470

μδ΄. Μίξον τῇ ἁπλότητι τήν ἐγκράτειαν· καί σύζευξον τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλήθειαν, καί ὀφθείσῃ δικαιοσύνῃ συνέστιος· ᾗ ὡς ἐπί τραπέζης, ἄλλη πᾶσα φιλεῖ ἐπισυνάγεσθαι ἀρετή.

με΄. Τυφλή τῆς ταπεινοφροσύνης χωρίς ἡ ἀλήθεια. ∆ιά τοῦτο καί τῇ ἀντιλογίᾳ χρῆται παιδαγωγῷ, ἐρεῖσαι μέν αὐτῇ ἐπί τι μοχθούσῃ, μή εὑρισκούσῃ δέ, εἰ μή τό τῆς μνησικακίας ὀχύρωμα.

μστ΄. Ἥθος χρηστόν, ὡραιότητα μαρτυρεῖ ἀρετῆς· μελῶν δέ εὐστάθεια, εἰρηναίαν ψυχήν.

μζ΄. Πρῶτον μέν καλόν, τό ἐν μηδενί μέρει πταίειν. ∆εύτερον δέ, τό μή αἰδοῖ κατακαλύπτειν τό σφάλμα αὐτοῦ· μή τε μήν, ἀναιδεύεσθαι ἐν αὐτῷ, μᾶλλον δέ πατεινοῦσθαι, καί κατηγορούμενον ἑαυτοῦ συγκατηγορεῖν, καί δέχεσθαι ἀσμένως τό ἐπιτίμιον. Τούτου δέ μή γινομένου, ἀνίσχυρον ἅπαν τό τῷ Θεῷ προφερόμενον.

μη΄. Πρός τῇ ἑκουσίῳ κακοπαθείᾳ, χρή καί τήν ἀκούσιον καταδέχεσθαι· τήν ἐκ διαβολῶν λέγω, ζημιῶν τε καί ἀσθενειῶν. Ταῦτα γάρ ὁ μή καταδεχόμενος, ἀλλά δυσπετῶν, ὅμοιός ἐστι τῷ μή μετά ἁλός, μετά δέ μέλιτος μόνου βουλομένου ἐσθίειν τήν ἄρτον αὐτοῦ· ὅς οὐ πάντοτε μέν τήν ἡδονήν ἔχει σύντροφον, τόν δέ κόρον ἀεί γείτονα κέκτηται.

μθ΄. ∆εσπότης ὤν, δούλου σχῆμα περιβαλλόμενος φαίνεται, ὁ τό διεῤῥωγός πλύνων τοῦ πλησίον λόγοις ἐνθέοις ἱμάτιον, ἤ καταῤῥάπτων ταῖς μεταδόσεσι. Σκοπείτω δέ ὁ τοῦτο ποιῶν, μή ποτε διά τό ὡς δοῦλος τοῦτο τελεῖν, προσαπολέσῃ σύν τῷ μισθῷ, καί τό προσόν αὐτῷ τῆς ἐξουσίας διά κενοδοξίας ἀξίωμα.

ν΄. Ὥσπερ ἡ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις πέφυκεν, οὕτω ψυχῆς μέν, ἡ φρόνησις· ἀρετῆς δέ, ἡ ταπείνωσις. Καί θαῦμα, πῶς τά αὐτοτελῆ, τῶν συμβεβηκότων δίχα ἀτελῆ καθεστήκασι.

να΄. Κύριος φυλάξοι τήν εἴσοδόν σου, φησί, καί τήν ἔξοδόν σου· τήν τῶν βρωμάτων δηλονότι καί τῶν ῥημάτων, τῇ ἐγκρατείᾳ. Ἐγκρατῶς γάρ ὁ ἔχων περί τήν τῶν βρωμάτων καί ῥημάτων εἴσοδόν τε καί ἔξοδον, ἐπιθυμίαν μέν τήν ἐξ ὀφθαλμῶν ἀποδιδράσκει· θυμόν δέ τήν ἐξ ἀπονοίας καταπραΰναι, ὧν δεῖ καί πρό πάντων ποιεῖσθαι τήν ἐπιμέλειαν τόν ἀγωνιζόμενον, παντί τρόπῳ σπουδαστέον. Ἐν τούτοις γάρ, τό μέν πρακτικόν ἔῤῥωται· τό δέ θεωρητικόν, ἐστερέωται.

νβ΄. Τινές δέ περί τήν εἴσοδον τῶν βρωμάτων, πολλήν ποιοῦνται τήν ἐπιμέλειαν· περί δέ ἔξοδον τῶν ῥημάτων, ἀμελῶς διατίθενται. Οἱ τοιοῦτοι οὐκ ἐπίστανται πράγειν θυμόν μέν ἀπό καρδίας, ἐπιθυμίαν δέ ἀπό σαρκός, κατά τήν Ἐκκλησιαστήν· δι᾿ ὧν ἡ καθαρά καρδία κτίζεσθαι εἴωθε παρά τοῦ καινουργοῦντος Πνεύματος.

νγ΄. Τό μέν τῶν βρωμάτων ἀπέριττον, περί τήν ἥττω τρυφῆς ποιότητα· τό δέ τῶν ῥημάτων ἀνέγκλητον, περί τήν κρείττω τῆς σιωπῆς ποσότητα εὑρεθήσεται.

νδ΄. Πύρωσον τούς νεφρούς σου ἀσιτίᾳ βρωμάτων, καί ἔτασον τήν καρδίαν σου ἐγκρατείᾳ ῥημάτων, καί ἕξεις πρός ὑπηρεσίαν καλῶν, τό, ἐπιθυμητικόν τε καί θυμικόν.

νε΄. Ἡ μέν τῶν ὑπογαστρίων ἡδονή καταπίπτει ἐν ἀσκουμένοις, τοῦ σώματος παρακμάσαντος· ἔτι δέ παραμένει τοῦ φάρυγγος, τῷ μή φθάσαντι ταύτην ἐνδίκως κολάσαι. Σπουδάσαι οὖν χρή διά τῆς αἰτίου, τοῦ αἰτιατοῦ τόν ὀνειδισμόν ἀποτρίψασθαι, ὡς ἄν μή ξένος ἐκεῖσε τῆς κατά τήν ἐγκράτειαν ἀρετῆς εὑρεθείς, αἰσχυνθῇς.

νστ΄. Ἀναγκαῖον εἰδέναι τόν ἀσκητήν, πότε καί τίσι βρώμασι δεῖ ὡς ἐχθρόν τρέφειν τό σῶμα αὐτοῦ· πότε δέ ὡς φίλον παρακαλεῖν καί πάλιν παραμυθεῖσθαι ὡς ἀσθενῆ· ἵνα μή λάθῃ τά μέν τοῦ ἀσθενοῦς, τῷ φίλῳ· τά δέ τοῦ φίλου παρατιθείς τῷ