαπατήτους, συνάγει τόν πολύν λαόν, τά ἐξ αὐτῶν εὐδεβῆ δῆλον ὅτι κατά φύσιν κινήματά τε καί διανοήματα. Ὕδατα δέ τά ἐξω τῆς πόλεως, τουτέστι τῆς ψυχῆς, τά ποιοῦντα τόν ποταμόν τόν διορίζοντα διά μέσου τῆς πόλεως, εἰσί τά κατά τήν φυσικήν θεωρίαν δι᾿ ἑκάστης αἰσθήσεως ἐκ τοῦ κατ᾿ αυτήν αἰσθητοῦ παραπεμπόμενά τε καί εἰσρέοντα τῇ ψυχῇ νοήματα· ἐξ ὧν ὁ διερχόμενος ὡς πόλιν τήν ψυχήν, τῆς τῶν αἰσθητῶν ἐσπιστήμης ποταμοῦ δίκην· ἀποτελεῖται λόγος· ὅν ἕως ἔχῃ διερχόμενον αὐτήν ἡ ψυχή, οὐκ ἀποβάλλεται τάς τῶν αἰσθητῶν εἰκόνας τε καί φαντασίας· δι᾿ ὧν ἐφισταμένη πολεμεῖν αὐτήν πέφυκεν ἡ πονηρά καί ὀλέθριος δύναμις.
(452) ∆ιό φησιν Ἐζεκίας· Μή ἔλθῃ βασιλεύς Ἀσσούρ, καί εὕρῃ ὕδωρ πολύ, καί κατισχύσῃ· ὡσανεί ἔλεγε ὁ διαγνωστικός νοῦς ταῖς ἑαυτοῦ δυνάμεσιν ἐν τῷ καιρῷ τῆς τῶν παθῶν ἐπαναστάσεως. Παυσώμεθα τῆς φυσικῆς θεωρίας, καί μόνῃ προσχωρήσωμεν τῇ προσευχῆ, καί τῇ κατά τήν πρακτικήν φιλοσοφίαν κακοπαθείᾳ τοῦ σώματος· ὧν, τῆς μέν προσευχῆς, ἡ εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ ἄνοδος τοῦ βασιλέως ἔφερε τύπον· τῆς δέ σωματικῆς κακοπαθείας, ἡ τοῦ σάκκου περιβολή· μήπως τοῖς τῶν αἰσθητῶν νοήμασι, συνεισκαλεῖ κακούργως λαθών ὁ πονηρός, τά τῶν αἰσθητῶν εἴδη καί σχήματα· δι᾿ ὧν πέφυκε τά πάθη δημιουργεῖσθαι περί τάς ἐπιφανείας τῶν ὁρατῶν, στάσιν λαμβανούσης διά τῆς μέσης αἰσθήσεως τῆς πρός τά νοητά διαβάσεως, τῆς ἐν ἡμῖν λογικῆς ἐνεργείας, καί κατισχύσῃ πορθῆσαι τήν πόλιν, τουτέστιν, τήν ψυχήν· καί εἰς Βαβυλῶνα, λέγω δέ τήν παθῶν σύγχυσιν, κατασύρῃ.
Ὁ τοίνυν ἐν καιρῷ τῆς τῶν παθῶν ἐπαναστάσεως γενναίως μύσας τάς αἰσθήσεις, καί τήν τῶν αἰσθητῶν φαντασίαν τε καί μνήμην παντελῶς ἀπωσάμενος, καί συστείλας πάντη τάς τοῦ νοῦ περί τήν τῶν ἐκτός ἔρευναν φυσικάς κινήσεις, κατά τόν Ἐζεκίαν ἐνέφραξε τά ὕδατα τῶν πηγῶν ἅ ἐστιν ἔξω τῆς πόλεως· καί τόν διορίζοντα διά μέσου τῆς πόλεως ποταμόν διέκοψε, συνεπισχυσασῶν αὐτῷ τῶν εἰρημένων δυνάμεων· καί τοῦ συναχθέντος λαοῦ πολλοῦ, φημί δή τῶν καθ᾿ ἑκάστην δύναμιν εὐσεβῶν λογισμῶν, καί κατῄσχυνε νικήσας διά τῆς θείας χειρός, τήν ἐπαναστᾶσαν αὐτῷ πονηράν καί τυραννικήν δυναστείαν· διά τοῦ θείου προστάγματος, ὡς δι᾿ ἀγγέλου τινός, τοῦ διαφθείρειν τά πάθη πεφυκότος λόγου, ἀποκτείνας τάς ἑκατόν καί ὀγδοήκοντα καί πέντε χιλιάδας· τουτέστι, τήν ποιητικήν