Psalmus LXII.

2. Deus, Deus meus, ad te de luce vigilo. O Deus 0891D omnium creatione, Deus meus secundum praecipuam et singularem dilectionem, vigilo, id est, diligenter studens, et curiosus sum ad te promerendum, atque ad voluntates tuas exequendas. Et hoc de luce, id est, per puritatem bonae conscientiae. De hac vigilatione dictum est in Evangelio: Beatus ille servus, quem cum venerit Dominus, invenerit vigilantem (Matth. 24.) . Puram conscientiam vocat lucem. Sic econtra conscientiam malam dicimus tenebras juxta Apostolum, Fuistis aliquando tenebrae: nunc autem lux in Domino (Ephes. 5.) . Vel vigilo ad te de luce, id est, ex quo habui cognitionem tui, quae est caussa meae vigiliae. Somnus animae, 306 est oblivisci Deum. Talem excitat Paulus dicens: Surge, qui dormis, et exsurge a mortuis, et illuminabit te Christus (Ibid.) . Christus illuminat animas, et facit eas vigilare. Vita ergo nostra et mores nostri debent per Christum vigilare ad Deum. Hujus autem vigiliae 0892A caussam ostendit, cum subjungit: Sitivit in te anima mea, quam multipliciter tibi caro mea. Omnis qui sibi vult aliquid praestari in ardore desiderii, ipsum desiderium sitis animae est. Sunt autem diversa desideria in cordibus hominum. Alius sitit aurum, alius argentum, alius possessionem, alius haereditatem, alius hoc, alius illud. Vix invenitur, qui sitiat Deum. Sed anima, quae sancta est, omnia, quae mundi hujus sunt, tanquam amara respuit: atque ad illam ineffabilem dulcedinem, quae in Deo est, totis desideriis inardescit. Inebriari desiderat ab ubertate domus Dei, ubi est fons vitae, et origo sapientiae. Et caro mea, inquit, sitivit tibi (Psal. 35.) , ut videlicet in ea resurrectione atque immortalitate tibi appareat, quam promisisti. Et hoc quam multipliciter, id est, multo amplioribus causis, quam anima: subjacet enim amplioribus miseriis. Nam spiritus promptus est, caro autem infirma (Matth. 26.) . Et quamvis anima multas tentationes, multas perturbationes sentiat: tamen non ita deficit, ut caro. Modo enim 0892B (Ex Augustino) ex corruptione carnis, si non manducemus, deficimus, et esurimus. Si non bibamus, deficimus et sitimus. Si diu manducemus et bibamus, ipsa diuturna refectio defectio est. Si diu dormiamus, deficimus, et ideo vigilamus. Si diu vigilemus, deficimus: et ideo dormimus. Si diu stemus, fatigamur: et ideo sedemus. Si diu sedeamus, et ibi fatigamur: et ideo surgimus. Nullus ergo nostrae carnis status est. Modo de infantia transit ad pueritiam, de pueritia ad adolescentiam, de adolescentia, ad juventutem, de juventute ad senectutem, de senectute ad senium, de senio ad mortem. Non stat aetas nostra: ubique fatigatio, ubique corruptio. Caro itaque, quam multipliciter fatigatur, tam multipliciter sitit a Deo infatigabilem incorruptionem. Ubi sitit?

3. In terra deserta, invia et inaquosa. Idest, in hoc seculo, quod est terra deserta, quantum in se est, ab omni bono non habens viam veritatis, nec refrigerium verae salutis. Misertus est autem Dominus 0892C nostri in hoc deserto. Veritas de terra orta est, et terra nostra dedit fructum suum. Factus est via Dominus noster Jesus Christus. Dedit nobis aquam in deserto, praedicatores suos implens Spiritu Sancto, ut fiat in eis fons aquae salientis in vitam aeternam. Haec habemus hic. Sed non sunt de deserto. Ideo proprietatem deserti prius commendavit psalmus, ut et tu cum audisses in quo malo esses, si quas habere hic posses consolationes, fructus, vel viae, vel aqua, non tribueres deserto, sed illi qui te visitare dignatus est in deserto. Nisi primo quis sitiat in isto malo in quo est, nunquam pervenit ad bonum, quod Deus est. Sic in sancto apparui tibi, id est, talem me paravi, quem tu deberes respicere: per hoc scilicet, quod sunt in sancto desiderio, sive proposito: ut viderem virtutem tuam et gloriam tuam. Id est, ut intelligerem Filium tuum in quo est omnipotentiae virtus (quia per ipsum facta sunt omnia ((Joan. 1.)) ) et gloria divinitatis. Hanc virtutem, et gloriam modo vident per fidem, hi qui habent 307 sanctificatum 0892D cor: postmodum visuri sunt per speciem. Adhuc reddit aliam caussam, quare vigilaverit et sitierit dicens:

4. Quoniam melior est misericordia tua super vitas. Multae (Ex Augustino) sunt vitae humanae, sed Deus unam vitam promittit. Et non illam dat nobis propter merita nostra, sed propter misericordiam suam. Alius sibi eligit vitam negotiandi, alius feneraudi, alius rusticandi, alius militandi, alius illam, alius illam. Diversae sunt vitae, sed melior est misericordia tua super vitas nostras. Melius est quod das correctis, quam quod diligunt perversi. Unam vitam donas, quae praeponatur omnibus nostris, quascumque in mundo eligere potuerimus. Vel aliter: Multae sunt sanctorum vitae in hoc saeculo. Alius Deo servit in conjugio, alius per continentiam, alius per communem vitam, alius per solitariam, alius per activam, alius per contemplativam: diversi diverso 0893A modo, secundum mensuram gratiae quae unicuique data est a Deo (Rom. 12.) . Quantumcumque quisque perfecte vivat, quam sancte et pure Deo serviat; tamen ad caeleste regnum non perducitur, nisi divina misericordia cum bonis operibus adjungatur. Dicatur ergo recte: Quoniam melior est misericordia tua super vitas; ideo Labia mea laudabunt te, idest, laudabilem te aliis praedicabo. De tanta enim pii Domini misericordia ne ingrati simus, laudes et gratias quas possumus referre debemus. Unde adhuc subjungit:

5. Sic benedicam te in vita mea, et in nomine tuo levabo manus meas. Quid est sic? Ut misericordiae tuae tribuam vitam meam, in qua te laudo, non meritis meis. Vel sic laudabunt te labia mea, ut etiam benedicam te in vita mea, idest, per totam vitam meam. Sic enim digne Deum quisque laudat, quando cum labiis vita concordat. Manus autem levare, est respectu supernae patriae bona opera exercere. In nomine (inquit) tuo, idest, ad honorem 0893B et gloriam nomnis tui. Juxta quod alibi dicitur, Non nobis, Domine, non nobis, sed nomini tuo da gloriam (Psal. 113.) . Et ut labiis digne laudare, et recte vivendo ac bene operando Deum benedicere valeat; impinguari dono suae gratiae postulat, cum subjungit:

6. Sicut adipe et pinguedine repleatur anima mea: et labiis exultationis laudabit os meum. Adeps proprie vocatur pinguedo illa, quae est interius circa vitalia. Significat caritatem Dei diffusam in cordibus nostris per Spiritum sanctum, qui datus est nobis (Rom. 5.) . Pinguedo quae est in membris exterioribus, designat alacritatem animae ipsius, quae facit corpus alacriter bene operari. Non enim placet Deo macra anima, sicut nec dicebatur placere in sacrificio veteri macra hostia. Ideo autem positum est, scilicet, ut intelligamus hoc significative dictum, videlicet non carnalem pinguedinem postulare, sed spiritualem. Non eam quae in carne est, sed quae 0893C in anima. Sicut adipe ergo et pinguedine anima repletur, quando et caritas est in mente, et foris affectus: atque hilaritas spiritualis apparet in actione. Hilarem enim datorem diligit Deus (2. Cor. 9.) . Unde et labiis exultationis laudare se Deum perhibet, quia in Domini servitute, atque in ipsius laude non tristitia, sed gaudium haberi debet. Hinc nos alibi Spiritus sanctus admonet in psalmo: Servite Domino in laetitia (Psal. 99.) . 308 Nec solum laus Dei debet in ore esse, sed etiam in meditatione et opere, unde et subditur:

7. Si memor fui tui super stratum meum in matutinis meditabor in te. Stratum suum quietem dicit. Saepe quando quieti sunt homines, per quietem dissolvuntur et obliviscuntur Deum: Haec sancta anima in quiete sua Deum reminiscitur. Unde constat quia et in actionibus suis in Deo meditabitur. Si memor fui tui super stratum meum, idest, quando quietus fui, meditabor in te, idest, in operibus lucis. Digna enim debemus operari, tamquam in luce: 0893D quia non sumus noctis ac tenebrarum, sed Filii Dei ac lucis (1. Thess. 5.) . Hinc nos Apostolus admonet, ut in die honeste ambulemus (Rom. 13.) . Et Dominus in Evangelio; Luceat (inquit) lux vestra coram hominibus, ut videntes opera vestra bona, glorificent patrem vestrum qui in caelis est (Matth. 5.) . Commendat autem gratiam Dei, cum subjungit:

8. Quia fuisti adjutor meus. Etenim nisi Dominus adjuvet bona opera nostra, impleri a nobis non possunt. Ecce jam ostendit Ecclesia se esse securam in deserto, per adjutorium gratiae Dei. Unde exultans dicit: Et in velamento alarum tuarum exultabo. Hilaresco in bonis operibus: quia supra me est velamen alarum tuarum, idest, refrigerium et protectio virtutum. Nec solum exultabo, sed jam affectu et desiderio.

9. Adhaesit anima mea post te. Non ita ut praecedat, veluti Petrus, cum dixit Domino: Propitius tibi esto 0894A ne fiat istud. Propterea repulsus audivit: Vade retro, sathana. Non enim sapis quae Dei sunt, sed quae sunt hominum (Matth. 16.) ; sed ita adhaesit, ut sit post te, idest, ut te sequatur assidue, et obediat tibi. Et quia sic adhaesit, Me suscepit dextera tua, idest, virtus et gratia tua in magnam dignitatem a dejectione in qua eram propter peccatum, me sustulit: vel suscepit me gratia tua ad dexteram tuam collocandum. Aut potest hoc specialiter accipi de nostro capite, qui post resurrectionem et ascensionem ad dexteram patris collocatus est. In persona cujus adhuc subditur:

10. Ipsi vero in vanum quaesierunt animam meam. Judaei quaesierunt perdere animam Christi (Joan. 11.) , sed in vanum: quia non potuerunt implere quod voluerunt. Unde haec poena praedicitur eis ventura, quae subinfertur: Introibunt in inferiora terrae: ((vers. 11.)) tradentur in manus gladii, partes vulpium erunt. Ducti enim sunt in captivitatem usque ad inferiores terras, expugnati sunt ab hostibus, et traditi 0894B in potestatem pugnatorum: divisi scilicet per partes a regibus et principibus saecularibus, qui propter calliditatem et astutiam dicti sunt vulpes. Hinc est quod Herodem regem ipse Dominus appellat vulpem. Ite, dicite (inquit) vulpi illi (Matth. 13.) . Sed his ita dispersis, de rege nostro quid subjungat, audiamus:

12. Rex vero laetabitur in Deo. Ille qui a salute rex dicendus est, qui est rex regum et dominus dominantium, qui nos regit secundum bonos mores et virtntes, cujus regni non erit finis (Apoc. 1. et 19.) . Talis rex laetabitur, in illa vero incommutabilitate quae est in Deo, scilicet in divinitate paterna. Laudabuntur etiam omnes qui jurant in eo, idest, laudabiles apparebunt per ipsum omnes, qui fidem Dei promittunt, et servant: quia animas suas illi vovent, et reddunt. 309 Magna quidem laus erit sanctis, quando ab ipso Domino audient in judicio; Esurivi, et dedistis mihi manducare. Sitivi, et dedistis 0894C mihi bibere, et alia hujusmodi. Et iterum: Venite, benedicti Patris mei, percipite regnum quod vobis paratum est ab origine mundi (Matth. 25.) . Rege itaque cum militibus suis in magno gaudio constituto, pars adversa confundetur, de qua et subditur: Quia obstructum est os loquentium iniqua. Quanta (Ex Augustino) iniqua locuti sunt Judaei! Quanta mala dixerunt Pagani, qui propter idola Christianos sunt persecuti! Cum putant quod possunt finiri Christiani, creverunt, et ipsi finiti sunt. Obstructum est os eorum. Jam non audent loqui adversus Christum. Quod tamen in judicio perfectius adimplebitur, quando regem nostrum regnare videbunt. Et Deum negare non poterunt, quando aspicient sanctos stare in magna constantia adversus eos qui se angustiaverunt: quando eos quos aliquando habuerunt in derisum, computari videbunt inter filios Dei (Sap. 5.) . Tunc quippe iniquorum os obstructum erit, quando jam quid dicere valeat, non habebit. Studeamus ergo de luce vigilare ad Deum, atque 0894D in hoc arido deserto sitire fontem vitae. Sit in sancto desiderio cor nostrum. Laudent et benedicant Deum labia nostra, vita nostra, opera nostra. Sit pinguedo caritatis in corde, hilaritas in actione. Memores simus Dei vespere et mane. Sit gaudium nostrum in ipso. Adhaereat illi anima nostra toto desiderio: caveamus exemplum pravorum, qui pereunt: quatenus cum rege nostro Jesu Christo in caelesti regno gaudere et regnare possimus. Haec est utilitas psalmi.