66 Psalmus XV.

1. Conserva me, Domine, quoniam speravi in te. Non erat ei necessarium, quod pro se oraret: nam in eo, quod Deus erat, conservare seipsum poterat. Sed sicut incarnari venit pro nobis, ita pius Redemptor orare dignatus est pro nobis, transfigurans nos in sua persona; quia unum corpus fieri voluit, cum sua Ecclesia. Pro infirmantibus ergo membris suis, quae transformat in se, dicit: Conserva me, Domine, quoniam speravi in te. Nos enim qui puri homines sumus, et per peccatum perditi, conservari a Domino indigemus. Ipse enim est spes nostra, ipse est Deus noster. Nos indigemus ejus auxilio, non ipse nostro. Unde sequutus adjunxit:

2. Dixi Domino, Deus meus es tu, quoniam bonorum meorum non eges. Quod prius Pater per Filium suum nos redemit, sola charitate hoc fecit, non necessitate. 0696D Perfecta enim ejus gloria, nec augeri potest, nec minui. Unde magis debemus Dominum Deum nostrum, et ore confiteri, et corde credere, atque in ipso sperare, et ab ipso salutem quaerere, qui bona quidem nostra non quaerit, imo sua nobis largitur. Unde et subditur:

3. Sanctis, qui sunt in terra ejus, mirificavit omnes voluntates meas in eis. Sanctis (Ex Augustino) qui in terra viventium spem suam posuerunt, civibus patriae coelestis, quorum conversatio spiritualis per anchoram spei in illa patria figitur, quae recte Dei terra 0697A nominatur, quamvis in his terris carne versentur. His sanctis miras fecit omnes voluntates meas, in provectu eorum qui senserunt, quid eis profuerit et humanitas meae divinitatis, ut morerer, et divinitas humanitatis, ut resurgerem. Et notandum, quod postquam ait, Mirificavit voluntates meas, protinus adjungit, in eis: ex quibus verbis colligendum est, ita voluntates suas sanctis miras ostendisse, ut easdem in ipsis faceret permanere. Neque enim sancti esse potuissent, si ab ejus voluntatibus cognitis discrepassent. Quod satis evidenter ex verbis sequentibus apparet, quibus dicitur:

4. Multiplicatae sunt infirmitates eorum: postea acceleraverunt. Quanto enim patet divina voluntas, tanto multiplicius apparet humana infirmitas. Ex regula enim supernae justitiae deprehenditur fortitudo pravitatis nostrae. Hinc est, quod sancti viri quanto subtilius divina percipiunt, tanto districtius propria peccata plangunt: atque ex percepto superno lumine cognoscunt, quid in seipsis debeant emendare: et 0697B ideo dicitur, Postea acceleraverunt. Unde enim propriam cognoscunt infirmitatem, inde citius festinant ad salutem. Et quia infirmos et peccatores humiliter se confitentur, ideo se a coelesti medico sanari promerentur: propterea adjunctum est: Non congregabo conventicula eorum de sanguinibus; nec memor ero nominum eorum per labia mea. Quid sanguinum nomine, nisi peccata signantur? Unde scriptum est: Caro et 67 sanguis regnum Dei non possidebunt (1. Cor. 15.) . Et bene ait, conventicula: Non enim omnes, qui vitiis subjacent, unam in peccatis voluntatem habent; nam alii conveniunt ad rapinam, alii ad avaritiam, alii ad luxuriam, alii ad superbiam. Quot sunt varietates vitiorum, tot sunt diversitates conventiculorum. Sed pius Dominus conventicula eorum de sanguinibus non congregat, quia conversos ad poenitentiam in judicio non accusat. Quae sunt autem nomina eorum, quorum non memor erit, nisi ea nomina, quae peccando sibi acquisierunt? Qui enim adulterium 0697C perpetrat, non immerito adulter dicitur: qui rapinam, raptor; qui perjurium, perjurius; qui superbiam, superbus. Haec nomina non reminiscitur, si culpae, pro quibus sunt nomina, corrigantur. Unde scriptum est: Dissimulans peccata hominum propter poenitentiam (Sap. 1.) . Hinc Apostolus ait: Si nos ipsos judicaremus, non utique judicaremur (1 Cor. 11.) . Quia ergo hi in haereditatem Domini transferuntur, ut et ipse Dominus sit haereditas eorum, recte subjungitur:

5. Dominus pars haereditatis meae et calicis mei, tu es qui restitues haereditatem meam mihi. Possidebunt mecum haereditatem ipsum Dominum. Eligant (Ex Augustino) sibi alii partes, quibus fruantur, terrenas et temporales: portio Sanctorum Dominus est aeternus. Bibant alii mortiferas voluptates: portio calicis mei, Dominus est. Tu restitues mihi haereditatem meam: ut nota sit et his, quos libero claritas, quae erat apud te, priusquam mundus fieret. Destructa erat haereditas 0697D Domini, quando humana natura et vitiis corrupta, et a diabolo tenebatur possessa. Missus est Salvator, deleta sunt peccata, restitutum est liberum arbitrium, ejectus est princeps hujus mundi foras, sanata est infirmitas, restituta haereditas. Unde et subditur:

6. Funes ceciderunt mihi in praeclaris: etenim haereditas mea praeclara est mihi. Sicut nos dividimus haereditatem nostram funibus, sic Deus fide, spe et caritate divisit haereditatem suam. Super quos ceciderunt isti funes, ipsi in haereditatem Domini pervenerunt. Non autem ceciderunt nisi in praeclaris, quibus magis placuit coelestis claritas, quam terrena: spirituales virtutes plusquam temporales honores. Multi in hoc mundo divitiis florent, potentia praeminent, honoribus gaudent, gloria temporali fulgent: habent claritatem, sed non permanentem. Qui autem terrena despiciunt, qui supernam gloriam appetunt, 0698A qui ad gaudia spiritualia inardescunt: isti proculdubio praeclari sunt. Unde nunc ait: Etenim haereditas mea praeclara est mihi. Et bene ait, Mihi. Non enim illis est praeclara haec spiritualis haereditas, quibus non est cognita. Si enim cognoscerent hanc, quam diligunt, claritatem: falsam non amarent. Gratias ergo Domino debent agere hi, qui ipsius dono valent invisibilia intelligere: et ideo apte subjungitur:

7. Benedicam Dominum, qui tribuit mihi intellectum. Quod ait, Mihi, intelligere debemus membra sua, quae illi conjuncta sunt in unitate corporis. Hoc quod Dominus non cognoverunt, quod contemptis temporalibus, spiritualia intellexerunt, non eorum virtus fuit, sed donum Dei. Unde cum diceret Petrus: Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. 16.) , ne hunc intellectum 68 sibi attribueret, statim audivit: Beatus es Simon Bar-Jona, quia caro et sanguis non revelaverunt tibi, sed Pater meus, qui est in coelis (Ibidem) . Ideo propheta alibi postulat, dicens, Da mihi intellectum, et scrutabor legem tuam (Psal. 0698B 118.) . Sed jam Dominica passio nobis commendatur, cum subditur: Insuper, et usque ad noctem increpuerunt me renes mei. Insuper ex hoc benedicam Dominum, quod renes mei, id est Judaei, ex quorum renibus patres mei, et ex quorum carne natus sum, increpando et blasphemando usque ad mortem, et in infernum ire compulerunt. Et bene ait, Insuper. Superior enim virtus est Dominum benedicere in adversis, quam in prosperis. Cum Deus bona sua largitur hominibus, solent benedicere boni et mali. Cum flagella irrogat, murmurant quidem mali, sed benedicunt boni. Ad hoc ergo nos iste versus instruit, ut laudemus Deum in donis suis, ne ingrati simus: et insuper in flagellis, ut perfecti simus: ut impleatur in nobis, quod in alio psalmo legimus: Benedicam Dominum in omni tempore (Psal. 33.) .

8. Huic sententiae concordant verba, quae sequuntur. Ait enim: Providebam Dominum in conspectu meo semper: quoniam a dextris est mihi, ne commovear. 0698C Beatus homo, qui Deum semper providet in conspectu suo. Hic neque extollitur in prosperis, neque frangitur in adversis. In cunctis, quae agimus, quae loquimur, quae cogitamus, si Deum semper providemus, non offendimus. Hinc scriptum est, In omnibus viis tuis cogita illum (Prov. 3.) . Recte autem a dextris Filii dicitur esse Pater: quoniam aequalis Patri est Filius. Inde virtutem traxit, ut per humanam formam in passione positus commoveri nequaquam posset. Quod si exemplo nostri Redemptoris Dominum in conspectu nostro semper providemus, ut neque amore, neque timore alicujus rei ab ejus voluntate discordemus: erit utique a dextris nobis, ne commoveamur. Ipse enim ait, Ecce ego vobiscum sum omnibus diebus, usque ad consummationem saeculi (Matth. 28.) .

9. Propter hoc laetatum est cor meum, et exultavit lingua mea: insuper et caro mea requiescet in spe. Quid per laetitiam cordis et exultationem linguae, nisi interior atque exterior laetitia commendatur? Qui Deum 0698D a dextris habet, laetari debet intus in conscientia, foris in lingua. Hinc alibi dicitur, Laetetur cor quaerentium Dominum (Psal. 104.) . Quod autem dicit, Et caro mea requiescet in spe: corpus Dominicum mortuum, atque in sepulcro positum, et tertia die resurrecturum significat. Quod si nos spiritualiter laetamur, et caput nostrum per passionem imitamur, spem certam habemus, quoniam simul cum ipso resurgemus (1. Thess. 3.) .

10. Quoniam non derelinques animam meam in inferno: nec dabis sanctum tuum videre corruptionem. Nec animam meam in inferis permansuram dabis, neque sanctificatum corpus (Ex Augustino) , per quod et alii sanctificandi sunt, corrumpi patieris. Et hoc dispositio, et gratia omnipotentis Dei fuit, ut anima Christi, nec diu in inferno moraretur, nec corpus ejus tandiu esset in terra exanime, ut corrumperetur. 0699A Si enim distulisset, tota nostra spes deperisset. Resurgere ergo sine dilatione voluit, atque ejusdem suae resurrectionis testes homines habere, sicut scriptum est, Et multa corpora 69 sanctorum qui dormierant, cum ipso resurrexerunt (Act. 1. et 10.) ; ut nos talibus testimoniis confirmati veram resurrectionem in nobis tam corporis quam animae crederemus: si nos membra ejus effecti, viam quae ducit ad patriam teneamus. Unde subditur:

11. Notas mihi fecisti vias vitae: adimplebis me laetitia cum vultu tuo: delectationes in dextera tua usque in finem. Prius ipsum caput vitae vias novit, quas nobis et factis ostendit, et verbis praedicavit. Quae sunt viae ejus, quibus ad vitam tendimus, nisi humilitas, caritas, patientia, obedientia, et caeterae virtutes? Ad has vias nos admonet propheta dicens: Parate viam Domini, rectas facite semitas ejus (Isai. 4.) . Hinc ipsa Veritas ait, Venite ad me omnes qui laboratis, et onerati estis, et ego vos reficiam (Luc. 3.) . Bene ergo ait, Adimplebis me laetitia cum vultu tuo. Non enim est plena laetitia 0699B cum isto mundo. Unde scriptum est, Vae vobis qui ridetis nunc (Luc. 6.) . Non est hic plena laetitia neque bonis neque malis. Nam utrisque et tribulatio communis est. Sancti viri etsi gaudent in spe, gemunt adhuc in tribulatione. Sed tunc pleni erunt laetitia, quando Deum videbunt facie ad faciem (1. Cor. 13.) , Et delectationes in dextera eorum usque in finem: quia hi qui a dextris ejus erunt, sine fine gaudebunt. Quorum delectationes erunt de Domini visione, de societate angelorum, de beata immortalitate, de aeterna felicitate. Studeamus ergo vitae vias observare, quatenus ad tantam laetitiam, et ad tantas delectationes valeamus pervenire.