303.

Lamentatio.

1. Quomodo sunt oculi

Praelatorum obscurati,

Stant in verbo Domini,
Sed facto sunt ingrati,

Non arguunt pro scelere,

Sed vario pro vellere,

Compellere

Novis norunt moribus,
Ipsique stant pro foribus
Nec oves dant intrare.

2. Vae vobis, quid agitis,

O metropolitani,
Abbates, praepositi,

Canonici, decani?
Vos introistis atria
Sion sub idolatria,
Pro patria

Contenditis in stadio,

Sed non accepto bravio
Lugebitis amare.

3. Vae vobis, qui vivitis

De substantiis viduarum,

Plebani mercenarii,
Praedones animarum,

Ut corvus in cadavere

Spem ponitis in funere,

Pro munere

Sic dona datis mystica,
Sub specie sophistica
Nec vos pudet errare.

4. Heu, quod mensae Domini
Offertur pro peccatis,

Vos in hora prandii
Pauperibus negatis;

Nec nudus per vos tegitur,

Nec vita vestra regitur,

Ut legitur,

Vos caeci caecos ducitis
In foveamque caditis

Utrique per hunc morem.

5. Heu, quod sponsa Domini
Jam sic adulteratur,

Et Adae costa pluribus
Plebanis copulatur,

In dote sunt ecclesiae,

Heu, Babylonis filiae

Quotidie,

Nec pauperi quid dabitur,

Nec mensae mica labitur

Ob inopis clamorem.

6. O vos, mei complices,
Qui terras pergyratis,

Una mecum plangite
Filios pravitatis,

Qui vobis gratis nihil dant,

Ut vita cito careant

Et pereant,

Largisque laus et gloria,
Perennis sit memoria
In saecula saeculorum.