171

νοουμένης αἰχμαλωσίας δεσμῶν, λύσιν καί ἄφεσιν κηρύξαι τοῖς καθειργμένοις ἐν τῷ σκότει· τῇ προσπαθείᾳ λέγω τῶν αἰσθητῶν· ὥστε ἀναβάντας αὐτούς εἰς τήν Ἰουδαίαν· φημί δέ τήν ἀρετήν, οἰκοδομῆσαι ἐν Ἱερουσαλήμ· τῇ ἕξει λέγω τῆς ἀπαθείας, τόν ναόν Κυρίου τουτέστι τήν δεκτικήν τῆς σοφίας γνῶσιν.

Σοφός οὖν καί πάνυ σοφός ὁ μέγας ἐστί Ζοροβάβελ, οἷα παρά Θεοῦ τήν σοφίαν λαβών, καί δι᾿ αὐτῆς δυνηθείς ἑκάστῳ τῶν πρός ἀπάτην προβεβλημένων ἐπί φθορᾷ τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, ὑπό τῶν ὑπεραγωνιζομένων τοῦ σώματος πονηρῶν πνευμάτων, ἀντιπροβάλλεσθαι καί νικῆσαι καί ἀνατρέψαι· καί δι᾿ ἑκατέρου τῶν οἰκείων προβλημάτων τό ἑκάτερον τῶν ἀντικειμένων προβλημάτων παντελῶς ἐξαφανίσαι· καί τήν ψυχήν πονηρᾶς λυτρώσασθαι δουλείας παθῶν. Ἐπειδή γάρ ἐκεῖνοι, διά μέν τοῦ οἴνου τήν ζέσιν τιμᾶσθαι τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν ἐπεζήτουν· διά δέ τοῦ βασιλέως, τῆς κοσμικῆς δόξης τό κράτος ἐπεκύρουν· οὗτος τήν πνευματικήν καί πέρας οὐκ ἔχουσαν διά τῶν γυναικῶν εἰσήγαγεν ἡδονήν· καί διά τῆς ἀληθείας, τό μή σαλευόμενον ἔδειξε κράτος· καί ἔπεισε, τῶν μέν παρόντων καταφρονεῖν ἀγαθῶν· τῶν δέ μελλόντων, ἀντέχεσθαι.

Ταύτην ἔχει τά προβλήματα, κατ᾿ ἐμέ φάναι, τήν ἔννοιαν, καλήν τε καί σοφήν, καί τοῦ γραφῆναι πρός νουθεσίαν ἡμῶν οὐκ ἀναξίαν τοῦ πνεύματος· εἰ δέ τις ὑψηλότερον τόν τῶν γεγραμμένων νοῦν σκοπῆσαι δυνηθῇ, κατά τήν χορηγουμένην αὐτῷ τοῦ νοεῖν τά θεῖα δύναμιν, φθόνος οὐδείς· ὅτι μηδέ πέφυκεν ἐλαττοῦσθαι τοῦ Πνεύματος ἡ χάρις ἐν τοῖς συμμετέχουσι· δι᾿ ὅ μάλιστα τό τοῦ φθόνου τίκτεται πάθος· κἄν ὁ μέν, πλέον· ὁ δέ, ἔλαττον ἔχει τῆς χάριτος· ἕκαστος γάρ, κατά τήν ἀναλογίαν τῆς ἐν αὐτῷ πίστεως, φανερουμένην κέκτηται τοῦ Πνεύματος τήν ἐνέργειαν. Ὥστε ταμείας ὑπάρχει τῆς χάριτος ἕκαστος, ἑαυτοῦ, καί οὔποτ᾿ ἄν εὖ φρονῶν ἄλλῳ φθονήσειεν ( 517) εὐδοκιμοῦντι ταῖς χάρισιν· ἐπ᾿ αὐτῷ κειμένης τῆς δεκτικῆς τῶν θείων ἀγαθῶν διαθέσεως.

Ἔλθωμεν δέ καί ἐπ᾿ ἄλλην μυστικήν θεωρίαν, τήν ἀρχικήν τῶν γεγραμμένων ἀλήθειαν προδεικνύουσαν. Ζοροβάβελ ἐστίν ἀληθινός τε καί νέος, καί διά τοῦ παλαιοῦ τυπικῶς μηνυόμενος, ὁ Κύριος ἡμῶν καί Θεός Ἰησοῦς Χριστός· ὁ ἐν τῇ συγχύσει τῆς φύσεως ἡμῶν συλληφθείς καί κυηθείς, καί τεχθείς, καί τέλειος κατά τήν φύσιν γενόμενος ἄνθρωπος· ἵνα πρός ἑαυτόν, τῆς συγχύσεως ἀποστᾶσαν ἀναγάγῃ τήνφύσιν.

Ὁ μή γενόμενος μέν σύν ἡμῖν αἰχμάλωτος, καί πρός τήν τῶν παθῶν ἀποικισθείς σύγχυσιν. Οὐ γάρ ἐποίησεν ἁμαρτίαν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ· ἐν ἡμῖν δέ τοῖς αἰχμαλώτοις ὡς αἰχμάλωτος γεννηθείς, καί μεθ᾿ ἡμῶν τῶν ἀνόμων λογισθείς· διά φιλανθρωπίαν γενόμενος ἐν ὁμοιώματι σαρκός ἁμαρτίας, καί περί ἁμαρτίας. Ἐν ὁμοιώματι μέν σαρκός ἁμαρτίας, ὅτι φύσει Θεός ὑπάρχων ἀπαθής, ἀτρέπτως κατ᾿ οἰκονομίαν φύσει παθητός γενέσθαι κατηξίωσεν ἄνθρωπος· περί ἁμαρτίας δέ, ὅτι διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἤχθη εἰς θάνατον, καί ὑπέρ ἡμῶν ὠδυνήθη· καί διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἐτραυματίσθη, καί ἐμαλακίσθη διά τάς ἀνομίας ἡμῶν, ἵνα ἡμεῖς τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἰαθῶμεν. Πνεῦμα γάρ πρό προσώπου ἡμῶν, φησί, Χριστός Κύριος συνελήφθη ἐν ταῖς διαφθοραῖς ἡμῶν, οὗ εἴπαμεν, Ἐν τῇ σκιᾷ αὐτοῦ ζησόμεθα ἐν τοῖς ἔθνεσιν.

Οὗτος ἐστιν ἡ δικαία ἀνατολή τῆς ἡμῶν ἐκ τῆς ἁμαρτίας διασπορᾶς περί ἧς διά τοῦ προφήτου φησί τό Πνεῦμα τό ἅγιον, Ὅτι ἀνατελεῖται ὑμῖν Ἀνατολή δικαία. Καί, Ἰδού ἀνήρ, Ἀνατολή ὄνομα αὐτῷ· καί ὑποκάτωθεν αὐτοῦ ἀνατελεῖ· καί, Ἥλιος δικαιοσύνης, καί, ἴασις ἐν ταῖς πτέρυξιν αὐτοῦ· τοῦ ὑποκάτωθεν δηλοῦντος, τό ἀπόῤῥητον μυστήριον τῆς τοῦ Λόγου σαρκώσεως, ἐξ ἧς ἀνέτειλεν ἡ τῶν ὅλων σωτηρία. Πτέρυγες δ᾿ ἄν εἶεν τοῦ Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης, αἱ δύο ∆ιαθῆκαι, δι᾿ ὧν ἱπτάμενος ἐν ἡμῖν ὁ Λόγος, τήν πληγήν θεραπεύει παραβάσεως, καί τήν κατ᾿ ἀρετήν