Caput II. De Hor.

0405B Vidimus et alium apud Thebaidem venerabilem virum, Hor nomine (Pallad. cap. 9. Or dicitur.) : hic multorum erat monasteriorum pater, qui habitu ipso, honoris videbatur 138 angelici, nonaginta jam agens aetatis annos, barba prolixa, et claritatis canitie splendida, vultu et aspectu ita laetus, ut plus aliquid habere quam in hominis natura est, visio ipsa videretur. Hic prius in ultima cremo plurimis abstinentiae laboribus exercitatus, postremo in vicino urbis monasterium instituit.

In adjacentibus autem habitationis suae locis diversi generis arborum silvas ipse per se plantaria ponendo conseruit, in quibus, ut nobis a plurimis sanctis patribus affirmatum est, ante illius adventum nullum omnino virgultum fuit. Ob hoc autem plantavit hanc silvam, ut ibi fratres, quos inibi congregare 0405C cupiebat, non haberent necessitatem, ligni gratia longius evagandi, habens curam et in his quae ministerio corporis necessaria sunt, sed praecipue salutis eorum ac fidei. Ipse tamen cum esset in eremo, herbis pascebatur, et radicibus quibusdam, et haec ei dulcia videbantur. Aquam vero si quando invenisset, bibebat, orationibus et hymnis occupans omne diei tempus ac noctis. Ut autem ad maturam pervenerat aetatem, apparuit ei Angelus Domini in eremo per visum, dicens: Eris in gentem magnam, et multus tibi populus credetur, et erunt per te quae salvanda sunt multa millia hominum. Quantoscunque autem in hac vita positus converteris ad salutem, super tantos principatum accipies in futuro; et nihil 0405D verearis: numquam enim aliquid tibi deerit eorum stipendiis, quae ad usum corporis requiruntur, quoties 0406A haec poposceris a Deo. Haec cum audisset. ad viciniora loca accedit, et primo solus sub parvo tugurio, quod sibi ipse construxerat, habitare coepit, oleribus compositis vescens solis, interdum etiam post continuata jejunia. Literas primo ignoravit: cum autem de eremo ad haec quae supra diximus, viciniora habitaculis 139 loca accessisset, data est ei divinitus gratia. Et cum a fratribus oblatus ei fuisset codex, quasi olim jam sciens litteras, legere coepit. Collata est ei adversus daemones etiam virtus, ita ut multi ex his, quos urgebant daemones, etiam inviti ad eum raperentur, protestantes summo cum clamore de meritis ejus. Sed et alias quamplurimas sanitates operabatur.

Congregabantur interim ad eum plurimae multitudines 0406B monachorum, inter quos cum etiam nos advenissemus, visis nobis, laetissimus redditur. Cumque salutans nos, orasset more sibi solito, pedes hospitum propriis manibus lavat, et docere nos ex Scripturis, quae ad aedificationem vitae ac fidei pertinent, coepit. Erat enim ei docendi gratia a Deo collata. Cum itaque plurima nobis Scripturarum capitula sapienter disseruisset, rursus ad orationem convertebatur. Consuetudo autem erat ei non prius corporalem cibum sumere, quam spiritalem Christi Communionem acciperet. Quo accepto, post gratiarum actionem adhortari nos etiam ad reficiendum coepit. ipse tamen sedens nobiscum, nunquam cessabat aliquid de studiis spiritalibus commonere. Narrabat ergo nobis tale aliquid: Scio hominem, inquit, 0406C quemdam in eremo, per tres continuos annos nullum sumsisse terrenum cibum: Angelus enim Dei tertia quaque die escam deferebat ei caelestem, et haec ei cibus erat et potus. Et iterum scio hujusmodi hominem, quia venerunt ad eum daemones in specie coelestis militiae, et habitu Angelorum, currus igneos agentes, plurimo apparatu, tamquam magnum aliquem regem deducentes, isque qui ceteris ut rex haberi videbatur, dicebat ad eum: Implesti omnia, o homo, superest ut adores me, et transferam te sicut Eliam. Sed monachus audiens dicebat in corde suo, Quid est hoc? Quotidie ego Salvatorem, qui est Rex meus, adoro: hic si esset ille, quomodo a me hoc exposceret, quod indesinenter me facere sciret? Et post haec respondit ad ipsum: Ego habeo 0406D meum Regem, 140 quem quotidie sine intermissione adoro: tu autem non es rex meus. Et continuo 0407A inimicus ad haec verba nusquam comparuit. Verum haec ille quasi de alio nobis narrans sua gesta, sub alterius persona memorabat. Patres tamen qui aderant, ipsi nobis affirmabant, quod ipse esset, qui haec vidisset et audivisset.

Erat ergo hic magnificus pater, qui inter caetera bona etiam hoc praestabat advenientibus fratribus, et cum ipso habitare volentibus. Faciebat convocari fratres qui secum erant, et in una die advenienti fratri cellulam aedificabat. Erat in hoc opere magna alacritas fratrum, unoquoque eorum festinante lateres convehere, aut lutum porrigere, aut aquam infundere, aut ligna deferre. Ubi vero perfecta fuisset, ipse eam omnibus utensilibus vel necessariis instructam tradebat fratri.

0407B Hic aliquando cum falsus quidam frater ad se venisset, et ut videretur nudus, vestimenta sua occultasset, arguit eum coram omnibus, et in medium quae occultaverat protulit: et ita pertimuere omnes, ut de reliquo nemo auderet coram ipso fallere. Tanta erat in eo virtus animi, et tanta divinae gratiae magnitudo, quam abstinentiae labore et fidei puritate quaesierat. Multitudines autem fratrum cum ipso positae, tanta gratia erant repletae, ut cum ad ecclesiam convenirent, chori Angelorum vestibus ac mentibus resplendentes, ad imitationem Virtutum caelestium, in hymnis et laudibus Dei pervigiles viderentur.