288

ΕΡΩΤΗΣΙ ΟΑ΄.

Ἐπειδή κατά τινα τῶν ἀντιγράρων τοῦ Ἀποστόλου περιέχεται, ὅτι "Πάντες μέν κοιμηθησόμεθα, οὐ πάντες δέ ἀλλαγησόμεθα· " κατά τινα δέ, ὅτι "Πάντες μέν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δέ ἀλλαγησόμεθα· " παρακαλῶ μαθεῖν, ποίαν χρή τῶν ἐκδόσεων ἐγκρῖναι· καί τί τά ἐκ τούτων δηλούμενα.

Ἀπόκρισις. Οἶμαι ὅτι καθ᾿ ἑκατέραν τῶν ἐκδόσεων, ἐπειδή καί τά ἀρχαῖα τῶν ἀντιγράφων

τά δύο περιέχουσιν· εὐσεβῶς δή τις ἐκλαμβάνων, τοῦ ἀποστολικοῦ οὐκ ἀποπεσεῖται σκοποῦ. Κατά μέν τό, Πάντες κοιμηθησόμεθα, οὐ πάντες δέ ἀλλαγησόμεθα, οὕτω χρή νοεῖν, ὅτι πάντες μέν τήν διά θανάτου κοίμησιν ὑπομενοῦμεν· οὐ πάντες δέ τήν δόξαν καί τήν παῤῥησίαν ἀνταλλαξόμεθα· ὅπερ ὁ αὐτός Ἀπόστολος ἐν ἄλλῳ σαφέστερον τίθησι, φάσκων, Εἴπερ καί ἐνδυσάμενοι, καί οὐ γυμνοί εὑρεθησόμεθα. Κατά δέ τό, Οὐ πάντες μέν κοιμηθησόμεθα, πάντες δέ ἀλλαγησόμεθα, οὕτως χρή ἐκδέχεσθαι, ὅτι Πάντες μέν οὐ κοιμηθησόμεθα τήν χρονικήν κοίμησιν, ὥστε δεηθῆναι ταφῆς καί λύσεως τῆς εἰς φθοράν· ἀλλά σύντομον τόν θάνατον οἱ τότε εὑρισκόμενοι ὑπομενοῦσι, μή δεόμενοι χρονικῆς κοιμήσεως, διά τήν (845) παραυτίκα γινομένην ἀνάστασιν· πάντες δέ ἀλλαγήσονται, τουτέστι, τήν ἀφθαρσίαν ἐνδύσονται.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΟΒ΄.

Τί δήποτε τοῦ λέγοντος τοῦ Λουκᾶ ἐν ταῖς Πράξεσι περί τοῦ Παύλου, ὅτι "Ἔσπευδεν, εἰ δυνατόν ἦν αὐτῶ ποιῆσαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς εἰς Ἱεροσόλυμα," φαίνεται γονυκλισίας ποιήσας, ὅ τοῖς κανόσιν ἀπηγόρευται.

Ἀπόκρισις. Οὐ περί αὐτῆς τῆς Πεντηκοστῆς, ἐν ᾗ τό Πνεῦμα κατῆλθε, λέγει· ἀλλ᾿ ἐπειδή αἱ

πεντήκοντα ἡμέραι, ἡμέραι λέγονται τῆς Πεντηκοστῆς, ἔσπευσεν ὁ Παῦλος τήν ἀπό τῆς Πασχαλίας πρώτην ἡμέραν ποιῆσαι εἰς Ἱεροσόλυμα· ὡς δῆλόν ἐστιν, ὅτι ἐν ταῖς νηστείαις ἔκλινε γόνυ.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΟΓ΄.

Τί ἐστιν, "Ὅστις ἐποικοδομεῖ ἐπί τόν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἤ ἄργυρον, ἤ λίθους τιμίους· ξύλα, χόρτον, καλάμην· τό πῦρ αὐτά δοκιμάσει. Εἴ τινος οὖν τό ἔργον μενεῖ ὅ ἐπῳκοδόμησε, μισθόν λήψεται· εἴ τινος δέ τό ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται· αὐτός δέ σωθήσεται, οὕτως δέ, ὡς διά πυρός;"

Ἀπόκρισις. Θεμέλιός ἐστιν ἡ τοῦ Χριστοῦ πίστις. Ἐποικοδομεῖ δέ τις ἐν αὐτῇ, χρυσόν μέν,

τήν θεολογικήν μυσταγωγίαν· ὡς ἄργυρον δέ, τόν διαφανῆ βίον· λίθους δέ τιμίους, τούς εὐσεβεῖς λογισμούς· ξύλα δέ, τήν περί τά αἰσθητά προσπάθειαν· χόρτον δέ, ὁ τήν ἀλογίαν τρεφόμενος· καλάμην δέ, ὁ τήν φθοράν ἐργαζόμενος. Καί ἐπί μέν τῶν ἐχόντων τάς ἀγαθάς πράξεις, ἡ τῆς γνώσεως [διαγνώσεως] ἡμέρα δηλοῖ, ὅτι ἐν πυρί, τουτέστιν ἐν τῷ πνεύματι, γέγονεν ἡ τούτων ἀποκάλυψις. Ἐν δέ τοῖς ἁμαρτάνουσι, τά ἔργα κατακαίονται, τῆς διαγνώσεως διακαιούσης (848) τήν συνείδησιν, καί μειούσης τάς ἁμαρτίας, καί σωζούσης τόν ἄνθρωπον· ζημιούσης δέ τοῦ προλαβόντος