259

παρά φύσιν τῆς ἐνεργείας χρῆσιν ἀκόλαστοι πέντε τρόποι τῶν πέντε αἰσθήσεων· οὕς ἀποκτένειν ἐπιτοαυτό πέφυκεν ὡς ἐν ὄρει τῷ ὕψει τῆς πνευματικῆς θεωρίας, ἐν ἀρχῇ θερισμοῦ κριθῶν, ὅπερ ἐστίν ἐν προοιμίοις τῆς κατ᾿ ἀρετήν πράξεως, ἤ τῆς κατά φύσιν εὐσεβοῦς θεωρίας, πᾶς νοῦς κατά Θεόν ὑψηλός καί μετέωρος· κατά τό αὐτό, τήν τε τῶν παθῶν κατασφάττων ἐνέργειαν, καί τήν τῶν λογισμῶν ἄσχημον κίνησιν. Πρός δέ καί τούς κατά παράχρησιν τῆς τῶν αἰσθήσεων ἐνεργείας ἀκολάστους τρόπους.

Καί ἔπεσον, φησίν, ἐπί τό αὐτό οἱ ἑπτά, καί ἐθανατώθησαν ἐν ἀρχῇ θερισμοῦ κριθῶν. Καί ἔλαβε Ῥεσφά θυγάτηρ Ἀΐα τόν σάκκον, καί διέστρωσεν αὐτόν ἑαυτῇ ἐπί τήν πέτραν, ἕως ἔσταξεν ἐπ᾿ αὐτούς ὕδατα Θεοῦ ἐξ οὐρανοῦ. Ῥεσφά, καθώς ἔφην, ἐστίν ἑρμηνευομένη, δρόμος στόματος, ὅπερ ἐστίν ἡ κατά μόνην τοῦ λόγου προφοράν σωματική τοῦ νόμου διδαχή, ἡ μετά τόν θάνατον τῶν ἐξ αὐτῆς γεννωμένων παθῶν, καί τήν φανέρωσιν τήν ἐν ὄρει τῷ ὕψει γενομένην τῆς φυσικῆς θεωρίας ἐν τῇ τοῦ καθ᾿ ἕκαστον καρδίᾳ τῶν αὐτῇ προκατειλημμένων, καθάπερ σάκκον τήν μετάνοιαν στρώννυσιν ἐπί τήν πέτραν (λέγω δέ τόν λόγον τῆς κατά Κύριον πίστεως), τόν ἐν πνεύματι διά τῆς (764) μετανοίας, κατά Χριστόν ἐπιμελουμένη θεσμῶν ἔχουσα κατ᾿ ὀφθαλμούς ἡμέρας καί νυκτός διά τῆς μνήμης, ὡς τέκνα, τήν ἐν σαρκί τοῦ νόμου προτέραν ἀναγωγήν, ἕως στάξουσιν ὕδατα Θεοῦ ἐξ οὐρανοῦ· τουτέστιν, ἕως καταπεμφθῶσιν αἱ θεῖαι τῶν Γραφῶν γνώσεις ἐκ τοῦ ὕψους τῆς πνευματικῆς θεωρίας, αἱ σβεστικαί μέν τῶν παθῶν, ἀνανεωτικαί δέ τῶν ἀρετῶν. Πέφυκε γάρ ἡ τοῦ νόμου μάθησις, πρός Χριστόν τήν ἀληθῆ καί στεῤῥάν πέτραν διά τῆς μετανοίας προσχωροῦσα, τόν θεῖον τῆς πνευματικῆς τῶν Γραφῶν γνώσεως ὑετόν ὑποδέχεσθαι, κατά τό πρόσταγμα τοῦ βασιλέως ∆αβίδ· τουτέστι, τοῦ ἰσχυροῦ τήν ὅρασιν νοῦ. Φησί γάρ· Καί ἐποίησε [ἄλλ. ἐποίησαν] πάντα ὅσα ἐνετείλατο ὁ βασιλεύς. Καί ἐπήκουσεν ὁ Θεός τῇ γῇ μετά ταῦτα. Οὐκοῦν ἡ τῶν θείων Γραφῶν μάθησις, κατά τήν ἐντολήν ∆αβίδ τοῦ βασιλέως (τουτέστι τοῦ πνευματικοῦ νόμου, ἤ τοῦ ἰσχυροῦ τήν ὅρασιν νοῦ), διά μέσης τῆς μετανοίας, ἧς ὁ σάκκος ὑπάρχει σύμβολον, κατά τήν πρᾶξιν τῶν ἀρετῶν, ἐπί τήν πέτραν, ἤγουν Χριστόν, μεταφερομένη, τόν θεῖον ἐκκαλεῖσθαι τῆς γνώσεως πέφυκεν ὑετόν· ἐπακοῦσαί τε τόν Θεόν τῇ γῇ τῆς καρδίας, εἴωθε δυσωπεῖν, καί δοῦναι θείους χαρισμάτων ὄμβρους, καί τῶν ἐν δικαιοσύνῃ καρπῶν χορηγῆσαι τήν ἀφθονίαν, καί λῦσαι τήν καθάπερ λιμόν τήν προλαβοῦσαν τῶν θείων ἀγνωσίαν, καί ποιῆσαι χώραν πλήρη τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν· τήν ψυχήν σίτῳ βρίθουσαν, καί οἴνῳ, καί ἐλαίῳ· τῷ μέν, ὡς λόγῳ πρακτικῆς γνώσεως στηριζομένην· τῷ δέ, ὡς θείῳ πόθῳ, καί ἀνανεωτικῷ τῆς κατ᾿ ἔφεσιν πρός Θεόν ἑνωτικῆς ζέσεως, εὐφραινομένην· τῷ δέ, ὡς λείῳ καί ὁμαλῷ, καί διαυγεῖ καί φωτιστικῷ, καί παντός γεώδους ἐλευθέρῳ κινήματος, τῆς ἀπαθείας τρόπῳ τε καί λόγῳ, τό πρόσωπον ἱλαρυνομένην τῶν ἀρετῶν.

Ἀλλά καί ἡμεῖς, κατά τόν μέγαν ∆αβίδ, ἀφανίσωμεν τόν Σαούλ ἐκ παντός ὁρίου Ἰσραήλ· τουτέστι, τόν γεώδη καί σωματικόν τοῦ νόμου θεσμόν· ἤτουν τόν Ἰουδαϊκόν τῆς λατρείας τρόπον, καί τόν ἐν μόνῳ τῷ ῥητῷ πρόχειρον τῆς ὅλης γραφῆς καί σωματικώτερον νοῦν, ἐκ παντός τρόπου θεωρητικῆς μυσταγωγίας· καί μετέλθωμεν πρός τήν πνευματικήν τῶν νοουμένων ἐκθέωσιν· καί περιποιησώμεθα τούς Γαβαωνίτας, τουτέστι, τούς κατά φύσιν τῶν ὄντων λόγους· οὕς ἀπαθεῖς διετήρησεν ὁ ἀληθινός κληροδότης τῶν θείων ἐπαγγελιῶν Ἰησοῦς· δι᾿ οὕς ἀναιρουμένους ὑπό Σαούλ, τόν θεῖον ἀνέσχε τῆς μυστικῆς γνώσεως ὑετόν ὁ Θεός· καί ἀποκτείνωμεν δι᾿ αὐτῶν τῶν