Caput II.

De benedictione Ruben primogeniti, quae non tam benedictio, quam prophetia est: de Judaeorum errore circa ipsam; deque mysteriis per eamdem significatis.

6. Hac benedictione celebrata, vocavit etiam filios suos (Gen. XLIX, 1) . Et qui ante juniorem seniori praetulerat, coepit a primo; ut in illo mysterii 0675D praeferret gratiam, in hoc ordinem servaret aetatis; simul qui ante in duobus benedixerat universos cum omni posteritate et progenie futurorum, ne aut superflua videretur plebis iterata benedictio, aut prior aestimaretur infirma. Meritoque repetitam magis annuntiationem eorum quae posterioribus essent ventura temporibus, quam benedictionem conferre se dicit.

7. Denique sic coepit: Ruben primitivus meus, tu virtus mea, et initium filiorum meorum, durus portari, durus et temerarius, affecisti me contumelia, sicut aqua 0676A non efferveas. Ascendisti enim in cubile patris tui, tunc polluisti thorum quando ascendisti (Ibid., 3 et seq.) . Nonne redargui magis, quam benedici videtur? Et ideo prophetia magis, quam benedictio est. Prophetia enim annuntiatio futurorum est, benedictio autem sanctificationis et gratiarum votiva collatio.

8. Et Judaei putant quia propterea haec senex ad Ruben filium dicat, quia cum Bala concubina patris concubuit, et thorum patrium polluit. Sed facile refelluntur; hoc enim erat ante gestum: Jacob autem quae ventura essent in novissimis diebus, non ea quae gesta erant, spondet se esse dicturum. Ergo Patriarchae sibi congruit et constat sententia, qui videns, persequentibus Judaeis, futuram Domini passionem, 0676B exsecratur immanem primogenitae plebis audaciam, quae incredula, nec Dei legi subdita, et jugum Christi dura nesciens portare cervice, auctorem vitae non solum scelere necis, sed etiam sacrilegae insultationis affecit injuria.

9. Non efferveas, inquit, sicut aqua; ne in majorem prorumpat amentiam, et fervor furoris atque insaniae non sinat resipiscere peccatores: sed agant poenitentiam delictorum; quoniam durus ascendit populus cubile patris, et thorum polluit sanctum, hoc est, carnem Domini Jesu creatoris nostri patibulo affigens crucis, in qua velut in quodam cubili et patrio thoro sancti ejus salutari refectione requiescant. Quis igitur abnuat de populo dictum, cum populo haec universa conveniant? Ipse enim dictus est 0676C primogenitus Israel, ipse durae esse cervicis. De ipso dixit Moyses: Vos autem populus dura cervice estis (Exod. XXXIII, 3, et alibi) . Et re vera quis tam durus et temerarius et contumeliosus, quam populus Judaeorum, qui Dominum Jesum, per quem viderant mortuos suscitatos, caecos illuminatos, flagellis verberaverunt, clavis confixerunt, 516 cum divina ejus opera negare non possent? Quod scribis et pontificibus auctoribus, et principe sacerdotum Caipha pariter saeviente, commissum Evangelii series declaravit. Et ideo sanctus Propheta refugit tanti sceleris principatum, ne per successionem generis auderent tanti Patriarchae sibi arrogare consortium.