168

ε΄. Τούς κατ᾿ ἀρετήν τῆς πράξεως τρόπους λέγει, τούς οἰκοῦντας τήν Ἰουδαίαν· τούς δέ κατά τήν θεωρίαν λόγους τῆς γνώσεως, λέγει τούς οἰκοῦντας τήν Ἱερουσαλήμ.

στ΄. Νοῦ ἐπαινούμενον θάνατον λέγει, τήν πρός πάντα τά ὄντα γνωμικήν ἀπογέννησιν, μεθ᾿ ἥν τήν θείαν χάριτι ζωήν ὑποδέχεσθαι πέφυκεν, ἀντί τῶν ὄντων τόν αἴτιον τῶν ὄντων ἀνεννοήτως ἀπολαβών.

ζ΄. ∆όξαν λέγει τήν ἀόριστον γνῶσιν, καί μηδενί περατουμένην λόγῳ· τιμήν δέ, τήν κατ᾿ ἀρετήν πρός τήν φύσιν τῆς γνώμης ἀκάθεκτον κίνησιν.

η΄. Ἡ ἄληστος γνῶσις, ἀόριστον, φησί, ἔχουσα περί τήν θείαν ἀπειρίαν, τήν κατά νοῦν ὑπέρ νόησιν κίνησιν, εἰκονίζει διά τῆς ἀοριστίας τήν ὑπεράπειρον δόξαν τῆς ἀληθείας. Ἡ δέ τῆς κατά τήν Πρόνοιαν σοφῆς ἀγαθότητος αὐθαίρετος μίμησις, τιμήν φέρει, τήν πρός τόν Θεόν τοῦ νοῦ κατά τήν διάθεσιν ἀρίδηλον, ὡς ἔστι δυνατόν, ἐξομοίωσιν.

θ΄. Ft. Ἄκουε, Νεῖλε, κάτω συρόμενε, καί σιώπα. ι΄. Κατά τήν ἀναγωγήν τόν ∆αβίδ εἶναί φησι τόν Χριστόν· τήν δέ ταφήν αὐτοῦ,

τήν ἐν δικαιοσύνῃ μνήμην ἀσύγκριτον οὖσαν πάσῃ τῇ λογικῇ φύσει. Οὐ γάρ τοῖς κατά φύσιν τῆς σαρκός νόμοις τήν δικαιοσύνην ἐμέτρησε γενόμενος ἄνθρωπος ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος· ἀλλά τήν ὡς Θεῷ φυσικήν παροῦσαν αὐτῷ δικαιοσύνην ἐνήργησε διά σαρκός, φυσικῆς ἐνεργείας οὐκ ἀμειρούσης.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ Ν∆΄ .

Ἐν τῶ πρώτῳ Ἔσδρᾳ γέγραπται περί τοῦ Ζοροβάβελ· "Καί ὅτε ἐξῆλθεν ὁ νεανίσκος, ἅρας τό πρόσωπον εἰς τόν οὐρανόν ἐναντίον Ἱερουσαλήμ, εὐλόγησε τῷ Βασιλεῖ τοῦ οὐρανοῦ, λέγων. Παρά σοῦ ἡ νίκη, καί παρά σοῦ ἡ σοφία, καί σοῦ ἡ δόξα· καί ἐγώ σός οἰκέτης. Εὐλογητός εἶ, ὅς ἔδωκάς μοι σοφίαν· καί σοί ὁμολογῶ, ∆έσποτα τῶν πατέρων. " Τί σημαίνει, τό, " Ἄρας τό πρόσωπον εἰς τόν οὐρανόν ἐναντίον Ἱερουσαλήμ," καί τά ἑξῆς;

Ἀπόκρισις. Ζοροβάβελ, κατά τήν ἀκρίβειαν τῆς Ἑβραΐδος καί δασεῖαν δέχεται καί ψιλήν· καί

σύνθεσιν καί (509) διαίρεσιν καί στιχισμόν. Καί δασυνόμενον μέν, τοῦτο τό ὄνομα, δηλοῖ σποράν συγχύσεως· ψιλούμενον δέ, ἀνατολήν συγχύσεως. Συντιθέμενον δέ, ἀνατολήν ἐν συγχύσει· διαιρούμενον δέ, ἀνατολήν διασπορᾶς· στοιχιζόμενον δέ, αὐτός ἀνάπαυσις.

Ζοροβάβελ οὖν ἐστι, νοῦς φιλόσοφος· πρῶτον διά μετανοίας ἐν τῇ συγχύσει τῆς τῶν παθῶν αἰχμαλωσίας κατά δικαιοσύνην σπειρόμενος. ∆εύτερον ἀνατολή συγχύσεως, φανεράν ποιούμενος τῶν συγκεχυμένων παθῶν τήν αἰσχύνην. Τρίτον, ἀνατολή ἐν συγχύσει, διδούς φωτισμόν διά γνώσεως ἐν τῇ συγχύσει τῆς πρός τά αἰσθητά τῶν αἰσθήσεων ἐνεργείας, καί οὐκ ἐῶν λόγου χωρίς αὐτάς προσβάλλειν τοῖς αἰσθητοῖς. Τέταρτον, ἀνατολή διασπορᾶς, παρέχων ταῖς διασπαρείσαις περί τά αἰσθητά δυνάμεσι τῆς ψυχῆς, ἔργων δικαιοσύνης ἀνατολήν· καθ᾿ ἥν ἡ μετά λόγου πρᾶξις συνέστηκεν, οὐκ ἀμοιροῦσα γνωστικῆς θεωρίας τῆς πρός τά νοητά ἐπαναγούσης τάς διεσπαρμένας δυνάμεις. Καί πέμπτον, αὐτός ἀνάπαυσις· ὡς πᾶσαν ποιήσας εἰρήνην καί συνάψας· τό μέν πρακτικόν, τῷ κατά φύσιν ἀγαθῷ· τό δέ θεωρητικόν, τῇ κατά φύσιν ἀληθείᾳ.

Πᾶσα γάρ πρᾶξις, διά τό ἀγαθόν γίνεσθαι πέφυκε· καί πᾶσα θεωρία, τήν γνῶσιν διά μόνην ἐπιζητεῖ ἀλήθειαν· ὧν διανυσθέντων, οὐδέν ἔσται τό σύνολον τό πλεῖττον τῆς ψυχῆς τό πρακτικόν, οὔτε μήν τό θεωρητικόν αὐτῆς διά ξένων δριμύττων θεωρημάτων· παντός ἐπέκεινα γενομένης καί ὄντος καί νοουμένου, καί