Psalmus LIII.

3. Deus in nomine tuo salvum me fac. Vox Christi ad Patrem: ac si aperte dicat. In nomine tuo glorifica, 0858A Salvum me fac, resuscitando. Et in virtute tua judica me, idest, secundum tuae virtutis excellentiam crescat judicium meum: ut omnes discernant et cognoscant, quia tu me misisti (Joan. 11.) . Et erit (inquit Propheta) quicumque invocaverit nomen Domini, salvus erit (Rom. 10; Johel. 2.) . Invocemus ergo nomen Domini, ut salvemur (Act. 2.) . Deus, in nomine tuo, idest, per invocationem sancti nominis tui, salvum me fac a peccatis: Et in virtute, idest, in potentia tua, qua judicaturus es vivos et mortuos, judica me; idest, discerne a malis. Notandum quod prius petit salvari in nomine, deinde judicari in virtute. Nam quem in nomine praecedente salvaverit, in virtute subsequente salubriter judicabit. Securus esto: judicium illud non tibi erit punitio, sed discretio. Et hanc orationem quam ad Patrem mittit, exaudiri postulat, cum subjungit:

4. Deus, exaudi orationem meam. Hanc videlicet quam praemisit de salute et judicio. Auribus percipe verba oris mei, idest, ipsam orationem habitam corde, 0858B et prolatam voce. Dominus non habet alias aures, nisi gratiam et misericordiam suam. Et cum dicitur, Auribus percipe, non intelligitur aliud nisi, Attende et memoriter ac misericorditer audi. Si enim aure percipiat, ut misericorditer audiat, securi sumus quod orationem nostram exaudiet Dominus. In primo ergo versu fit oratio pro salute, in secundo vero versu fit oratio ad commendandam orationem factam, et ad captandam benevolentiam Dei. Deinde ponit caussam quare sit orandum, dicens:

5. Quoniam alieni insurrexerunt adversum me. Insurrexerunt enim Judaei, ut adversarentur Christo (Joan. 10.) . Alieni quidem, si non genere et natura, moribus tamen et vita. Et non tantum minor populus, sed et fortes quaesierunt animam meam. Sicut scriptum est: Reges terrae et principes convenerunt in unum et adversus Dominum et adversus Christum ejus (Psal. 2.) . Fortes ergo secundum superbiam et potentiam seculi. Et non proposuerunt Deum ante conspectum suum. Si enim cognovissent, numquam Dominum 0858C gloriae crucifixissent (1. Cor. 2.) . Fuit itaque caussa tanti peccati caecitas cordis et infidelitas. Caecitatis vero caussa fuit superbia. Vae homini illi, qui non ponit Deum ante conspectum suum. Nam Dominus est illuminatio nostra. 265 Quando enim homo intelligit, illuminatur. Quando intelligere negligit, tenebratur: et sic incidit in errorem omnem et iniquitatem. Isti sunt alieni, qui persequuntur corpus Christi. Non enim sunt a Deo, sed a patre diabolo (Joan. 8.) . Ipsi me non intellexerunt Deum; sed ecce in manifesto apparet, quia revera sum Deus.

6. Ecce enim Deus, Pater secundum quod ego homo sum, adjuvat me, in passione, ne deficiam: et Dominus, Filius ejus, susceptor est animae meae. Suscipiens eam sibi in unitate personae. Vel susceptor animae meae, quia post passionem in qua me audivit, animam meam in gloria suscepit. Hoc adjutorium promittit et membris suis, ubi ait: Ecce ego vobiscum 0858D sum usque ad consummationem seculi (Matth. 28.) . Et in psalmo alibi ait: Cum ipso sum in tribulatione, eripiam eum, et glorificabo eum (Psal. 90.) . Noli ergo timere persecutores tuos, quia Deus tecum est in tribulatione. Noli timere eos, qui occidunt corpus (Matth. 10.) , quia Dominus susceptor est animae tuae. Fortassis ideo convertit ad nos vocem suam. Nam huc usque ad Patrem orando locutus est. Nunc autem volens ostendere nobis se esse exauditum et adjutum a Patre, non jam ad Patrem, sed ad nos dicit: Ecce enim Deus adjuvat me et caetera. Non enim opus erat, ut diceret Patri, quod sciebat, et quod ipse praestabat: sed nobis utique erat hoc audire necessarium, ut patientiae Christi disceremus exemplum. Ex his enim verbis instruimur, quia cum ab inimicis mala nobis irrogantur, non debemus irasci, aut maledicere, aut vindictam exquirere: sed orare, et Dei adjutorium expectare. Mihi vindictam, et ego retribuam, dicit Dominus (Deut. 32; Rom. 12; Hebr. 0859A 18.) . Unde non tam orando, quam prophetando subjungit:

7. Averte mala inimicis meis. Ecce qualem vindictam facit Deus. Mala quae mali irrogant bonis, avertit a nobis Deus, et retorquet in malos. Quid enim persecutio et tribulatio nocet martyribus? Imo prodest ad salutem. Illis vero nocet ad damnationem. Unde alibi dicitur: Convertetur dolor ejus in caput ejus, et in verticem ipsius iniquitas ejus descendet (Psal. 7.) . Recte ergo subditur: In virtute tua, Id est, justo judicio tuo, disperde illos. Bene autem non ait: Perde, sed disperde: quia Judaei in diversis partibus perditi, et dispersi sunt per regiones propter malum, quod fecerunt in Jesum. Disperdet etiam Deus in veritate sua malos, quando in extremo judicio diversis. poenis et tormentis tradet cruciandos, dicens,

8. Voluntarie sacrificabo tibi. Omne opus bonum oblatum Deo, sacrificium dici potest. Et bene praemisit Voluntarie. Voluntatem enim et affectum pensat 0859B Deus in omni sacrificio, atque offerentis bonam intentionem, et non doni magnitudinem considerat. Et quanta est devotio, et voluntas offerentis, tantum est apud Deum ipsius sacrificium. Hinc Moyses ait: Respexit Dominus ad Abel et ad munera ejus (Genes. 4.) . Non prius ad munera, sed ad Abel prius respexisse Dominus perhibetur: quia non pensat voluntatem ex munere, sed munus ex voluntate. Ad Cain vero et munera ejus non respexit (Ibid.) , quia videlicet 266 bonam in eo voluntatem non vidit. Seipsum obtulit Patri Filius in sacrificium pro nobis voluntarie quidem, quia non ex necessitate, sed ex caritate. Non enim coacta dona, et coacta servitia diligit Deus. Et confitebor nomini tuo, Deus, quoniam bonum est. Vere bonum est, et salubre animabus nostris, ut cuncta, quae agimus ad laudem et gloriam nominis tui faciamus, ut tota voluntate sacrificemus Deo, toto corde confiteamur nomini Domini. Hoc dulce, hoc bonum, hoc suave est. Et ponit caussam, quare hoc faciendum sit, cum subdit:

0859C 9. Quoniam ex omni tribulatione eripuisti me. Ideo dixi (Ex Augustino) , quia bonum nomen tuum. Nam si hoc possem ante tribulationes agnoscere, forte mihi necessariae non fuissent. Sed adhibita est tribulatio ad admonitionem, admonitio facta est ad tuam laudationem. Non enim intelligerem, ubi essem, nisi de infirmitate mea admonitus essem. Ex omnibus ergo tribulationibus eripuisti me. Et super inimicos meos despexit oculus meus. Super illos Ziphaeos despexit oculus meus. Florem quippe eorum transii, altitudinem cordis ad te levavi, et perveniens inde despexi super illos. Et vidi, quia omnis caro foenum, et claritas hominis, ut flos foeni (Isai. 40.) . Hoc agite ergo, fratres, cum animis vestris. Erigite corda vestra. Expolite aciem mentis vestrae. Discite gratis diligere Deum. Discite praesens contemnere seculum. Discite voluntarie sacrificare hostiam laudis. Discite etiam nomen Domini admirabile ac magnum laudare et invocare, ut transcendentes florem foeni, respiciatis super inimicos vestros.