283

Τό φοβέρισον εἴρηται, ἀντί τοῦ, Κατάπληξον αὐτούς· οὐκ ἐκ τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν, ἀλλ᾿ ἐκ τῶν ἠπειλημένων φοβερῶν. ∆ουλικόν γάρ τοῦτο, καί Ἰουδαίοις ἁρμόδιον

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΝΖ΄. (829)

Τί ἐστιν, "Ὅπλον ἐν φόβοις νυκτερινοῖς, ἀνάπαυσις κόπων ἡμερινῶν;" Ἀπόκρισις. Νύκτα ἐκάλεσε τάς τοῦ ἐχθροῦ κεκρυμμένας δολεράς προσβολάς· ἡμέρας δέ,

τούς ὁμολογουμένους καί ἐν φανερῷ πειρασμούς. Ὁ οὖν τήν ἕξιν τῆς θείας γνώσεως εἰληφώς, καί μηδέν ἀγνοῶν τῶν τοῦ ἐχθροῦ νοημάτων, οὐ φοβεῖταί τι τῶν κεκρυμμένων τοῦ ἐχθροῦ προσβολῶν. Φόβος γάρ οὐδέν ἕτερόν ἐστιν ἤ προσδοκωμένων κακόν. Ἀλλά μήν καί ἀνάπαυσιν ἡγεῖται, τούς ὑπέρ τῶν ὡμολογημένων πειρασμῶν πόνους, διά τήν ἐγγινομένην ἐκ συμπλοκῆς πρός αὐτούς δοκιμασίαν, καί τήν ἐλπιζομένην ἐκ ταύτης μακαρίαν ἐκδοχήν τοῦ στεφάνου τῆς ἀφθαρσίας.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΝΗ΄.

Τί ἐστι τό ἐν τῷ ἑβδομηκοστῷ πέμπτῳ ψαλμῷ εἰρημένον, ὅτι "Ἐνθύμιον ἀνθρώπου ἐξομολογήσεταί σοι καί ἐγκατάλειμμα ἐνθυμίου ἑορτάσει σοι;"

Ἀπόκρισις. Ἡ μέν ἑορτή, εὐφραινομένων ἐστίν· ἡ δέ ἐξομολόγησις, ἐταζομένων. Καί τό μέν

ἐστι λύπης· τό δέ χαρᾶς. Τοῦτο οὖν λέγει, ὅτι ἐν τῇ κρίσει ἀντισηκούμενον τό παροδικόν καί ἀτελές τοῦ ἀγαθοῦ ἐνθυμήματος, (832) τῷ μονίμῳ καί ἀπηρτισμένῳ ἐνθυμήματι τό πλέον ἔχει· τό μέν γάρ, ἐξετάζεται· τό δέ, ἑορτῆς καί χαρᾶς γίνεται πρόξενον.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΝΘ΄.

Τί ἐτυμολογεῖται γαστριμαργία; Ἀπόκρισις. Οὐδείς οὔτε γραμματικῶν οὔτε ῥητόρων ἐμνημόνευσεν. Ἀριστοτέλης δέ ἐν τῷ

Περί ζώων μέμνηται ζώου, μαργοῦ λεγομένου, ὅπερ γεννᾶται ἀπό σήψεως, μεταξύ τῆς γῆς καί τοῦ ὕδατος. Καί ἀφ᾿ οὗ γεννηθῇ, οὐ παύεται γηϊφαγοῦν, ἕως ἐκτρυπῆσαν τήν γῆν, εἰς τήν ἐπιφάνειαν ἔλθῃ· καί ἐλθόν, θνήσκει τρεῖς ἡμέρας· καί μετά τρεῖς ἡμέρας ἔρχεται νέφος βροχῆς, καί βρέχει ἐπάνω αὐτοῦ, καί ἀναζῇ μηκέτι ἀειφάγον ὄν. Καί ἐκ τούτου οἶμαι τούς ἀρχαίους φιλοσόφους ὁρμηθέντας τούς πολυφάγους γαστριμάργους ἀποκαλέσαι. ∆ύναται δέ τις εὐσεβῶς τοῖς οὖσιν ἐπιβάλλειν εἰδώς, καί κατά πνευματικήν θεωρίαν ἐκλαβεῖν τά εἰρημένα. Πᾶν γάρ πάθος ἀπό σήψεως γεννᾶσθαι πέφυκε· καί ἐπειδάν γεννηθῇ, οὐ παύεται ἐσθίον τήν ὑποστήσασαν αὐτό καρδίαν, ἕως ἄν διά τῆς γνωστικῆς ἕξεως εἰς φανέρωσιν ἔλθῃ. Καί ἐλθόν θνήσκει ταῖς τρισί δυνάμεσι τῆς ψυχῆς. Καί οὕτως ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος, ὡς διά νέφους τῆς διδασκαλίας ἐπιφανεῖσα, σταλαγμούς δίδωσι γνώσεως, καί ζωοποιεῖ· οὐ κατά τήν προτέραν ἐμπαθῆ ζωήν· ἀλλά κατά τήν ἐνάρετον καί Θεῷ οἰκείαν.