158

οὐρανοῦ νόμον, δόματα λαμβάνει, ὀμαλωτάτην καί ὡσαύτως ἔχουσαν ἀεί τῆς ἀρετῆς ἐν ἑαυτῷ καί τῆς γνώσεως διαφυλάττων τήν κίνησιν, παγίως φέρουσαν καθάπερ ἀστέρας, τούς περί τῶν ὄντων φωτεινούς καί διαυγεστάτους λόγους.

Μιμούμενος δέ τοῦ ἡλίου τόν κατά φύσιν νόμον, ἄλλους ἐξ ἄλλων πρός τάς χρείας τοῦ παντός ἀμειβομένου τόπους, ἕτερον δόμα λαμβάνει, τήν πρός τό πᾶσι τοῖς συμβαίνουσι, δεόντως μετά σοφίας ἁρμόζεσθαι σύνεσιν, μηδέν ὑφιείς ἑαυτοῦ τῆς φωτιστικῆς κατά τήν ἀρετήν καί τήν γνῶσιν ταυτότητος.

Λαμβάνειν δέ πάλιν καί τοῦ ἀετοῦ, τό πρός τήν θείαν τοῦ ἀκηράτου φωτός μαρμαρυγήν εὐθυτενές τῶν ὀμμάτων, (481) κατά μηδέν ὑπό τῆς παμφαοῦς ἀκτῖνος τήν νοεράν δριμυσσόμενος κόρην.

Μιμεῖται καί τήν ἔλαφον, καθάπερ ὄρη τά ὕψη τῶν θείων θεωρημάτων μεταδιώκων· καί τά ἐμφωλεύοντα τῇ φύσει τῶν ὄντων πάθη, ἰοβόλων δίκην τῷ λόγῳ διαφθείρων τῆς διακρίσεως· καί τόν τῇ μνήμῃ κατά περίστασιν ἐναπολαμβανόμενον τῆς κακίας ἰόν, ταῖς πολλαῖς καί διαφόροις πηγαῖς κατασβεννύων τῆς γνώσεως.

Μιμεῖται καί τῆς δορκάδος τήν ὀξυωπίαν, καί τοῦ ὀρνέου τήν ἀσφάλειαν, τούς βρόχους τῶν πολεμούντων τῇ ἀρετῇ δαιμόνων, ὡς δορκάς ὑπερπηδῶν καί διαλλόμενος· καί τάς παγίδας τῶν τῇ γνώσει μαχομένων πνευμάτων, ὡς ὄρνεον ὑπεριπτάμενος.

Φασί τινες τοῦ λέοντος ἀλλήλοις τά ὀστᾶ συγκρουόμενα, πῦρ ἀποβάλλειν. Μιμεῖται καί τοῦτο τό φύσει πεφυκός ὁ γνωστικός νοῦς καί θεοφιλής, διά τῆς κατά τήν ἀλήθειαν συζητήσεως, ἀλλήλοις τούς εὐσεβεῖς ὀστέων δίκην συγκρούων λογισμούς, καί τό πῦρ ἐξάπτων τῆς γνώσεως.

Γίνεται φρόνιμος ὡς ὁ ὄφις, καί ἀκέραιος ὡς ἡ περιστερά, διά πάντων ἄθλαστον ὡς κεφαλήν τήν πίστιν συντηρῶν· καί τοῦ θυμοῦ τήν πικρίαν ἐξ ἑαυτοῦ σαφῶς κατά τήν περιστεράν ἀποθέμενος· ὡς τοῖς θλίβουσι καί ἐπηρεάζειν σπουδάζουσι μνησικακεῖν οὐκ εἰδώς.

∆έχεται κἀκ τῆς τρυγόνος καθάπερ δόμα, τήν τῆς σωφροσύνης ἐκμίμησιν· γνώμης ἔργα ποιούμενος, πάντα τά ἐξ ἀνάγκης προσόντα ταῖς φύσεσιν.

Οὕτω μέν οὖν κατά τόν ἑκάστου λόγον τε καί τρόπον τῆς φύσεως, μετά γνώσεως ἐπελθών τήν τῶν ὄντων γένεσιν ὁ φιλοσοφώτατος νοῦς· ὡς μέν γνωστικός, τούς τῶν ὄντων πνευματικούς λόγους καθάπερ δῶρα δέχεται τῷ Θεῷ προσφερομένους παρά τῆς κτίσεως· ὡς δέ πρακτικός, τούς τῶν ὄντων φυσικούς νόμους τοῖς τρόποις μιμούμενος, δόματα δέχεται, πᾶσαν ἐκκαλύπτων ἐν ἑαυτῷ κατά τόν βίον τῆς ἐμφερομένης ἀοράτως τοῖς οὖσι θείας σοφίας τήν μεγαλοπρέπειαν.

Εἰ δέ καί τοῦτο φαίη τις, ὅτι δῶρα τῷ Θεῷ προσφέρεσθαι διωρίσατο φήσας ὁ Λόγος, ἵνα παραστήσῃ τό τῆς θείας ἀγαθότητος ἄπειρον· ὡς μηδέν προεισενεγκούσης, δέχεσθαι παρ᾿ ἡμῶν ὡς δῶρα τά δόματα, τό πᾶν ἡμῖν λογιζομένης τῆς εἰσφορᾶς, οὐκ ἔξω τοῦ πρέποντος γέγονε τοῦτο φήσας, πολλήν καί ἄφατον εἶναι περί ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ δείξας τήν ἀγαθότητα· δεχομένου ὡς ἡμῶν τά ἑαυτοῦ ἐξ ἡμῶν αὐτῷ προσφερόμενα· καί τήν ὑπέρ αὐτῶν ὡς ἀλλοτρίων ὀφειλήν ὁμολογοῦντος.

Καί ὑπερήρθη, φησίν, Ἐζεκίας κατ᾿ ὀφθαλμούς πάντων τῶν ἐθνῶν. Ὁ διά πράξεως καί θεωρίας κατορθώσας εἰς ἄκρον τήν ἀρετήν καί τήν γνῶσιν κατά τόν Ἐζεκίαν, εἰκότως ὑπεραίρεται πάντων τῶν ἐθνῶν· τῶν τε σαρκικῶν καί διαβεβλημένων λέγω παθῶν ὑπεράνω κατά τήν πρᾶξιν γενόμενος, ( 484) καί τῶν φυσικῶν λεγομένων σωμάτων. Καί ἁπλῶς, ἵνα συνελών εἴπω, πάντων τῶν ὑπό αἴσθησιν εἰδῶν, κατά τήν θεωρίαν τούς ἐν αὐτοῖς πάντας γνωστικῶς διαπεράσας λόγους· ἐθνῶν καί αὐτῶν τῇ Γραφῇ τροπικῶς ὀνομαζομένων, διά τό πρός τήν