234

λζ΄. Τό μυστήριον, φησί, τῆς ἐνανθρωπήσεως, τά μέν παρά φύσιν ἀφίστησιν ἰδιώματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως· τά δέ κατά φύσιν ἀποκαθίστησιν.

λη΄. Πρόνοιαν καί κρίσν, σάρκωσίν τε καί πάθος, ὄρη χαλκᾶ νενόηκεν· ἐξ ὧν ἡ τῶν Εὐαγγελίων ἐκβαίνει τετράς.

λθ΄. Γῆν Βοῤῥᾶ τά ἔθνη νενόηκεν· ἅτινα ὡς ἐν χώρᾳ σκότους ὑπῆρχόν ποτε τῇ πλάνῃ τῆς ἀγνοίας· νῦν δέ γεγόνασιν ἐν χώρᾳ φωτός, τῇ ἐπιγνώσει τῆς ἀληθείας, κατά τήν χάριν τῆς ἁγίας τῶν Εὐαγγελίων τετράδος, ὡς στοιχείων ἀφθάρτων, κατά τόν ἔσω καί νοερόν ἄνθρωπον εἰς ζωήν αἰώνιον ἀναπλασθέντες διά τῆς πίστεως.

μ΄. Ἄλλη θεωρία τῶν τεσσάρων ἁρμάτων. μα΄. Ἄλλη θεωρία τῶν ἐλαιῶν. μβ΄. Ὁ μέν θεωρητικός, φησί, τόν κατά τήν πρόνοιαν λόγον τῆς σαρκώσεως ἔχει

φαινόμενον· ὁ δέ πρακτικός, τόν κατά τήν κρίσιν τῶν παθημάτων τοῦ Λόγου τρόπον ἐνεργούμενον δείκνυσιν.

μγ΄. Εἰς τάς ἐλαίας ἄλλη θεωρία. μδ΄. Εἰς τάς αὐτάς ἄλλη θεωρία. με΄. Ἄλλη περί τῶν αὐτῶν θεωρία. μστ΄. Ἄλλη περί τῶν δύο ἐλαιῶν θεωρία. μζ΄. Ὁ τόν φαινόμενον κόσμον νοῶν, θεωρεῖ τόν νοούμενον· τυποῖ γάρ τῇ

αἰσθήσει τά νοητά φανταζόμενος, καί κατά νοῦν σχηματίζει τούς θεαθέντας λόγους· καί μεταφέρει πρός μέν αἴσθησιν πολυειδῶς τοῦ νοητοῦ κόσμου τήν σύστασιν· πρός δέ νοῦν, τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου πολυπλόκως τήν σύνθεσιν· (693) καί νοεῖ, ἐν μέν τῷ νοητῷ τόν αἰσθητόν, μετενέγκας πρός τόν νοῦν τοῖς λόγοις τήν αἴσθησιν· ἐν δέ τῷ αἰσθητῷ τόν νοητόν, πρός τήν αἴσθησιν ἐπιστημόνως τοῖς τύποις μετεγκλώσας τόν νοῦν.

μη΄. Ἄλλη περί τῶν αὐτῶν θεωρία.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ Ξ∆΄.

Ποίαν ἔννοιαν ἔχει τό ῥητόν τό ἐν τῷ Ἰωνᾷ τῷ προφήτῃ περί τῆς Νινευή φάσκον· " Ἐν ᾗ κατοικοῦσιν πλείους ἤ δώδεκα μυριάδες ἀνδρῶν, οἵτινες οὐκ ἔγνωσαν δεξιάν αὐτῶν οὐδέ ἀριστεράν αὐτῶν, ἐπειδή ἀπό τοῦ γράμματος οὐχ εὑρίσκω μίαν παθραμυθίαν; Οὐ γάρ εἶπε Παῖδας, ἵνα περί νηπίων νομίσω, ἀλλ᾿ Ἄνδρας. Ποῖος δέ ἀνήρ ἔχων ἀβλαβεῖς τάς φρένας, ἀγνοεῖ δεξιάν αὐτοῦ ἤ ἀριστεράν αὐτοῦ; ἀλλ᾿ [Fr. ἤ ἀριστεράν· ἀλλ᾿] εἰπέ τίνες οἱ ἄνδρες, καί τίς ἡ δεξιά, καί τίς ἡ ἀριστερά, κατά τόν τῆς ἀναγωγῆς λόγον.

Ἀπόκρισις. Οὐδέν τῶν ἀναγεγραμμένων τῇ Γραφῇ προσώπων, ἤ τόπων, ἤ χρόνων, ἤ ἑτέρων

πραγμάτων, ἐμψύχων τε καί ἀψύχων, αἰσθητῶν τε καί νοητῶν, κατά τόν αὐτόν ἀεί νοούμενον τρόπον ἔχει συμβαίνουσαν ἑαυτῇ δι᾿ ὅλου τήν ἱστορίαν καί τήν θεωρίαν. ∆ιό χρή τόν ἀπταίστως τήν θείαν τῆς ἁγίας Γραφῆς ἐξασκούμενον εἴδησιν, ταῖς διαφοραῖς τῶν γινομένων ἤ λεγομένων, διαφόρως ἐκδέχεσθαι τῶν ἀπηριθμημένων ἕκαστον· καί τήν ἁρμόζουσαν αὐτῷ κατά τόν τόπον ἤ τόν χρόνον δεόντως θεωρίαν προσνέμειν. Πολύσημον γάρ ἐστι ἑκάστου τῶν ἐν τῇ Γραφῇ σημαινομένων τό ὄνομα, κατά τήν δύναμιν τῆς Ἑβραΐδος φωνῆς· ὅπερ κἀνταῦθα σαφῶς εὑρίσκομεν.

Ἑρμηνεύεται γάρ Ἰωνᾶς κατά διαφόρους ἐκφωνήσεις· Ἀνάπαυσις καί δόμα Θεοῦ, ἴαμα Θεοῦ, καί Θεοῦ χάρις αὐτοῖς, καί πόνος Θεοῦ, καί περιστερά, καί φυγή κάλλους, καί διαπόνησις αὐτῶν. Γίνεται δέ οὗτος καί ἐν Ἰόππῃ, καί ἐν θαλάσσῃ, καί ἐν κήτει, καί ἐν Νινευῇ, καί ὑπό τήν κολόκυνταν. Ἑρμηνεύεται δέ Ἰόππη, κατασκοπή χαρᾶς, καί καλλονή θαυμαστή, καί χαρά δυνατή. Οὐκοῦν Ἰωνᾶς ὁ προφήτης, τύπον