218

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΞΒ΄.

Τί ἐστιν ὅ λέγει Ζαχαρίας ὁ ἅγιος Προφήτης, "Καί ἦρα τούς ὀφθαλμούς μου, καί ἴδον· καί ἰδού δρέπανον πετόμενον, μῆκος πήχεων εἴκοσι, καί πλάτος πήχεων δέκα· καί εἶπε πρός με, Αὕτη ἐστίν ἡ ἀρά ἡ ἐκπορευομένη ἐπί πρόσωπον πάσης τῆς γῆς." Καί μετ᾿ ὀλίγα, "Καί ἐξοίσω αὐτό, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, καί εἰσελεύσεται εἰς τόν οἶκον τοῦ κλέπτου, καί εἰς τόν οἶκον τοῦ ὀμνύοντος ἐν τῷ ὀνόματί μου ψευδῶς· καί καταλύσει αὐτόν, καί τά ξύλα αὐτοῦ, καί τούς λίθους αὐτοῦ." Τί τό δρέπανόν ἐστι, καί τό μέτρον τοῦτε μήκους καί τοῦ πλάτους· καί διά τί πετόμενον; καί τίς ὁ κλέπτης καί ἐπίορκος, καί τίς ὁ τούτου οἶκος· τίνα τά ξύλα, καί τίνες οἱ λίθοι;

(648) Ἀπόκρισις. Ὁ φήσας Θεός· Ὁράσεις ἐπλήθυνα, καί ἐν χερσί τῶν προφητῶν ὡμοιώθην· τῆς

ἐπί τῆ σωτηρίᾳ τῶν ἀνθρώπων διά σαρκός αὐτοῦ θαυμαστῆς ἐπιδημίας, τοῖς συμβόλοις διαποικίλας προκατεβάλετο ὑποτυπώσεις· ἄλλην δι᾿ ἄλλου τῶν προφητῶν, ὧν ἕκαστος ἦν χωρητικός, προδεικνύμενος· οὐκοῦν καί τῷ μεγάλῳ προφήτῃ Ζαχαρίᾳ, τῶν οἰκείων μυστηρίων δωρούμενος τήν μύησιν, καί οἷον ἐπ᾿ ὄψιν ἄγων αὐτῷ πρός κατανόησιν τῆς μελλούσης αὐτοῦ διά σαρκός παρουσίας τήν δύναμιν, δρέπανον αὐτῶ κατά τήν θεωρίαν σοφῶς διεσκεύασε· διδάσκων ὡς αὐτόν ἔμελλεν, ὁ τοῖς τύποις ἑαυτόν πολυειδῶς ταῖς τῶν προφητῶν ὁράσεσι μυστικῶς διαπλάσας, τήν ἡμετέραν ἑκουσίως κατ᾿ ἀλήθειαν ὑπελθεῖν φύσει διάπλασιν, ἵνα δείξῃ τοῖς πράγμασι παροῦσαν τήν προμηνυθεῖσαν διά τῶν τύπων ἀλήθειαν.

∆ρέπανον οὖν ἐστιν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ τοῦ Θεοῦ μονογενής Υἱός καί Λόγος· ὁ δι᾿ ἑαυτόν μέν κατά φύσιν ἁπλοῦς καί ὤν, καί ἀεί διαμένων· δι᾿ ἐμέ δέ κατά πρόσληψιν σαρκός νοερῶς ἐψυχωμένης, ὡς οἶδεν αὐτός, γινόμενος καθ᾿ ὑπόστασιν σύνθετος· οὔτε τῇ κατ᾿ ἄκρον πρός τήν σάρκα καθ᾿ ὑπόστασιν ἑνώσει τήν εἰς μίαν φύσιν παραδεχόμενος σύγχυσιν, οὔτε τῇ κατ᾿ ἄκρον πρός τήν σάρκα κατά τήν φύσιν διαφορᾷ, πρός υἱῶν δυάδα τεμνόμενος. Ἄκρον δέ φημι, τῆς μέν καθ᾿ ὑπόστασιν ἑνώσεως, τό παντελῶς ἀδιαίρετον· τῆς δέ κατά φύσιν διαφορᾶς ἄκρον, τό παντελῶς ἀσύγχυτον καί ἀναλλοίωτον· ὅτι μηδέ συνεπάγεται παντελῶς, τῆ κατά φύσιν τῶν ἐξ ὧν συνέστηκεν ἑτερότητι, καί τήν καθ᾿ ὑπόστασιν διαφοράν, τό μυστήριον τῆς θείας σαρκώσεως· οὔτε μήν τῇ καθ᾿ ὑπόστασιν ἑνώσει, τήν εἰς μίαν φύσιν σύγχυσιν· τό μέν, ἵνα μή προσθήκην λάβῃ τό τῆς Τριάδος μυστήριον· τό δέ, ἵνα μηδέν ᾗ τῇ θεότητι ὁμογενές κατά φύσιν καί ὁμοούσιον. ∆ύο γάρ φύσεων πρός ὑπόστασιν· ἀλλ᾿ οὐ πρός φύσιν μίαν γέγονε σύνοδος· ἵνα καί τό καθ᾿ ὑπόστασιν ἕν, ἐκ τῶν ἀλλήλαις συνδραμουσῶν φύσεων δειχθῇ κατά τήν ἕνωσιν ἀποτελούμενον· καί τό διάφορον τῶν συνελθόντων πρός τήν ἀδιάσπαστον ἕνωσιν, κατά τήν φυσικήν ἰδιότητα πιστευθῇ πάσης ἐκτός μόνον τροπῆς καί συγχύσεως.

Εἰ γάρ πρός φύσεως γένεσιν ἡ τῶν φύσεων γέγονε σύνοδος, ἀδιάγνωστον ἄν ἦν ἡμῖν παντελῶς τό τῆς ἡμῶν σωτηρίας μυστήριον· οὐκ ἔχουσιν πόθεν, ἤ πῶς δυνηθῆναι μαθεῖν τήν πρός ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ συγκατάβασιν· εἰς τήν θείαν φύσιν διά τήν θείαν ἕνωσιν τῆς σαρκός μεταβληθείσης, ἤ τῆς θείας εἰς τήν σαρκός οὐσίαν μετατραπείσης· ἤ ἀμφοῖν πρός ἄλλης παρ᾿ ἑαυτάς γένεσιν κατά τινα μίξιν συμφυρεισῶν· καί μηδετέρας τῶν ἐξ ὧν ἐστι φύσεων, τόν λόγον ἀλώβητον φερούσης. Εἴτε γάρ εἰς θεότητος φύσιν ἡ σάρξ, εἴτε πρός σάρκα ἡ τῆς θεότητος μετεβλήθη φύσις· εἴτε πρός ἄλλης γένεσιν φύσεως παρά ταύτας (649) ὁ τῆς πρός φύσιν μίαν ἑνώσεως τρόπος τάς φύσεις συνώθησεν, ἐγώ τό μυστήριον τῆς θείας σαρκώσεως οὐκ ἐπιγινώσκω, φυσικήν οὐχ εὑρίσκων μετά τήν ἕνωσιν ἐν τῷ