Caput XIII.

Inventos a Joseph fratres gaudet Pharao, cujus erga eosdem humanitas explicatur. Quid munera, quae Joseph fratribus et praecipue Benjamin confert, atque ad patrem destinat, significent? Quid etiam quod illos discedentes ad pacem exhortatur? Quae reditus ipsorum in terram Chanaam, et patris ubi audivit filium vivere, admiratio consequitur.

0668D

74. Et gavisus est Pharao, quod Joseph agnovisset fratres suos (Gen. XLV, 16 et seq.) . Unde et vulgata est vox in domo Pharao. Et hortatus est sanctum Joseph, ut fratres suos invitet, ut veniant cum patre: et mandat impleri eorum sarcinas tritico, et vehicula dari. Unde haec humanitas barbaro, nisi illud ostenderetur magnum mysterium, quod jam non invidet Ecclesia, cum redimuntur Judaei, et populus Christianus hac adjunctione laetatur, et quibus potest subsidiis juvat, et mittit evangelizantes regnum Dei, 0669A quo maturius evocentur? Quibus dantur binae stolae (Gen., XLV, 22) .

75. Et allegat Paulum, cum ejus dicta depromit, cui trecenti aurei, et quinque stolae (Ibid., 23) diversi coloris conferuntur a Christo. Trecentos aureos habet, qui crucem praedicat Christi. Ideoque 508 ait: Neque enim judicavi me scire aliquid inter vos, nisi Christum Jesum, et hunc crucifixum (I Cor. II, 2) . Et bene aureos accipit, quia non in suasoriis humanae sapientiae verbis, sed in ostensione spiritus praedicabat. Quinque autem stolas accipit, vel sapientiae multiplices disciplinas, vel quod nullis sensuum corporalium captus illecebris, ubi aliis periculum, illic teneret victoriam; qui omnes voluptates carnis singulari continentia et virtute superaret, cujus ingenium 0669B studiumque nulla corporis hebetaret infirmitas, qui cum esset in corpore, corpus se habere nesciret. Denique raptus in paradisum, sive in corpore, sive extra corpus nesciens, audivit verba ineffabilia, quae loqui homini non liceret: qui postremo nihil terrenum oleret in terris, sicut ipse docet dicens: Quia Christi bonus odor sumus Deo in iis qui salvi fiunt (II Cor. II, 15) .

76. Praecellit igitur Paulus, et ejus exuberat portio: sed tamen habent et alii praedicatores gratiam suam. Binas stolas accipiunt. Quas illas? Utique de quibus dubitare non debes, quia legisti de Sapientia dictum: Binas vestes fecit viro suo (Prov. XXXI, 22) . Una est mystica, moralis altera. Sed non omnes apostoli, non omnes prophetae, non omnes pastores, 0669C non omnes virtutes, non omnes habent gratiam curationum, non omnes linguis loquuntur. Ubi diversa merita, praemia diversa.

77. Et praemittuntur patri munera (Gen. XLV, 23) . Filius honorat patrem. Christus populum suum invitat promissis, invitat muneribus. Portant haec munera asini illi inutiles, et laboriosi ante, nunc utiles: portant in typo Christi munera, portaturi in Evangelio munerum largitorem.

78. Dimisit autem fratres suos, et abierunt. Et dixit illis Joseph: Nolite irasci in via (Ib., 24) . Quam bene docet ab iracundia praecavendum, quod ea possit etiam amantes sui separare germanos: et maxime in via fugiendam esse discordiam, ubi ipse viandi comitatus debet inviolabilis gratiae habere consortium. 0669D Quid autem aliud ait Dominus noster Jesus ex hoc corpore recessurus, cum discipulos dimitteret suos, nisi ne irascerentur in via, dicens: Pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis (Joan. XIV, 27) ? Ubi enim pax est, iracundia locum non habet, ablegatur discordia, fugatur dissensio. Hoc est ergo quod ait: Pacem meam do vobis; id est, Nolite irasci in via. Et vide ne in hac via dicat, hoc est, in hoc cursu totius vitae 0670A indignationem cavendam, quod ira saepe (11, quaest. 3, Ira saepe) etiam innocentes in crimen adducat: quia dum justo amplius irascimur, et volumus alienum coercere peccatum, graviora peccata committimus. Ideo Apostolus: Non vos ipsos, inquit, vindicantes, charissimi: sed date locum irae (Rom. XII, 19) , hoc est, declinemus eam, ne nos illa corripiat. Unde Dominus Jesus dimittens ad evangelizandum discipulos, misit eos sine auro, sine argento, sine pecunia, sine pera, sine virga, id est, ut et incentiva litis, et instrumenta eriperet ultionis.

79. Et ascenderunt, inquit, de Aegypto, et venerunt 509 in terram Chanaam ad Jacob patrem suum; et nuntiaverunt illi dicentes: Quia Joseph filius tuus vivit et ipse est princeps totius terrae Aegypti (Gen. XLV, 25) . 0670B Quae est terra Chanaam? Quae nutabat. Quid igitur tam evidens, quam apostolorum tempora designari? Qui ingressi Judaeorum synagogas nutantes, Domini Jesu potentiam praedicabant, sicut habemus in Actibus apostolorum, dicente Petro: Hunc ergo Jesum resuscitavit Deus, cujus nos testes sumus. Dextera igitur Dei exaltatus, repromissione Spiritus sancti accepta a Patre, effudit hoc donum quod vos videtis (Act.II, 32 et 33) . Advertimus certe quomodo et vivere eum, et terrae totius principem dicat, qui aperiens horrea sua, spiritalis gratiae donet omnibus ubertatem. Haec dicebant apostoli (Act. V, 18) , sed Judaei non credebant: sed injiciebant manus in eos, sed trudebant in custodiam praedicatores salutis.

80. Unde et de Jacob scriptum est: Expavit mente 0670C (Gen. XLV, 26) ; non enim credebat eis. Expavit affectu plebis incredulae, sed posteaquam Christi gesta cognovit, tantis beneficiis et operibus delinitus resumpsit spiritum dicens: Magnum mihi est, si adhuc filius meus Joseph vivit: ibo, et videbo illum prius quam moriar (Ibid., 28) . Primum et maximum fidei fundamentum, in resurrectionem Christi credere. Quicumque enim crediderit resuscitatum, festinus requirit, devotus accedit, et intima Deum mente veneratur. Credit enim quod ipse non moriatur, si credat in resurrectionis auctorem.