166

τοῦ ∆αβίδ τό ὄνομα· ὅς ἐστιν ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος καί Υἱός, ὁ δι᾿ ἐμέ τήν δουλικήν μορφήν ὑποδύς, καί γενόμενος ὄνειδος ἀνθρώπων ἀπιστούντων τῇ ἀληθείᾳ, καί ἐξουδένωμα [Six. ἐξουθένημα] λαοῦ πλήρους ἁμαρτιῶν· ὁ ποιμήν ὁ καλός ὁ τιθείς τήν ψυχήν αὐτοῦ ὑπέρ τῶν προβάτων· ὁ ἀποκτείνας τόν λέοντα καί τήν ἄρκον· τόν θυμόν λέγω καί τήν ἐπιθυμίαν ἐξηλώσας τῆς φύσεως· τά σπαράττοντα τῆς ἐν ἡμῖν κατά τόν λόγον θείας εἰκόνος τήν μορφήν· ὁ πυῤῥάκης διά τό πάθημα τοῦ θανάτου· μετά κάλλους ὀφθαλμῶν, τουτέστι, μετά δόξης τῶν κατά Πρόνοιαν καί κρίσιν ὑψηλοτέρων λόγων· ὀφθαλμοί γάρ τοῦ Λόγου, ἡ κρίσις ἄν εἴη καί ἡ πρόνοια· δι᾿ ὧν καί πάσχων ὑπέρ ἡμῶν, ποιεῖται τοῦ παντός τήν ἐπισκοπήν· ὁ τοῦ νοητοῦ Γωλιάθ καί ὑπερηφάνου· φημί δέ τοῦ διαβόλου, σφαγεύς· τοῦ πεντάπηχυν ἔχοντος τήν ἡλικίαν, διά τήν ἐμπάθειαν τῆς ἐν ἡμῖν πενταπλῆς αἰσθήσεως. Ἐπί τοσοῦτον γάρ ἔχει τό μέγεθος τῆς κατά κακίαν ἡλικίας ὑψούμενον ὁ διάβολος, ἐφ᾿ ὅσον τοῖς αἰσθητοῖς ἐμπαθῶς ἐν ἡμῖν ἡ τῆς αἰσθήσεως ἐπεκτείνεται δύναμις· ὁ βασιλεύς τοῦ ἀληθινοῦ Ἰσραήλ καί ὁρῶντος Θεόν· κἄν Σαούλ, ὁ παλαιός κατά τόν νόμον λαός, μαίνεται, φθόνῳ διά τήν ἀπιστίαν τηκόμενος. Οὐ φέρει γάρ τῆς προσκαίρου δόξης τήν στέρησιν· οὗ ἀφαιρεῖται τό δόρυ καί τοῦ ὕδατος τόν φακόν, ∆αβίδ ὁ ἐμός βασιλεύς καί διωκόμενος· τουτέστι, τό κράτος τῆς πρακτικῆς ἀρετῆς, καί τήν χάριν τῆς γνωστικῆς θεωρίας· καί (504) πάλιν ταῦτα κιχρῶν δίδωσι τοῖς πρός αὐτόν κατά τήν πίστιν διαβαίνουσι, διά τούς ἐξ Ἰουδαίων μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν, δεχομένους τῆς βασιλείας τό κήρυγμα.

Οὗπερ πάλιν ἐν τῷ σπηλαίῳ πρός τήν τῶν περιττωμάτων ἀποβολήν καθημένου, τό τῆς διπλοΐδος ἀφαιρεῖται πτερύγιον· τουτέστι, τό ὕψος τῆς κατά τήν ἠθικήν φιλοσοφίαν εὐσχημοσύνης· ἤ τό ἐν νοήμασιν ὑψηλόν τῆς τῶν νομικῶν συμβόλων καί αἰνιγμάτων περιβολῆς· οὐκ ἄξιον οὔτε μήν δίκαιον κρίνας, εἰς φθοράν τῆ ἀποχρήσει, τόν ὡς ἐν σπηλαίῳ τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἤ τῷ σκοτεινῷ τοῦ νόμου γράμματι καθήμενον λαόν τῶν Ἰουδαίων· τῆς γηΐνων ὄντως καί φιλοσωμάτων, καί τῇ φθορᾷ τῶν παρερχομένων περιγράφοντα τάς θείας τῶν ἀφθάρτων ἐπαγγελίας, ἔχειν τῆς μυστικῆς τῶν νομικῶν διαταγμάτων, καθάπερ διπλοΐδος πτερύγιον, τήν νοουμένην εὐπρέπειαν.

Οὗτός ἐστιν ∆αβίδ ὁ νοητός, ὁ ἀληθινός ποιμήν καί βασιλεύς· καί τῶν ἀντικειμένων ἀναιρετικός δυνάμεων· ποιμήν μέν, τῶν ἔτι πρακτικήν μετερχομένων φιλοσοφίαν, καί πόας δίκην νεμομένων τήν φυσικήν θεωρίαν· βασιλεύς δέ, τῶν νόμοις καί λόγοις πνευματικοῖς ἀνακαινισάντων πρός τό ἀρχέτυπον τῆς δοθείσης εἰκόνος τό κάλλος· καί αὐτῷ τῷ μεγάλῳ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων ἀμέσως κατά νοῦν παρισταμένων, καί τό ἀπρόσιτον κάλλος, ὡς θέμις εἰπεῖν, ἐσοπτριζομένων.

Υἱοί μέν οὖν τούτου ∆αβίδ τυγχάνουσι πάντες οἱ ἀπό τοῦ αἰῶνος ἅγιοι, ἐξ αὐτοῦ γεννηθέντες ἐν πνεύματι. Τάφοι δέ τούτων τῶν υἱῶν εἰσιν, αἱ μνῆμαι τῆς κατά Θεόν αὐτῶν ἐπί γῆς πολιτείας. Ἀναβάσεις δέ τούτων τῶν τάφων εἰσί, τό ὕψος τῆς αὐτῶν περί Θεόν γνώσεως καί ἀγάπης· ἔνθα πᾶς Ἰούδα, καί οἱ κατοικοῦντες Ἱερουσαλήμ θάπτουσιν, ἐνιδρύοντες ἐν τῷ κατ᾿ ἀξίαν τόπῳ τῆς μακαρίας μονῆς· οἵ τε κατά πρᾶξιν τρόποι, καί οἱ τήν ἀληθῆ θεωρίαν οἰκοῦντες λόγοι τῆς γνώσεως· τόν τοῖς οὖσιν ἅπασιν ἐπαινετῶς ἀποθανόντα νοῦν· τοῖς μέν αἰσθητοῖς, τῇ ἀποθέσει τῆς κατ᾿ αἴσθησιν ἐνεργείας· τοῖς δέ νοητοῖς, τῇ τῆς νοερᾶς ἀποπαύσει κινήσεως.

Τόν τοίνυν Ἐζεκίαν κράτος Θεοῦ ἑρμηνευόμενον, ὡς νοῦν κραταιόν περί πρᾶξιν καί περί γνῶσιν λαμπρότατον, θάπτουσιν ἀποθανόντα· τουτέστι, πάντων ὄντων κατά τήν γνώμην ἀπογενόμενον, καί πρός τόν ὑπέρ τά ὄντα γενόμενον· Πᾶς Ἰούδα καί οἱ κατοικοῦντες Ἱερουσαλήμ· ἡ κατ᾿ ἀρετήν πρᾶξις αὐτοῦ δηλονότι, καί ἡ κατά τήν γνῶσιν ἀληθής θεωρία· Ἐν ἀναβάσει τάφων υἱῶν ∆αβίδ· ἐν τῷ ὕψει λέγω τῆς τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος ἁγίων μνήμης· ∆εδωκότες αὐτῷ δόξαν καί τιμήν· δόξαν μέν, ὡς