165.

De Filio prodigo.

1. Non carnis est sed spiritus

Hoc meum natalitium,
Per carnem prius editus

Collapsus sum in vitium
Et puteum interitus,
Nunc verae vitae redditus

Feror ad matris gremium,

Solemne duco gaudium
Hoc gratiae natali,

Me pater vocat filium

Et ducit ad convivium
In veste nuptiali.
R De successu glorior,
Solito liberior,

Solutus a tributo
Levor et excutior

A paleis et luto.
2. Ut penitus me comperi

Mortis hausisse poculum,
Misertus pater miseri

Solvit peccati vinculum
Mundans a sorde veteri
Deditque dives pauperi

Stolam primam et annulum

In fidei signaculum
Et veniam reatus

Et saginatum vitulum

Dat dulce pater epulum,
Quo vivo recreatus.
3. Cum in honore fueram,
Non intellexerant,

Quae vitae foret ratio,

Sed aio:

A patre detur filio,

Quae me contingit, portio;
Quam postquam obtinueram,
Mentis, quam dedit liberam,

Abusus sum arbitrio,

Me turpem omni vitio
Expositum et deditum

Longinqua cepit regio.

4. Quam prius demerueram
Agendo perperam,

Ad veniam devenio,

Nunc sentio

Regressus ab exsilio,

Quae patri miseratio;
Plus reddit, quam amiseram,
Sed per excelsi dexteram

Haec facta est mutatio,

Cujus est operatio,
Quod humiles ac debiles

In regum locat solio.
R De successu glorior,
Solito liberior,

Solutus a tributo
Levor et excutior

A paleis et luto.
5. Ara porcorum foetida

Gregem immundum pavi,
Fame compulsus rabida

Me siliquis cibavi,
Nec minus esurio,
Dum cum porcis capio

Pastum leguminis,

Sed me porriginis
Ulcerat transitio.
Nanc cuncta secat valida
Dextra medentis vivida,

Cui me subjugavi.

6. Audivit frater aemulus

Symphoniam et chorum,
Cujus est nequam oculus

De gratia donorum,
Aegre fert, quod veniam
Ad misericordiam

Superni numinis,

Quod sui seminis
Fructus usu capiam.
In jus hereditarium
Resignat pater filium

In sede beatorum.