Caput II.

Quam desideraverit David ex hac vita innumeris calamitatibus, ac peccatis obnoxia liberari; ut ad conspectum Dei perveniret! Terram lacrymarum esse locum, et quae illarum utilitas? Quomodo Propheta animam supra carnis infirmitates attollens orationem qua peccata teguntur, coram Deo effuderit, ut in coelestem aulam introiret. Ejusdem aulae paucis tanguntur deliciae, cum qua etiam Ecclesia comparatur.

0814A

6. Interpellat, ut dixi, David dicens ad Dominum: Sicut desiderat cervus ad fontes aquarum, ita desiderat anima mea ad te, Deus. Sitivit anima mea ad Deum fontem vivum: quando veniam et parebo ante faciem Dei (Ps. XLI, 2 et 3) ? Aestuat sanctus, nec sese capit. Major est enim animi magnificentia, quam cujuslibet corporis magnitudo; et securus meriti, de terris ad 0814B coelestia evolare desiderat, sicut et alibi dicit: Quis dabit mihi pennas sicut columbae, et volabo, et requiescam (Ps. LIV, 7) . Hic enim sunt laquei, quibus etsi non implicatur justus, tamen impeditur: hic dolores et sollicitudines; illic laetitia, ubi gratia: hic postremo corporis vincula, quae Paulus solvere gestiebat; ut omnibus exutus impedimentis, Domino liber assisteret. Hoc ergo sitiebat anima David, ut jam non per fidem, sed facie ad faciem Deum videret; nec solum peregrinaretur a corpore, sed corpore solveretur. Dissolvi enim et cum Christo esse multo melius; quia justo mori est lucrum. Et grande quidem lucrum carere peccato, delictorum illecebris non moveri. Quis enim mundus a sorde, quando nec unius diei vita hominis in terra caret delictorum contagione? 0814C Vivendo ergo damna contrabimus innocentiae, morte finem erroris adipiscimur. Lucrum ergo morte acquiritur, vitae autem usu tamquam miseris debitoribus usurarii nominis ad reatum fenus augetur. Et bene sitit anima, quae festinat ad fontem, non aquae istius, sed vitae aeternae, de quo supra dixit: Quoniam apud te est fons vitae, et in lumine tuo videbimus lumen (Ps. XXXV, 10) . Merito ergo David properabat pervenire et apparere ante 641 faciem Dei, cujus vultus lumen est; quia omnes quos Dominus spectat, illuminat.

7. Fuerunt lacrymae meae mihi panes die ac nocte, dum dicitur mihi quotidie: Ubi est Deus tuus (Psal. XLI, 4) ? Ibi bene lacrymae panes sunt, ubi esuritur 0814D justitia. Beati enim qui esuriunt et sitiunt justitiam, quoniam ipsi saturabuntur. Sunt igitur lacrymae quae panes sunt, et confirmant eor hominis. Cui disputationi etiam illud Ecclesiasticum convenit dictum: Mitte panem tuum ante faciem aquae (Eccle. XI, 1) ; quia ibi panis coelestis, ubi aqua gratiae; quoniam recte accipiunt substantiam verbi, et mysticae rationis alimentum, quibus flumina aquae vitae de ventre labuntur. Similiter quoque ibi panis hic vivus, ubi 0815A aqua lacrymarum, et fletus est poenitentiae. Sic enim scriptum est: In fletu exierunt, et in consolatione revocabo eos (Jerem. XXXI, 9) . Beati ergo quorum lacrymae panes, qui ridere meruerunt; quia beati qui fletis.

8. Horum memor, inquit, effudi super me animam meam (Psal. XLI, 5) . Sanctus colligit ab his quae foris sunt, et supra se effudit animam suam; ut anima supra corpus effusa infirmitatem carnis abscondat, tegat corporis ad poenitentiam, et virtus ubique animae mentisque praetendat. Unde et in posterioribus dicit: Effundam in conspectu ejus orationem meam (Psal. CXLI, 2) . Ubi effunditur oratio, ibi peccata sunt tecta. Quorum autem memorem se dicit? Eorum utique quae desiderabat, ut veniret et 0815B appareret in conspectu Dei, ut ejus aulam illam videret aeternam, in qua spatiabatur animo et praesumpto delectabatur ingressu.

9. Quoniam ingrediar, inquit, in locum tabernaculi admirabilis, usque ad domum Dei. In voce exsultationis, et confessionis sonitus epulantis (Psal. XLI, 5) . Non immerito flebat, quoniam versaretur in terris, cui coelestia tabernacula deberentur, et quem aulae potentis exspectaret introitus. Denique illam solam omnibus regni sui opibus praeferebat, sicut ipse testificatus est alibi dicens: Unam petii a Domino, hanc requiram: ut inhabitem in domo Domini omnes dies vitae meae et ut videam delectationem Domini (Psal. XXVI, 4) . Delectatio Domini in Ecclesia est: Ecclesia est imago coelestium; etenim postquam umbra 0815C praeteriit, imago successit. Umbra Synagoga est: in umbra Lex, in Evangelio veritas. Ideo in Evangelii lumine veritatis imago resplendet. Flebat igitur Propheta; quia differebantur plena gratiae bona et referta laetitiae.