253.

In Obitum Henrici, Campaniae Comitis.

1a. Omnis in lacrimas
Uberrimas

Solvatur oculus
Fundantque paria
Suspiria

Clerus et populus,
Par sit dolor, par est causa,
Mors licenter nimis causa
Nube tristitiae
Terras operuit,
Dum nobis rapuit
Solem Campaniae.

lb. O dies funebris,
Quae tenebris

Mundum sic induit,
Orbis deliciae,
Fons gratiae

Totius aruit,
Largitate vir serenus,
Gratiarum donis plenus,
Comes flos comitum,
Non impar regibus,
Fatis crudelibus
Exsolvit debitum.

2a. O dies lapide
Nigro notabilis,
Qua suo flebilis
Privatur praeside
Campania,
Lugeat ecclesia
Vidua praesidio,
Clerus patrocinio,
Milites stipendiis,
Pauperes suffragiis,
Francia consilio.

2b. Pax regni moritur,
Sepulto comite
Furens de fomite
Rancoris oritur
Discordia,
Proeliorum Francia
Turbine civilium
Suis ipsa gladium
Agit in visceribus,
Cujus totis urbibus
Fit pressura gentium.

4. Quid, homo, vanis deditus,
Quod nisi vanum jactitas,
Quid opes, quid nobilitas,
Quid gloria, mundana,
Cujus te torquet ambitus,
Quod vanitatum vanitas
Sit tota sors humana,
Henrici probat exitus.

3 a. O si regem puerum

Regeret avunculus,

Fidus regni bajulus,
Tantos motus scelerum

Non sentiret populus,
Belli sitim hanc sedaret
Fons virtutum, qui non aret,
Quo nunc gemens orbis caret,

Comes mundi titulus.

3b. Largitatis corruit
Dulce domicilium,
Gloria Trecensium,
Qui donandi tenuit

Solus privilegium,
Largus erat absque pare,
Cui datum erat dare
Quasi suum singulare
Proprieque proprium.