De Interpellatione Job Et David Libri Quatuor.

Liber Primus.—De Interpellatione Job Et De Hominis Infirmitate. 797

Caput Primum.—Multas in hac vita perturbationes esse, multas consolationes, sed his illas longe superari. David et Jobum pro nostris infirmitatibus interpellasse, unde hujus operis argumentum. Ibid.

Cap. II.—Quomodo beatus Job, amissis omnibus praeter uxorem, tamquam bonus Athleta perturbationibus non cesserit, nec certare recusaverit. 798

Cap. III.—De misera conditione hominis, quamque stulte cogitet peccata sua Dei cognitionem fallere posse. 799

Cap. IV.—Quomodo amici Job dolorem ejus acerbaverint: et quam magnifice idem senserit de divina potestate ac redemptionis mysterio. 801

Cap. V.—Deum fecisse montes inveterascere, id est litteram veteris Testamenti in spiritalem sensum convertisse. De conterendis navibus Tharsis, quibus corpora nostra designantur. Ibid.

Cap. VI.—Verba Job, quibus humanas infirmitates aperit, expenduntur. Confitenti veniam promitti, ac justum iniquitates suas agnoscere ostenditur. 804

Cap. VII.—Omnium aetatum maxime lubricam adolescentiam: nos eorum etiam peccatorum quae vitare nequiverimus rationem esse reddituros. 806

Cap. VIII.—Quomodo beatus Job resurrectionem atque viam Domini in consummatione futuram significaverit; et quam desideraverit ex hac vita evolare. 808

Cap. IX.—Non curiosius sapientiae adyta rimanda. Ejus 1191 cognitionem soli Deo, et quibus eam ille revelaverit, patere. 809

Liber II.—De Interpellatione David. 811

Caput Primum.—Post absolutam vehementiorem interpellationem Job sequitur placidior interpellatio David. Hunc non inepte cervo comparari. Ibid.

Cap. II.—Quam desideraverit David ex hac vita liberari, et lacrymarum utilitas. Ejusdem aulae paucis tanguntur deliciae, cum qua etiam Ecclesia comparatur. 813

Cap. III.—Non mirum si David hujus vitae malis, etsi consolatione sua minime careant, turbatus sit, cum ipse Christus, turbari voluerit. 815

Cap. IV.—Per Jordanem adumbrari Christum. Christum montem fuisse magnum per divinitatem, modicum per incarnationem. 816

Cap. V.—Deum hominis susceptorem esse, tum ob creationem, tum ob conservationem. 819

Cap. VI.—Quam beatum sit ex utero in Deum projici, et qua ratione illud Christo accommodetur. 820

Cap. VII.—Dum exoptatus Christo adventus differtur, saevisse diabolum, ut in Christum credituros obtereret, et in ipsis signa deligeret sua: ubi de signis quae sequi et quae fugere nos oporteat, disseritur. 821

Cap. VIII.—David ab iniquorum causa suam discerni postulat, non autem Christus. 824

Cap. IX.—Prophetae verbis significari Deum hominibus per passionem Christi reconciliatum. Item ut in domum Dei ingrediamur, nos multiplici ratione fuisse a Christo renovatos. 825

Liber III.—De Interpellatione Job. Ibid.

Caput Primum.—Moveri plerosque etiam prudentes, cum prosperis hic affluere injustos, justos autem affligi viderint, quae librorum sequentium materia est. 827

Cap. II.—Quomodo Job conviciatores suos redarguerit; ubi praesertim silentium ejus necnon Davidis atque Apostoli nobis proponitur ad imitandum. 829

Cap. III.—Job verborum certamine victor renuntiatur: et quemadmodum post responsum lenius, idem fortioribus verbis importunius calumniantes repulerit. 830

Cap. IV.—Amicos mala semper delictorum causa evenire asserentes retundit Job. Quis vere beatus. Denique impios non aeternitate, sed falsa ejus imagine potiri demonstrantur. 832

Cap. V.—Impios in bonis saeculi finire vitam, at postea requie coelesti carere: contrarium vero nobis optandum. Impiorum amentia. 834

Liber IV.—De Interpellatione David. 837

Caput Primum.—David frequenter de saeculi vanitate disseruisse in psalmis, sed maxime in LXXII, ubi se ob improborum prosperitates et calamitates proborum graviter initio commotum esse, ac tamen postea correctum significat. Ibid.

Cap. II.—Deum justis, etiam dum affligi permittit, esse bonum: bonum etiam improbis esse Deum. 838

Cap. III.—Fateri Prophetam se tantum non esse prolapsum, dum peccatorum pacem aemularetur, flagellari post mortem inutile, in hac vita perutile. 840

Cap. IV.—Peccatores iniquitate propria vestiri. Judaeorum iniquitatem magnam ac deliberatam exstitisse. 841

Cap. V.—Qui os suum in coelum ponunt, eos esse qui omnia stellarum necessitati attribuunt. Israel reditus mysterium declaratur. 842

Cap. VI.—Prophetam, cum primo animo despondisset, postea cognovisse omnia evenire dispositione divina. 843

Cap. VII.—Emendato errore David hunc unum laborem sibi cognoscit superesse, ut ingrediatur in adyta divinae cognitionis. Quis sit sanctorum finis. 844

Cap. VIII.—Impios in interitu suo cum somnio bene comparari. 846

Cap. IX.—Prophetam cognitione divinae providentiae recreatum: ipsum et cum eo omnes homines comparatione coelestium civium jumentis haud esse absimiles; eosdem tamen Dei gratia ad humanam revocari dignitatem. 847

Cap. X.—Si Deus nobis ad dexteram non fuerit, eum locum a diabolo occupatum iri. Christus diabolum sibi ad dexteram statuit quo gloriosius prosterneret. Ibid.

Cap. XI.—Davidem possessione Dei contentum nihil praeter eum exoptare; debere enim terrena deleri oblivione ut succedant coelestia, atque etiam ad Deum, qui neminem repellit, accedatur. 848

In Apologiam prophetae David admonitio. 849