Psalmus LXIII.

2. Exaudi, Deus, orationem meam cum deprecor. Nunc te, pater, deprecor. Nunc exaudi orationem meam. Quod autem se exaudiri Christus postulat, hoc non secundum divinitatem, verum secundum humanitatem intelligi debet. Ea enim ex parte qua homo 310 erat infirmus atque mortalis et passibilis erat. 0895B Hac igitur ex parte misericordiam petebat, qua misericordia indigebat. Quae autem ista sit oratio in sequentibus declaratur. Ait enim: A timore inimici eripe animam meam. Hoc orat in psalmo servus, quod in Evangelio praecipit Dominus: Nolite (inquit) timere eos qui occidunt corpus, animam autem non possunt occidere (Matth. 10.) . Oretur ergo, ut praestet quod jubet. Nec orat ut non occidatur, sed ut occidentem non timeat, ne forte timendo succumbat. Nec hoc ideo postulat Dominus Christus, ut timore aliquo frangi valeat, sed ut infirmantibus membris orandi formam atque in passione constantiam tribuat. Et quod de exauditione securus sit, ex verbis sequentibus ostendit. Ait enim:

3. Protexisti me a conventu malignantium, idest, a collectione male de me cogitantium, et etiam a multitudine operantium iniquitatem, idest, a multis qui illam singularem iniquitatem, videlicet crucifixionem in me operati sunt. Protectus est enim (Ex 0895C Augustino) , protegente se Deo, protegente carnem suam ipso Filio. Quid enim potuerunt facere inimici? Occiderunt corpus, animam autem occidere non potuerunt. Parum erat Domino martyres suos hortari verbo, nisi firmaret exemplo. Exaudi, inquit, et necesse est, ut exaudias. Quare?

4. Quia exacuerunt ut gladium linguas suas, intenderunt arcum rem amaram: ut sagittent in occultis immaeulatum. Sicut gladius acuitur, ut magis incidat: ita ipsi acutissime excogitabant quid in eum pejus dicere potuissent. Ipsum fuit acumen Judaeorum. Hoc pro magno quaesierunt, ut si occiderent, ut interfectores non apparerent. Ideo arcum intenderunt, idest insidias paraverunt. Simul pugnaverunt, et gladio et arcu. Gladio linguae, arcu deceptionis. Gladio cominus pugnatur. Qui sagittam mittit, fallit, ut feriat. Et bene hunc arcum, hanc fraudem dicit rem amaram. Quid enim tam amarum, quam occidere Christum? Ad hoc scilicet intenderunt ut sagittent immaculatum, idest, interficiant 0895D innocentem. Et hoc in occultis, idest, latenter. Ad hoc quaesierunt quomodo a discipulo traderetur (Matth. 26.) , a judice Romano damnaretur, ab ipsis Romanis crucifigeretur (Luc. 22.) . Hoc fuit acumen linguae, hoc arcus, hoc sagittae. Sic per alios sagittaverunt Christum. Sic gladio propriae linguae occiderunt. Unde et subditur:

5. Subito sagittabunt eum, et non timebunt: firmaverunt sibi sermonem nequam. Subito dicit, quasi ex improviso. Tria autem ex hoc versu commendantur ex perversitate Judaeorum. Primo crudelitas operis, ubi ait, Sagittabunt eum. Secundo perversitas mentis, ubi dicit: Et non timuerunt. Tertio pertinacia insanae locutionis, ubi subdit: Firmaverunt sibi sermonem nequam. Quae nobis verba insinuant, quia in omnibus, idest, in verbo, opere, cogitatione corrupti erant. O cor durum et impoenitens! Traditus est ille judici. Trepidat judex, et non trepidant 0896A qui judici tradiderunt. Contremiscit potestas, et non contremiscit immanitas. Vult ille lavare manus, et illi inquinant linguas suas. Sed quare? Firmaverunt sibi sermonem nequam, Crucifige, crucifige (Matth. 27; Luc. 22.) . Vere utique nequam: quo nequior nullus esse potest. Repetitio confirmatio est 311 sermonis maligni. Firmaverunt autem hoc, non Domino, sed sibi, id est, ad damnationem suam. Quomodo enim non sibi, cum dicant: Sanguis ejus super nos, et super filios nostros (Matth. 27.) ? Et quia qui peccat in absconso, appetit peccare non in publico, recte subditur:

6. Narraverunt ut absconderent laqueos, id est, qualiter absconse Christum caperent et occiderent, tradendo eum per discipulum, judicando per principem Romanum, interficiendo per milites ejus (Matth. 26.) . Talis fuit absconsio laqueorum, de quibus etiam, Dixerunt? Quis videbit eos? Neque enim hoc ab aliquo deprehendi posse putaverunt, sed non profuit illis. Nam sequitur:

0896B 7. Scrutati sunt iniquitates: quibus Christum in sermonibus redarguere possent, sive quia falsos testes super eum constituerunt (Ibid.) . Sed defecerunt scrutantes scrutinia, id est, in ea subtili, et frequenti inquisitione nihil potuerunt proficere. Quod patenter ostenditur, cum subinfertur:

8. Accedet homo ad cor altum: et exaltabitur Deus. Ad cor altum, id est, ad cor secretum, ad cor Divinum, non ostendens quid nosset, non ostendens quid esset. Illi putantes hoc totum esse, quod videbatur, occidunt hominem in corde alto. Exaltabitur Deus, in corde divino. Unde humiliatur, inde amplius exaltatur. Mortuus est enim Christus, resurrexit a mortuis, ascendit in caelum, misit praedicatores suos in mundum. Creditus est Deus. Magnificatus est, et exaltatus, non quod quantum ad seipsum possit unquam exaltari: sed quantum ad eum, apud quem major de Deo cognitio habetur. Audi quomodo exaltatus sit Deus, et hi qui persequebantur, humiliati.

0896C 9. Sagittae parvulorum factaesunt plagae eorum: ((Vers. 9.)) infirmatae sunt contra eos tinguae eorum. Conturbati sunt omnes, qui videbant eos. ((Vers. 10.)) Et timuit omnis homo. Illi qui sagittabant, et non timebant, jam sagittis parvulorum feriuntur, conturbatique pertimescunt. Et qui firmaverunt sibi sermonem nequam, jam contra eos linguae eorum infirmatae sunt. Cessaverunt minae, atque blasphemiae. Cognoverunt sua scrutinia non valere, atque a tanto verborum strepitu siluerunt. Talis est mutatio dexterae excelsi (Psal. 76.) . Non enim potentibus armis fortium pugnatorum, sed humilibus sagittis simplicium puerorum, tantos, tam feroces omnipotens Deus prostravit hostes. Infirma enim mundi elegit Deus, ut confundat fortia (1. Cor. 1.) . Nam qui sunt isti parvuli, nisi quibus dictum est in Evangelio: Nisi conversi fueritis, et efficiamini sicut parvulus iste, non intrabitis in regnum caelorum (Matth. 18. Marc. 10.) ? Conturbati sunt ergo ad poenitentiam omnes, id est, ex omni genere homines. Et timuit 0896D omnis homo, id est, omnis utens ratione, ad intelligenda, quae facta erant. Timor Domini se subdidit: Annuntiaverunt opera Dei. Videlicet nativitatem, passionem, resurrectionem, humanitatem, et divinitatem, virtutesque et miracula. Et facta ejus intellexerunt. Factam videlicet esse nostram per Deum redemtionem et salutem. Et ideo sequitur:

10. Laetabitur justus, non in seipso, non in mundo, sed in Domino, et sperabit in eo, vitam aeternam. Et laudabuntur omnes recti corde. Id est, laudabiles apparebunt omnes, qui recte credunt, 312 et bene vivunt. Illi recti sunt corde, qui propria voluntate relicta voluntati penitus se subjiciunt divinae. Nos ergo Deum oremus, ut det nobis constantiam, ne conventum malignantium timeamus, non linguarum gladios, non deceptionum arcus. Accedamus ad Deum in corde humili, et ideo alto: ut in ipso exaltari mereamur. Timeamus eum timore casto, annuntiemus 0897A opera ejus, quatenus per eum justificati, in ipso semper laetari valeamus. Haec est psalmi utilitas.