214

ἐξ ἡδονῆς γένεσιν· καθ᾿ ἥν ἀναγκαίως τοῖς πᾶσιν ὡς χρέος ὁ τῆς κατακρίσεως παρείπετο θάνατος· ὥστε τόν αὐτόν θάνατον, ἐν μέν τῷ Ἀδάμ διά τήν ἁμαρτίαν κατάκρισιν ὑπάρχειν τῆς φύσεως· ἐν δέ τῷ Χριστῷ διά τήν δικαιοσύνην κατάκρισιν ὑπάρχειν τῆς ἁμαρτίας. Ὁ γάρ πάσχων δι᾿ ἁμαρτίαν εἰς κατάκρισιν τῆς φύσεως, δικαίως ὑπομένει τόν θάνατον· ὁ δέ μή πάσχων δι᾿ ἁμαρτίαν, ὡς χάριν μᾶλλον κατ᾿ οἰκονομίαν τῇ φύσει διδούς εἰς κατάκρισιν τῆς ἁμαρτίας, τόν διά τήν ἁμαρτίαν εἰς τήν αὐτῆς ἀναίρεσιν θέλων καταδέχεται θάνατον.

Οὐκοῦν ὥσπερ διά τόν Ἀδάμ τόν ὑποστήσαντα διά τῆς παρακοῆς τόν καθ᾿ ἡδονήν τῆς γενέσεως νόμον, καί τόν δι᾿ αὐτόν κατακριθέντα τῆς φύσεως θάνατον, πάντες οἱ ἐκ τοῦ Ἀδάμ τό εἶναι λαβόντες κατά τόν ἐξ ἡδονῆς τῆς γενέσεως νόμον, εἶχον ἀναγκαίως, καί μή βουλόμενοι, συνεζευγμένον κατά δύναμιν τῇ γενέσει καί τόν κατακριθέντα τῆς φύσεως θάνατον· καί ἦν καιρός τοῦ κατακρίνεσθαι τήν φύσιν ὑπό τῆς ἁμαρτίας, ἐφ᾿ ὅσον ἐκράτει τῆς φύσεως ὁ τῆς καθ᾿ ἡδονήν τῆς γενέσεως νόμος· οὕτως διά τόν Χριστόν, τόν παντελῶς ἀφελόμενον τῆς φύσεως τόν καθ᾿ ἡδονήν τῆς γενέσεως νόμον, καί τοῦ δι᾿ αὐτόν κατακριθέντος τῆς φύσεως θανάτου τήν χρῆσιν, εἰς μόνον τῆς ἁμαρτίας κατάκρισιν βουλήσει καταδεξάμενον· πάντες οἱ ἀπό Χριστοῦ κατά θέλησιν πνεύματι διά λουτροῦ παλιγγενεσίας ἀναγεννηθέντες, καί τήν καθ᾿ ἡδονήν προτέραν τοῦ Ἀδάμ διά τῆς χάριτος ἀποθέμενοι γένεσιν, καί τήν ἐν τῷ βαπτίσματι χάριν τῆς ἀναμαρτησίας, καί τῆς ἐν πνεύματι μυστικῆς υἱοθεσίας τήν δύναμιν ἀμείωτόν τε καί ἄχραντον διά τοῦ νόμου τῶν εὐαγγελικῶν φυλάξαντες ἐντολῶν, εἰκότως εἰς τήν τῆς ἁμαρτίας κατάκρισιν ἔχουσι τήν τοῦ θανάτου χρῆσιν ἐνεργουμένην, καιρόν λαβόντες κατακρίνειν ἐν τῇ σαρκί τήν ἁμαρτίαν· γενικῶς μέν κατά φύσιν χάριτι διά τό μέγα μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως, αὐτόν τόν ἀπό τῆς τοῦ Λόγου σαρκώσεως χρόνον· ἰδικῶς δέ κατ᾿ ἐνέργειαν χάριτι, τόν ἀφ᾿ οὗ διά τοῦ βαπτίσματος ἔλαβεν ἕκαστος τήν χάριν τῆς υἱοθεσίας· καθ᾿ ἥν ἐνεργουμένην ταῖς ἐντολαῖς γνωμικῶς μόνην τήν ἐν πνεύματι γένεσιν ἔχοντες, διά πολλῶν παθημάτων εἰς κατάκρισιν τῆς ἁμαρτίας ὑπομένουσι τήν τοῦ θανάτου χρῆσιν αὐτοῖς ἐπαγομένην.

Οὐ γάρ ἔτι δι᾿ ἁμαρτίαν, ὁ βαπτισθείς, καί φυλάξας τό βάπτισμα ταῖς ἐντολαῖς κρατυνόμενον, ὡς χρέος ὑπέρ ἁμαρτίας καταβάλλεται τόν θάνατον· ἀλλ᾿ εἰς κατάκρισιν τῆς ἁμαρτίας τήν αὐτοῦ καταδέχεται χρῆσιν, πρός τήν θείαν καί ἀτελεύτητον ζωήν (637) μυστικῶς αὐτόν παραπέμπουσαν· εἴπερ ἀληθείας ἕνεκεν καί δικαιοσύνης, διά πολλῶν παθημάτων γενναίως τόν τῆς παρούσης ζωῆς πεπληρώκασι δρόμον οἱ ἅγιοι, τῆς διά τήν ἁμαρτίαν κατακρίσεως του θανάτου τήν φύσιν ἐν ἑαυτοῖς ἐλευθερώσαντες· καί τό πρός ἀναίρεσιν τῆς φύσεως ὅπλον τοῦ θανάτου, πρός ἀναίρεσιν τῆς ἁμαρτίας, κατά τόν ἀρχηγόν τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας Ἰησοῦν, ποιησάμενοι. Εἰ γάρ ἡ ἁμαρτία πρός ἀναίρεσιν φύσεως, ὅπλον ἐν τοῖς αὐτήν κατά τόν Ἀδάμ ἐνεργοῦσιν εἶχεν τόν θάνατον· πολλῷ μᾶλλον ἐν τοῖς ἐνεργοῦσι τήν διά πίστεως ἐν Χριστῶ δικαιοσύνην, ὅπλον ἕξει τόν θάνατον πρός ἀναίρεσιν τῆς ἁμαρτίας ἡ φύσις.

Οὐκοῦν ἀφ᾿ οὗ γέγονε το μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως, καί ἐξεῖλε πάμπαν ὁ σαρκωθείς Θεός ἐν τοῖς κατ᾿ αὐτόν πνεύματι γεννωμένοις, τήν τοῦ καθ᾿ ἡδονήν νόμου τῆς φύσεως γένεσιν, Καιρός, ὡς ἔφην, γέγονε τοῦ ἄρξασθαι τό κρῖμα ἀπό τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ· τουτέστι, κατακριθῆναι τήν ἁμαρτίαν, τήν τοῦ κατακρίνεσθαι διά παθημάτων λαβοῦσαν ἀρχήν ἀπό τῶν πιστῶν καί ἐπεγνωκότων τήν ἀλήθειαν, καί τήν καθ᾿ ἡδονήν διά τοῦ βαπτίσματος γένεσιν ἀποθεμένων· τούτους γάρ ἐκέλεσεν οἶκον Θεοῦ, καθώς μαρτυρεῖ φάσκων ὁ θειότατος ἀπόστολος Παῦλος, Χριστός δέ ἐπί τόν οἶκον αὐτοῦ, οὗ ὁ οἶκός ἐσμεν ἡμεῖς. Καί αὐτός δέ διά τοῦ ἑξῆς λόγου παρίστησι λέγων Πέτρος, ἡ κορυφή τῶν ἀποστόλων· Εἰ δέ πρῶτον ἀφ᾿ ἡμῶν· ἤρξατο δηλονότι