Caput II.

Excusat parentes beati Jacob, et eorum exemplo quemadmodum alii parentes sese erga liberos gerere debeant, docet. Tum cur idem Jacob vicerit, quaeve mysteria illius benedictio contineat, aperit. 0616D

5. Sed nec parentes nobis inexcusati relinquendi sunt, quod juniorem filium seniori praetulerint. Simul cavendum, ne quis dum eorum intendit exemplo, 0617A iniquum inter filios habeat judicium; ut alterum diligendum putet, alterum posthabendum. Hinc enim excitantur odia fraterna, et de vilis incremento pecuniae facinus parricidale componitur. Eadem foveat prolem mensura pietatis. Esto tamen, ut aliquid sibi amplius circa blandiorem aut similiorem rapiat affectus, par debet circa omnes esse forma justitiae. Plus confertur dilecto, cui fratrum amor quaeritur: plus autem adimitur ei, qui praelationis injustae oneratur invidia. Minitabatur Esau quod fratrem suum occideret (Ibid., 41) , nec fraterna eum germanitas, nec parentum reverentia a parricidali futore revocabat; et dolebat sibi benedictionem esse praereptam, cujus utique dignum se mansuetudine debebat probare, non scelere.

0617B 6. Sed et Rebecca non quasi filium filio, sed 461 quasi justum praeferebat injusto. Etenim apud matrem piam mysterium pignori praeponderabat: illum non tam fratri praeferebat, quam offerebat Domino, quem sciebat collatum sibi munus posse servare; in quo et alteri consulebat, quem divinae subducebat offensae; ne graviore implicaretur reatu, si acceptae gratiam benedictionis amitteret.

7. Accipe tamen bonum certamen inter parentes. Mater deferat affectum, pater judicium. Mater circa juniorem tenera pietate propendeat: pater circa seniorem naturae honorificentiam servet. Hic magis honoret, illa plus diligat: dum singuli singulos foveant, non in unum uterque conspirent, defraudent alterum. Fiat aequalitas inter diversa certamina, et 0617C disparibus studiis par utrique ac aequalis parentum amor et gratia conferatur: compenset alter, quod alter imminuit. Sic pio affectu Isaac patriarcha et sancta Rebecca certabant, ut neutrum inferiorem facerent, sed utrumque aequalem (Gen. XXV, 28) .

8. Vicit tamen ille qui praeferebatur oraculo: vicit impigritia tarditatem, mansuetudo duritiam (Ibid., 23) . Dum alter venatu aspero praedam quaerit agrestem, hic mitium cibos morum, hic domesticam gratiam, hic tenerae mansuetudinis, atque pietatis pio patri dulces epulas ministravit. Plus placet in animis quidquid occurrerit, quam quidquid affectatum putaveris deferendum. Accessit ad oves Jacob, et attulit innocentiae partus, vel sacrae prophetiae munera (Gen. XXVII, 9 et seq.) ; quia Patriarchae cibum 0617D nullum credidit dulciorem esse, quam Christum, qui sicut ovis ad occisionem ductus est, et sicut agnus ad victimam. Hunc vel publico parenti, vel populo, cujus typum gerebat, cibum utilem judicabat, 0618A quod futura erat remissio peccatorum.

9. Ideo stolam accepit fratris sui, quia senili praestabat sapientia: ideo junior frater seniorem fratrem exuit, quia fidei emicuit dignitate. Hanc stolam Ecclesiae typo Rebecca protulit, et dedit filio juniori stolam veteris Testamenti, stolam propheticam et sacerdotalem, stolam illam regalem Davidicam, stolam Salomonis, Ezechiae, et Josiae regum, et dedit populo Christiano, qui uti amictu sciret accepto; quoniam populus Judaeorum eam sine usu habebat, et proprios nesciebat ornatus. Jacebat haec stola in umbra abjecta atque neglecta. Obscurabatur enim tenebrosa impietatis caligine, nec in angusto corde populi Judaici latius poterat explicari. Induit eam Christianus populus, et refulsit: illuminavit 0618B eam suae fidei claritate, et piorum luce factorum. Agnovit Isaac notum odorem generis sui, recognovit stolam Scripturae veteris, sed vocem plebis veteris non recognovit; et ideo cognovit esse mutatam. Manet enim hodieque eadem stola, sed populi devotioris canora coepit 462 esse confessio; meritoque dixit: Vox quidem vox Jacob: manus autem manus Esau. Et odoratus est odorem vestimentorum ejus (Ibid., 22 et 27) . Et fortasse illud est, quia non operibus justificamur, sed fide; quoniam carnalis infirmitas operibus impedimento est, sed fidei claritas factorum obumbrat errorem, quae meretur veniam delictorum.