193

Οὐκοῦν πᾶς ἐξομολογούμενος καθ᾿ ἕνα τῶν εἰρημένων τρόπων, τῆς φυλῆς ἐστι τοῦ Ἰούδα· καί πᾶς ὑπέρ ἀρετῆς πενθῶν, ἤ μητρός δίκην ἔχων τήν δικαιοσύνην, τόν ἑαυτοῦ βίον τε καί λόγον δεξιῶς ὁρίζουσαν· ἤ πολλῶν ὑπάρχων δι᾿ ἀρετῆς περιουσίαν καί χύσιν τῆς ἐν λόγῳ διδασκαλίας πρός σωτηρίαν ὁδός καί οἰκοδομή, τῆς φυλῆς ὑπάρχει τοῦ Βενιαμίν. Τοιούτους γάρ οἶδεν ὁ λόγος τούς ἐλευθερίαν λαμβάνοντας τῆς τῶν παθῶν αἰχμαλωσίας, καί τῆς τῶν αἰσθητῶν ἐκβαίνοντας σχέσεως· καί οἶκον τῷ Κυρίῳ κατά τήν ἕξιν τῆς ἀπαθείας γενομένους, οἰκοδομεῖν δυναμένους. Οἶκον δέ λέγω, τόν ἐξ ἀρετῶν διαφόρων καί λόγων κατά τε πρᾶξιν καί θεωρίαν οἰκοδομούμενον νοῦν, εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν πνεύματι. Ἐχθροί δέ τούτων εἰσί, τά τέσσαρα ἔθνη τά μετοικισθέντα εἰς τήν γῆν τοῦ Ἰσραήλ ὑπό Ἀσβακαφάθ βασιλέως Ἀσσούρ. Οὗτος γάρ πρῶτος εἰς τήν γῆν τοῦ Ἰσραήλ κατῴκισεν ἄνδρας Βαβυλωνίους, καί ἄνδρας Χούθ καί ἄνδρας Αἰμάθ καί τούς Εὐαίους.

(580) Οἱ μέν οὖν Βαβυλώνιοι, τήν ὑπερηφανίαν δηλοῦσι, συγκεχυμένη φύσις ἑρμηνευόμενοι.

Χουδαῖοι δέ, τήν κενοδοξίαν, πρός τόν ἄκαρπον οἴησιν ἀπό τῆς ἀρετῆς μεταβάλλοντες τήν διάνοιαν. Ἔκστασις γάρ ἐκ τούτων ἑρμηνευόμενον τό ὄνομα σημαίνει.

Οἱ δέ ἄνδρες Αἰμάθ, τήν ἀνθρωπαρέσκειαν· Αἰμάθ γάρ, ὅρασις φαινομένων ἑρμηνεύεται· δι᾿ ἧς τά ἁδρότερα τῶν λημμάτων τοῖς ψευδῶς μετιοῦσι δι᾿ ἀνθρώπους τήν ἀρετήν ἐπινέμονται.

Οἱ δέ Εὐαῖοι, τήν ἀπάτην δηλοῦσι τῆς ὑποκρίσεως. Ὀφιώδεις γάρ ἑρμηνεύονται, κατά τόν πρῶτον ὄφιν δι᾿ ἀπάτης καί ὑποκρίσεως φιλικῆς ὡς τόν Ἀδάμ, τούς πειθομένους ἀρετῆς ἐξοικίζοντες.

Ἀσβακαφάθ δέ, ὁ τούτους εἰς τήν γῆν τοῦ Ἰσραήλ μετοικίσας, αἰχμαλωτεύων ὀπίσθιος ἑρμηνεύται· τουτέστιν, ἀφανῶς ἤ λανθανόντως, ἤ πάλιν αἰχμαλωτεύων δεσμοῖς. Οὗτος δέ σαφῶς ἐστιν ὁ διάβολος, ὁ πάντα λανθανόντως ποιῶν πρός καθαίρεσιν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καί σειραῖς ἕκαστον τῶν οἰκείων ἁμαρτιῶν διασφίγγων. Οὗτος εἰς τήν γῆν τοῦ Ἰσραήλ· τήν ἕξιν λέγω τῆς ἀρετῆς καί τῆς γνώσεως· μετῴκισε τήν ὑπερηφάνειαν, καί τήν κενοδοξίαν καί τήν ἀνθρωπαρέσκειαν καί τήν ὑπόκρισιν, παραζεύξας αὐτάς τοῖς ἐναρέτοις τε καί γνωστικοῖς, ἵνα κλέψῃ τῶν κοπιώντων ἐν ἀγαθοῖς τούς πόνους, ἐπ᾿ ἄλλα παρά τήν αἰτίαν τόν σκοπόν σοφιστικῶς ἀπάγων τῶν γινομένων.

Καί τάχα τούτους γινώσκων τούς πονηρούς δαίμονας παρέπεσθαι τοῖς ἐναρέτοις ὁ θεῖος Ἀπόστολος Κορινθίους ἔπεισε [Fr. ἔπειθε] γράφων, ὡς οὐκ ἐν λόγῳ κολακείας γέγονε πρός αὐτούς, ὡς ὑποκριτής· τοῦτο τυχόν ἐκείνων περί αὐτοῦ νομιζόντων· οὔτε προφάσει πλεονεξίας, ὡς ἀνθρωπάρεσκος· (581) οὔτε ζητῶν δόξαν παρά τινος, ὡς κενόδοξος· τήν γάρ ὑπερηφάνειαν παρεσιώπησε, φανερούς ἔχων τῆς ταπεινοφροσύνης τούς χαρακτῆρας· τούς τε μυρίους διωγμούς, καί τά τοῦ σώματος παθήματα· καί τήν ἄγαν ἀκτημοσύνην, καί τήν ἐν τῶ λόγῳ τῷ κατά προφοράν ἰδιωτίαν. Εἰ γάρ καί ἰδιώτης τῷ λόγῳ, φησίν, ἀλλ᾿ οὐ τῇ γνώσει.

Οὗτοι ἀκούσαντες τῆς φωνῆς τῶν σαλπίγγων, ἐληλύθασιν ἐπιγνῶναι τίς ἡ φωνή· καί ἐπέγνωσαν ὅτι οἱ ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας, οἰκοδομοῦσι τόν ναόν τῷ Κυρίῳ Ἰσραήλ. Σάλπιγγές εἰσιν, ὧν τῆς φωνῆς ἀκούουσιν οἱ ἀκάθαρτοι δαίμονες, οἵ τε περί ἀρετῆς καί γνώσεως λόγοι. Φωνή δέ τούτων ὑπάρχει τῶν λόγων, τά ἔργα τῶν ἀρετῶν, καί ἡ κατ᾿ ἦθος τῶν τρόπων εὐστάθεια, τῶν διά μετανοίας πρός ἀρετήν ἀπό κακίας ἐπανελθόντων· καί ἐξ ἀγνοίας πρός ἐπίγνωσιν Θεοῦ ἐπαναβεβηκότων.

Καί προσῆλθον τῷ Ζαροβάβελ καί τῷ Ἰησοῦ καί τοῖς ἡγουμένοις τῶν πατριῶν, καί λέγουσιν αὐτοῖς, Συνοικοδομήσωμεν ὑμῖν· ὁμοίως γάρ ὑμῖν ἀκούομεν τοῦ Κυρίου ὑμῶν, καί αὐτῷ θύομεν. Ζοροβάβελ ἐστίν, ὁ πρακτικός νοῦς· καί Ἰησοῦς, ὁ