Psalmus XXIX.

2. Exaltabo te, Domine, quoniam suscepisti me. Ampliabo nomen tuum per multas gentes, quoniam humanitatem meam Verbo tuo unisti. Nec delectasti, id est, nec delectari fecisti inimicos meos super me. Quia licet putarent se esse in passione super me, tamen illud gaudium in tristitia est conversum. Quod dicitur modo ex persona fundamenti, postmodum dicetur ex persona universae domus. Jam facta est dedicatio domus in capite, tanquam dedicatio fundamenti. 0747C Domus, id est, Ecclesia adhuc fabricatur: postea dedicabitur. Tunc apparebit gloria populi Christiani, quae modo latet. Saeviant modo inimici. Exultent in fabricatione domus: confundentur in dedicatione. Tunc enim stabunt justi in magna constantia adversus eos, qui se angustiaverunt. Dicent autem inter se poenitentes, et prae angustia spiritus gementes, Quid nobis profuit superbia (Sap. 5.) ? et divitiarum jactantia, quid contulit nobis? Transierunt omnia illa tanquam umbra. Et quid dicunt de justis? Quomodo computati sunt inter filios Dei, et inter sanctos sors illorum est? tunc implebitur, quod modo dicitur, Nec delectasti inimicos meos super me.

3. Domine Deus meus, clamavi ad te. Clamavit, cum dixit, Pater, clarifica filium tuum (Joan. 12.) . Et sanasti me. Erat enim infirmus pro parte carnis. Sanavit igitur eum Pater, quia resuscitando 128 ipsam carnem immortalem et incorruptibilem fecit. Audi Apostolum, Vide veram sanitatem. Absorpta 0747D est (ait) mors in victoria. Ubi est mors aculeus tuus? Ubi est contentio tua (I. Cor. 15.) ? Subjungit aliam causam, qua debeat Dominum exaltare.

4. Domine, inquit, eduxisti ab inferno animam meam. Exspoliavit enim infernum, et animas Sanctorum secum in caelo duxit. Salvasti me a descendentibus in lacum. Id est, ex manibus Judaeorum me liberasti, qui sua sponte in infernum et mortem et fauces diaboli descendunt. Et quia ejus liberatio ad communem pertinet salutem, ideo nos admonet dicens:

5. Psallite Domino sancti ejus, et confitemini memoriae sanctitatis ejus. Ac si dicat, Vos per meam liberationem facti sancti ejus, psallite Domino: benedicite operando, et confitemini ore et corde, memoriae illius. Obliti enim eratis eum, sed ipse vos non est oblitus (Isai. 49.) . Quod autem vestri memor extitit, non ex vestra, sed ex illius sanctitate processit. Et ex hoc etiam psallite, et confitemini.

6. Quoniam ira in indignatione ejus, et vita in voluntate 0748A ejus. Vindicavit in vos primum peccatum, quod morte solvistis, et vitam aeternam, ad quam redire nullis vestris viribus possetis, quia voluit, dedit. Cum (Ex Augustino) audis quoniam ira in indignatione ejus, habes in Deo, quid timeas. Indignatur enim Deus homini, et infert iram pro peccato. Rursum cum audis, Et vita in voluntate ejus, habes in Deo, quid speres et diligas. Ibi justitia commendatur, hic gratia. Ad iram autem et vitam pertinet, quod subjungit: Ad vesperum demorabitur fletus, et ad matutinum laetitia. Vespera fit, quando sol occidit. Vespera coepit, ubi sapientiae lumen recessit a peccante homine, quando morte damnatus est. Occiderat enim illi sol justitiae, non gaudebat ad praesentiam Dei. Inde inchoata est omnis vita ista mortalis. Ab ipso vespere moras habebit fletus, quandiu in laboribus et tentationibus populus Dei exspectat diem Domini. Deinde veniet matutinum, quo exultatio resurrectionis futura est. Tunc orietur fidelibus lux, quae occiderat peccatoribus. Ideo et Dominus 0748B Jesus in matutino surrexit de sepulchro, ut quod dedicavit in fundamento, hoc promitteret domui. In Domino nostro ( Ex eodem) vespera fuit, quia sepultus est: et matutiuum, quia surrexit tertia die. Sepultus es et tu vespere in paradiso, et resurrexisti tertia die. Quomodo tertia die? Si seculum cogites, primus dies est ante Legem; secundus sub Lege; tertius sub Gratia. Quod triduo illo ostendit caput tuum, hoc triduo saeculi ostenditur in te. Sperandum est et laetandum, sed perferendum est modo et gemendum. Ostendit autem se contrarium Adae, cum subjungit:

7. Ego autem dixi in abundantia mea, Non movebor in aeternum. Ille positus in paradiso voluptatis (Genes. 2.) , abundans omnibus bonis, motus est ad persuasionem serpentis (Genes. 3.) . Christus autem in abundantia virtutum, dixit, idest, deliberavit, ut non moveatur in aeternum, sed sit obediens Patri usque ad mortem (Philip. 2.) . Nec hoc suis viribus 0748C attribuit, unde et subdit:

8. Domine, in voluntate tua praestitisti decori meo virtutem. Quod decorus sum in justitia, fortis in patientia, non hoc habeo ex mea potestate, 129 sed tua voluntate. Avertisti faciem tuam a me, et factus sum conturbatus. Visus est enim avertisse faciem suam Pater a Filio, quando eum in passione dereliquit. Unde et Judaei dixerunt, Si Filius Dei est, liberet eum, si vult (Matth. 27. Luc. 23.) . Factus est autem conturbatus, cum ait, Tristis est anima mea usque ad mortem (Luc. 23. Matth. 26.) . Hic magnum meritum Christi ostenditur, qui nec sic probatus ab obedientia recessit. Tu avertis faciem tuam a me: sed ego non sum aversus a te. Nam sequitur:

9. Ad te, Domine, clamabo, et ad Dominum meum deprecabor. Clamabo de obtinendis bonis, deprecabor de removendis malis. Tu enim Dominus meus, qui regis me, et Deus meus, qui creasti me. Hic nobis ostenditur in capite nostro, quid agere debeamus. Si averterit a nobis faciem suam Dominus, et indignatus 0748D fuerit pro peccatis nostris: mox conturbari debemus per poenitentiam. Et ad pias ejus aures tandiu clamare, donec indulgentiam consequamur. Quid autem clamaverit Christus, ostendit, cum subjungit:

10. Quae utilitas in sanguine meo, dum descendero in corruptionem? Quid proficiet mihi, vel aliis sanguis meus effusus, si ego in corruptionem descendo? si corpus meum putrescat in sepulcro? si tertia die non resurgo? Nunquid confitebitur tibi pulvis, aut annuntiabit veritatem tuam? Nunquid caro redacta in pulverem confitebitur tibi, id est, erit caussa confessionis et laudis tuae? Aut annuntiabit veritatem tuum, id est, erit caussa quare veritas tua annuntietur de reparatione generis humani, quam tu per me facturus es? Ab hoc clamore se exauditum insinuat, cum protinus addit:

11. Audivit Dominus, et misertus est mei; Dominus factus est adjutor meus. Misertus est mei, ne corrumperer. 0749A adjuvit, ut etiam resurgerem. Misericordia pertinet ad remissionem peccatorum. Adjutorium pertinet ad profectum bonorum operum et virtutum. Primum miseretur nobis sine praecedentibus meritis, ut liberati a peccato bonum velimus. Deinde nos adjuvat, ut bonum quod volumus, impleamus. Quod peccata corrigimus, misericordia Dei est. Quod ad virtutes resurgimus, adjutorium Dei est. In quo autem sit adjutus, ostendit, ex familiaritate se convertens ad Patrem, et dicens:

12. Convertisti planctum meum in gaudium mihi. Planctum passionis in gaudium mutasti resurrectionis; mihi, id est, ad utilitatem mei et meorum, Conscidisti saccum meum, et circumdedisti me laetitia. Saccus (Ex Augustino, 2. Enarrat.) de capris conficitur, et de hoedis. Et caprae et hoedi inter peccatores ponuntur. Dominus de numero nostro saccum solum accepit, non assumsit meritum sacci, quod est peccatum. Saccus autem est mortalitas. Saccum autem conscidit, quia mortalitatem destruxit, et insuper 0749B circumdedit eum laetitia: quoniam stola immortalitatis induit illum Dominus. Ad hoc autem circumdatus est laetitia, ut faciat, quod subjungit:

13. Ut cantet tibi gloria mea. Id est, resurrectio mea, atque beatitudo mea: Et non compungar, id est, non moriar. Nam Christus resurgens ex mortuis, jam non moritur. Mors illi ultra non dominabitur (Rom. 4.) . Quod factum est in capite, futurum est in corpore. Cantabit Deo gloria nostra, quando similes ei erimus, et videbimus 130 eum sicuti est (1. Joan., 3.) . Fiet enim quod subditur: Domine Deus meus in aeternum confitebor tibi. Haec est gloria mea, ut tibi confitear in aeternum, quoniam nihil mihi ex me, sed omnia ex te, qui es Deus, omnia in omnibus. Confitere ergo modo (Ex eod., Enarrat. 2.) , quod tu fecisti in Dominum, id est, peccata: et confiteberis, quid tibi fecerit Deus, dimittendo peccata: ut ei confitens in aeternum non compungaris peccato.