Psalmus XXVII.

1. Ad te, Domine, clamabo, Deus meus, ne sileas a me: ne quando taceas a me, et assimilabor descendentibus in lacum. Merito Dominum eum vocat, cui subjecta est omnis creatura: sicut scriptum est, Omnia serviunt tibi (Psal. 118.) . Qui cum sit omnium Deus per creationem, proprie Filius Dei per naturam, vel specialiter Ecclesiae per gratiam: ad quem clamare est toto desiderio, toto affectu orare. 0742C Ne sileas (inquit) a me: quantum ad exteriorem eruditionem. Et ne aliquando taceas a me, quantum ad interiorem inspirationem. Oportet enim ut misericors Deus, sicut pro salute humani generis olim locutus est in Prophetis, novissime autem in Filio suo (Hebr. 1.) : sic et nunc non sileat, sed per ejus vicarios verbo et gratia informatos incessanter nobis loquatur, nos erudiat, nos aspiret. Et si, inquit, tacueris, Assimilabor descendentibus in lacum. Si tacuisset Christus, similis apparuisset caeteris mortalibus. Sed quia in eo Deus locutus est, propterea dixit ei Petrus, Verba vitae aeternae habes (Joan. 6.) , et, Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. 18.) . Fides enim ex auditu, auditus autem per verbum Christi (Rom. 10.) . Rursus si taceat a doctoribus Ecclesiae, ejus tacere, nostrum perire est. Aliter, per hoc quod ait, Clamabo: notat se incessanter clamare ad Dominum toto tempore obedientiae suae. Per hoc quod subjungit, Ne sileas, notat affectionem piam inter 0742D Deum et hominem: quia ex quo homo clamare incipit, Deus audit. Hebraica veritas non habet hoc, nequando taceas a me; sed LXX. Interpretes addiderunt, nec tamen sine caussa: sed per hoc dant nobis intelligere eum clamasse de prima et secunda clarificatione. Prima clarificatio est ante resurrectionem, cum fuit immunis ab omni peccato, et per eum Deus miracula fecit, quae nemo alius facere potuit. Secunda clarificatio fuit in resurrectione, qua ejus humanitas impassibilitatem et immortalitatem suscepit. Et si sileas 122 remotus a me, tunc assimilabor, idest, similis ero descendentibus in lacum, idest, in hujus mundi miseriam. Si enim homo Dominicus a praesidio divini Verbi sibi uniti desereretur, similis utique aliis hominibus inveniretur. Bene dicit, Descendentibus: 0743A quia maximus descensus est a Deo deviare, et se ad hujus mundi miserias inclinare. Ascensus vero, relictis his miseriis, ad bona perpetua festinare. Ideo subjungit:

2. Exaudi, Domine, vocem deprecationis meae dum oro ad te, dum extollo manus meas ad templum sanctum tuum. Duo praetendit, pro quibus digne debeat exaudiri, dicens, Dum, idest, quia oro ad te. Et quia extollo manus meas in cruce, ad templum, idest, Ecclesiam construendam, ut sit templum sanctum Dei. Magnum meritum exauditionis fuit incarnatio et passio Redemptoris, qui factus est (ut Apostolus ait) propitiatio pro peccatis nostris in sanguine suo (1. Joan. 2.) , quo lavaret nos a peccatis (Apocal. 1.) , et aptaret sibi Ecclesiam non habentem maculam aut rugam (Ephes. 5.) . Attende et tu caput tuum: exemplo ejus disce orare, disce tolerare, disce amare. Extende manus tuas ad templum. Extende te ad bonam operationem propter regnum Dei. Audi et ora quod sequitur:

0743B 3. Ne simul trados me cum peccatoribus, et cum operantibus iniquitatem ne perdas me. Cum peccatoribus quidem fuit Christus: quia Verbum caro factum est, et habitavit in nobis (Joan. 1.) , et cum impiis deputatus est (Isai. 53.) . Sed tamen traditus simul cum peccatoribus non est, ut et ipse esset peccator: quia peccatum non fecit, nec inventus est dolus in ore ejus (1. Petr. 2.) . Descendit in infernum, ubi descendunt impii. Sed cum operantibus iniquitatem non periit, quia et si ab iniquis occisus est, a morte tamen resurrexit, et nos moriendo redemit. Et sic mors illa non perditio, sed vita fuit. Ora et tu, ne simul tradaris cum peccatoribus, ne eorum cum quibus habitas, pravis moribus corrumparis, et cum operantibus iniquitatem, ne perdaris: ne videlicet cum iniquis in aeternum pereas, quorum persecutionem temporaliter toleras. Et non solum sunt iniqui actu, sed etiam in lingua. Nam subditur, Qui loquuntur pacem cum proximo suo. Qui dixerunt, Scimus 0743C quia a Deo venisti magister (Joan. 11.) . Mala autem in cordibus eorum. Cogitabant enim, ut Jesum dolo tenerent et occiderent (Matth. 26.) . Christus Judaeorum proximus dicitur (Matth. 15.) , et secundum carnem, quia de germine eorum fuit: et secundum hoc, quod eis misericordiam facere venerat (Rom. 1.) . Juxta quod de Samaritano in Evangelio legitur, quia proximus dicitur illi qui in latrones incidit, quia misericordiam ei fecit (Luc. 10.) . Quam multi tales inveniuntur in Ecclesia Dei, qui persequuntur adhuc corpus Christi (Rom. 12.) . Hi sunt qui veniunt in vestimentis ovium, intrinsecus autem sunt lupi rapaces (Matth. 7.) . Et quia ipsi tales sunt:

4. Da illis secundum opera eorum. Et secundum modum culpae, sit retributio poenae. Sed dicit aliquis, Bona fuerunt opera eorum, etiam cum Christum occiderunt: quia sic humanum genus redemtum est. Ideo sequitur: Et secundum nequitiam adinventionum ipsorum. Ac si diceret, 123 Non dico ut secundum 0743D utilitatem, quae ex eorum operibus processit, reddatur eis: sed secundum nequitiam, quam se ad utilitatem suam invenisse putaverunt. Non enim ideo Christum occiderunt, ut genus humanum redimeretur: sed ne illi locum et gentem amitterent. Qua in re notandum est, quod eadem actio secundum diversas intentiones et bona dicitur, et mala. Nam Filium suum, quem Deus Pater tradidit, tradiderunt Judaei. Una ex utraque parte fuit actio: sed intentio diversa. Nam ad hoc tradidit eum Pater, ut nos resurgendo salvaret. Ad hoc tradiderunt eum Judaei, et morte turpissima condemnandum curaverunt, ut penitus deperiret. Non ergo justitia aut injustitia in actione est, sed in voluntate. Sequitur ergo, Secundum opera manuum eorum tribue illis: redde retributionem eorum ipsis. Quid per opera manuum eorum, voluit designari, nisi excellentem iniquitatem, quam 0744A fecerunt in mortem Domini? Cum apponit manum post opera, ostendit illos magnum studium et affectionem ad illud opus adhibuisse. Quod dicit manuum, tractum est ab artifice: quia illa opera vult dici suarum manuum, quae studiose fecit. Bene autem dicit, retributionem: quia cum Christus eis bona fecisset, ipsi ei malum retribuerunt. Ac si aperte dicat: Sicut ipsi retribuerunt mihi malum, redde ipsis malum similiter. Et merito:

5. Quoniam non intellexerunt opera Domini. Scilicet illa quae in Lege mystice scripta sunt, sive illa quae occulte postmodum operatus est per Filium suum: sicut est quod eum incarnari fecit de Virgine, quod eum pro nostra redemtione misit. Et in opera manuum ejus. Idest, in manifesta opera, subaudis, non intellexerunt. Hebraei habent, Non inspexerunt in opera manuum ejus. Quae sunt illa? Quod infirmos curabat, leprosos mundabat, mortuos suscitabat, et alta multa miracula, quae per Filium suum faciebat Pater. Hinc Veritas Judaeis aiebat. Si mihi non creditis, 0744B vel operibus credite. Opera enim quae ego facio testimonium perhibent de me (Joan. 10.) . Excusabiles autem invenirentur in occultis, sed non invenirentur in apertis. Quia ergo in opera manifesta non intellexerunt, ut mente perciperent divina; ideo sequitur: Destrues eos, spiritualiter et corporaliter: sicut fuit in destructione Titi et Vespasiani. Et Propheta praevidens illam destructionem esse irreparabilem, addidit: Et non aedificabis eos, ulterius. In aliis enim destructionibus reparaverat eos Deus, ut in destructionibus Babylonis, et in captivitate Aegypti. Vel etiam si spiritualiter essent destructi, ut si sub aliquo duce essent idololatrae, per alium ducem Deus eos ab idololatria liberabat. De hac autem novissima excaecatione spirituali, non reparabuntur usque in finem: quando eorum reliquiae salvabuntur: corporaliter vero numquam restituentur. Ab hoc versu incipit agere gratias de sua exauditione. Ait enim,

6. Benedictus Dominus, quoniam exaudivit vocem 0744C deprecationis meae. Quotiens exaudimur a Domino, debemus illum benedicere. Non enim habet homo quid tribuat Deo pro tantis 124 ejus beneficiis, nisi benedictionem et laudem. Nemo autem donis Dei fit beatus, si donanti existit ingratus. Sic autem colitur a nobis Pater luminum, a quo omne datum optimum et omne donum perfectum descendit: scilicet sacrificio laudis et actionibus gratiarum.

7. Non tantum exaudivit de removendis malis, sed etiam, Dominus est adjutor meus, ad bene operandum: Et protector meus, ne laedar a telis persequentium. Et in ipso speravit cor meum; idest, intentio mea: speravit autem de resurrectione. Et ideo, Adjutus sum. Ad hoc nos adjuvat in bono, et protegit in malo omnipotens Deus, ut spem nostram constituamus in ipso. Quanto autem fidentius in ipso speramus, tanto ab ipso adjuvamur uberius. Unde fit, ut per Dei adjutorium spes in nobis generetur, et deinde per spei meritum Dei adjutorium augeatur. Et ostendit in quo adjutus sit Deus. Et refloruit caro mea. 0744D Ante floruerat Christi caro, cum fuit immunis ab omni peccato: refloruit quando impassibilitatem et immortalitatem resurgendo suscepit. Propterea sequitur: Et ex voluntate mea confitebor illi. Voluntariam confessionem diligit Deus: coacta autem servitia non recipit. Unde scriptum est, Servus non manet in domo in aeternum, filius manet in aeternum (2. Cor. 9. Joan. 8.) . Servus est qui servit ex timore, filius est qui obedit ex amore. Ille a coelesti domo excluditur, quia servus est. Iste introducitur, quia filius est. Confiteamur ergo Domino tota voluntate, toto affectu: ut tanquam devoti filii consequamur haereditatem Dei. Illi namque debetur recte confessio, de quo subditur,

8. Dominus fortitudo plebis suae. Idest sibi devotae. Fortitudo Dei in eo est, quia homines de diaboli jugo 0745A eripit, et suos facit. Et ipse est protector salvationum Christi sui. Idest, illorum qui per Christum salvati sunt. Et hic manifeste notat, quod mysteria Christi prosunt hominibus ad salutem. Et quia Dominus est fortitudo plebis, ergo, Domine, fac quod tuum est.

9. Salvum fac populum tuum, Domine. Eripiendo de inimicorum potestate, dirigendo ad fidem. Et benedic, dando incrementum virtutum ipsi facto: Haereditati tuae: et rege eos, Secundum mores et virtutes: Et extolle illos, De virtute in virtutem, usque in aeternum. Idest, donec perveniant ad aeternitatem.